Δυναστείες

 

γράφει η Άννα Δαμιανίδη

 

Πρέπει να είδα σε ταινίες και σίριαλ τη ζωή όλων των βασιλισσών της Αγγλίας· την πρώτη Ελισάβετ και τη δεύτερη, τη βασίλισσα Αννα του Λάνθιμου, τώρα τη Βικτώρια σε τρεις σειρές επεισοδίων που τελειώνουν πριν καν γεννήσει τα εννιά της παιδιά. Μου αρέσουν τα εσωτερικά των παλατιών, τα ρούχα και τα εξωτερικά, με αυτή τη σειρά. Μάλλον έχω ίδια γούστα με τους περισσότερους τηλεθεατές, αυτά τα ωραία κυριαρχούν στο σίριαλ και όσο γίνεται λιγότερο μάχες και αιματοχυσίες. Μόλις τελειώνει κάθε επεισόδιο ανοίγω και Βικιπαίδεια, να καλύψω τα κενά, κι όλο μπερδεύομαι με τους βασιλικούς οίκους.

 

Ποιος ήταν πατέρας ποιανού και μητέρα τίνος και αδερφός του τάδε και θείος-ανιψιός-διάδοχος… Πώς βγάζαν άκρη οι δυναστειολόγοι, πολύ τους συμπονάω τους ανθρώπους. Ολο και περισσότερο απορώ κατανοώντας και κατανοώ απορώντας την ανάγκη των ανθρώπων για γνησιότητα της καταγωγής. Το πώς η καταγωγή σού έδινε τα πάντα ή τίποτε, αυτό ήταν ο βασικός νόμος που ρύθμιζε τη ζωή των Ευρωπαίων πολλές δεκαετίες μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Από πού πήγαζε αυτή η σιδερένια πεποίθηση; Ηταν ρωμαϊκό κατάλοιπο, από την εποχή των αυτοκρατόρων που ανακηρύσσονταν θεοί, κάτι παλιότερο ίσως;

 

Κάτι νεότερο, κάποια φυσική ανθρώπινη κλίση ή καλλιεργημένη απάτη σταθερότητας; Σίγουρα καταλαβαίνω καλύτερα, μετά από τόσα σίριαλ και τόση Βικιπαίδεια, γιατί έπρεπε να βρεθεί και για την Ελλάδα κάποιος βασιλιάς τότε που απελευθερώθηκε και γιατί έπρεπε να είναι Γερμανός κατά προτίμηση. Μπορώ να δω ακόμα πολλά τέτοια σίριαλ, θα μου άρεσε να υπάρχουν και μερικά γαλλικά, να δείχνουν αυτό το πίσω-μπρος από την ιδέα της ισότητας πίσω στις δυναστείες, και πάλι μπρος και πάλι πίσω, αυτήν την ιστορία που δεν γυρίζεται εύκολα σίριαλ, δεν έχει τόσο ωραία εσωτερικά, περιέχει πολλή αιματοχυσία και κάθε φορά που τη διαβάζει κανείς ανακαλύπτει νέες πτυχές.

 

Τώρα που συνιστούν στους άνω των 65 να μην πολυκυκλοφορούν, πράγμα που προσωπικά εφαρμόζω και πριν και μετά το λοκντάουν, θα διαβάσω πολλά βιβλία, θα δω πολλά σίριαλ, όταν δεν θα περπατώ τις μεγάλες αποστάσεις που κάποτε έκανα με μέσα μαζικής συγκοινωνίας. Τα λεωφορεία ως εσωτερικό της δυναστείας των Καραμανλήδων, συγκεκριμένα του Κώστα Καραμανλή του Γ', αν δεν κάνω λάθος, δεν θα είναι ποτέ γοητευτικό θέαμα, φοβάμαι, εκτός κι αν βρεθεί κάποιος ιδιοφυής σκηνοθέτης.