Χειμερινή υπόσχεση

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Βράδυ, περασμένες 10 και το κρύο αισθητό. Ακόμα και μέσα στο σπίτι, με τη θέρμανση ανοιχτή, τα στρωμένα χαλιά και τις ζεστές αθλητικές φόρμες, που είχαν γίνει το μοναδικό ρούχο που φορούσε μέρες, μπορεί και εβδομάδες.

 

Εψαχνε κάτι να κάνει, αλλά δεν ήξερε τι. Το σπίτι το είχε καθαρίσει, φαγητό είχε ετοιμάσει, τηλεόραση δεν άντεχε να δει άλλο. Κακές ειδήσεις, τόσος πόνος, τόση αγωνία. Οι «καλές ειδήσεις» ήταν μόνο κάποιες «εκτιμήσεις» και «αισιόδοξες προβλέψεις» για «έξοδο από το τούνελ».

 

«Φτάνει πια», είπε μετά το τέλος του δελτίου και πάτησε το «οφ» με όση δύναμη θα έστυβε μια πέτρα.

 

Βόλτες από την κουζίνα στο σαλόνι, από το μπάνιο στην κρεβατοκάμαρα. Στη βιβλιοθήκη μπροστά άρχισε να αναζητεί κάτι να διαβάσει -υπήρχαν πάντα βιβλία αδιάβαστα- αλλά κατέληξε να μετρά το περιεχόμενό της. Στον αριθμό 197 σταμάτησε.

 

«Ανοησίες, πιάσε ένα και κάτσε κάτω», είπε στον εαυτό της. Δεν ήθελε.

 

«Ευτυχία είναι η μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου», έγραφε η κούπα που έπινε τον καφέ της, αλλά τώρα ούτε αυτό δεν έφτανε για κίνητρο.

 

Οι μέρες περνούσαν ίδιες και όμοιες, ανυπόφορα όμοιες. Χειμώνιαζε, ο ήλιος -όταν έβγαινε- ήταν πια πολύ χλομός, σκοτείνιαζε νωρίς, υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας… Κι εκείνη ένιωθε την ενέργειά της να φουσκώνει και να την πνίγει. Ανέβαινε σε κόμπους στον λαιμό και μερικές φορές ούτε η έξοδος για ψώνια ή έστω για «φυσική άσκηση ή έξοδο με κατοικίδιο» δεν αρκούσε για να την εκτονώσει. Πόσο να μιλήσεις στο τηλέφωνο; Από ένα σημείο και μετά δεν είχες τι να πεις πια.

 

Μέρες γεμάτες σιωπή. Σιωπή ακόμα και μεταξύ των ανθρώπων που ζούσαν στο ίδιο σπίτι. Σιωπή από αγάπη, σιωπή από φροντίδα, για να μη σπάσουν οι λεπτές ισορροπίες.

 

Είχε μια ακατανίκητη επιθυμία να βγει στον δρόμο… Να περπατήσει ακόμα και στο κρύο. «Αν βγω και κάνω ένα γύρο το τετράγωνο τι θα γίνει;».

 

Φόρεσε το χοντρό μπουφάν, έβαλε λίγο λικέρ πικραμύγδαλο σε ένα ποτήρι και βγήκε στο μπαλκόνι. Αρχισε να περπατάει γρήγορα πάνω-κάτω. Απόσταση 12 μέτρα, την έκανε μία, δύο, τρεις, τέσσερις φορές. Μετά περπατούσε πιο αργά. Στο τέλος πήρε μια ξεχασμένη πολυθρόνα, την έβαλε στη γωνία για να έχει καλύτερη θέα της γειτονιάς και κάθισε. Ηπιε μια γουλιά.

 

Ηταν πολύ ευχάριστή η ζέστη του αλκοόλ μέσα στην παγωνιά. Εβαλε και την κουκούλα της, στερέωσε τα πόδια της στα κάγκελα, χουζουρεύοντας όσο μπορούσε.

 

Τα πεύκα έμοιαζαν μαύρα κάτω από τον νυχτερινό ουρανό, αλλά στις κορφές τους έπεφτε ένα αχνό φως από το φεγγάρι που μεγάλωνε. «Σε λίγες μέρες θα έχουμε πανσέληνο» είπε. Κανείς δεν το άκουσε. Στην απέναντι πολυκατοικία, τα περισσότερα διαμερίσματα είχαν κλειστά παντζούρια -για να μην μπαίνει κρύο. Μόνο ένα σαλόνι ήταν φωτεινό. Το παιχνίδισμα του μπλε φωτός στις κουρτίνες αποδείκνυε ότι οι ένοικοι έβλεπαν τηλεόραση.

 

Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια αναβόσβηναν σε ένα μπαλκόνι. Είχαν στολίσει νωρίς, όπως κάθε χρόνο. Φέτος ίσως νωρίτερα… Ησυχος ο δρόμος, ψυχή ζώσα δεν είχε περάσει, ούτε αυτοκίνητο.

 

Τότε άκουσε από τη λεωφόρο τη σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Ταράχτηκε, οι σκέψεις της σκοτείνιασαν… Και άρχισε να κρυώνει πολύ πια, έτσι ακίνητη μέσα στη νύχτα.

 

Σκέφτηκε πόσα σχέδια ματαιώθηκαν, πόσα αναβλήθηκαν για κάποια στιγμή πιο πρόσφορη στο μέλλον… Θυμήθηκε ότι την άνοιξη είχε φτιάξει ένα μαύρο μεταξωτό κιμονό. Δώρο στον εαυτό της, που είχε υποσχεθεί να τον φροντίζει λίγο περισσότερο, να τον νταντεύει πότε πότε. Αναβολή στην αναβολή, δεν πρόλαβε να το φορέσει… Πέρασαν άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο. Χειμώνας πια και το όμορφο ρούχο έμενε σε μια κρεμάστρα.

 

Ενα ρίγος πέρασε την πλάτη της. Επρεπε πια να μπει μέσα. Αδειασε το ποτηράκι της και σηκώθηκε.

 

Την ώρα που έκλεινε τα παντζούρια, έδωσε μια υπόσχεση. Οχι άλλες αναβολές. Κρέμασε το μπουφάν και πήγε στην ντουλάπα. «Καμία ώρα δεν είναι καλύτερη από τώρα», είπε.  

«Ξέμεινε» από οξυγόνο το νοσοκομείο του Κιλκίς.!

 

Εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις τα νοσοκομεία της χώρας εν μέσω πανδημίας.

 

Ο γενικός γραμματέας σωματείου εργαζομένων νοσοκομείου Κιλκίς Αχιλλέας Καλεμκερίδης μίλησε το πρωί της Δευτέρας για τη δραματική κατάσταση, που βιώνουν γιατροί και ασθενείς του νοσοκομείου.

 

«Αυτό που συνέβη είναι αδιανόητο. Έπρεπε να ήμασταν προετοιμασμένοι και όχι να στήσουμε ένα ολόκληρο τμήμα μέσα σε έξι ώρες χωρίς να υπάρχει κάτι τόσο στοιχειώδες όπως είναι οι φιάλες οξυγόνου» είπε ο κ. Καλεμκερίδης, μιλώντας στο Mega, σημειώνοντας ότι ακόμα και σήμερα το κεντρικό σύστημα οξυγόνου στο νοσοκομείο του Κιλκίς -στο οποίο νοσηλεύονται 56 ασθενείς, δύο εκ των οποίων διασωληνομένοι χωρίς ΜΕΘ- δεν λειτουργεί, αλλά υποστηρίζεται από φορητές φιάλες.

 

Ο κ. Καλεμκερίδης μάλιστα αναφέρθηκε ακόμα και στις σοβαρές ελλείψεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπο το νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ έκανε λόγο και για μεγάλη διασπορά του κορονοϊού μεταξύ του ιατρικού προσωπικού στο νοσοκομείο, καθώς όπως είπε αυτή τη στιγμή νοσούν και μάλιστα βαριά, πάνω από 60 άτομα που βρίσκονται σε καραντίνα. 

πηγή

Έτοιμη να ζητήσει έγκριση από FDA για το εμβόλιο η Moderna

 

Ξεκινά με αυτό τον τρόπο μια διαδικασία που θα μπορούσε να επιτρέψει τη λήψη του εμβολίου από τον ευρύ πληθυσμό, εντός εβδομάδων

 

Η Moderna σε δηλώσεις της σημείωσε ότι το εμβόλιο της ήταν 94,1% αποτελεσματικό στην πρόληψη κατά της νόσου COVID-19, σε μια ανάλυση 196 περιπτώσεων COVID-19 από κλινικές δοκιμές σε 30.000 άτομα.

 

 

Σύμφωνα με διεθνή ΜΜΕ, η φαρμακοβιομηχανία Moderna είναι έτοιμη να ζητήσει από τη ρυθμιστική αρχή των ΗΠΑ (FDA) να επιτρέψει την επείγουσα χρήση του πειραματικού της εμβολίου κατά του κορωνοϊού, ξεκινώντας με αυτό τον τρόπο μια διαδικασία που θα μπορούσε να επιτρέψει τη λήψη του εμβολίου από τον ευρύ πληθυσμό, εντός εβδομάδων.

 

Η εταιρεία βιοτεχνολογίας σκοπεύει να υποβάλει σήμερα, Δευτέρα 30 Νοεμβρίου, για έγκριση έκτακτης ανάγκης από την Αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), δήλωσε η Moderna σε ανακοίνωση της, περίπου μια εβδομάδα μετά που οι Pfizer και BioNTech ζήτησαν από την FDA να δώσει πράσινο φως για το δικό τους εμβόλιο τους.

 

Η Moderna σε δηλώσεις της σημείωσε ότι το εμβόλιο της ήταν 94,1% αποτελεσματικό στην πρόληψη κατά της νόσου COVID-19, σε μια ανάλυση 196 περιπτώσεων COVID-19 από κλινικές δοκιμές σε 30.000 άτομα. Η εταιρεία δήλωσε στις 16 Νοεμβρίου ότι το εμβόλιο της ήταν 94,5% αποτελεσματικό, σε προηγούμενη ανάλυση αυτής της δοκιμής.

 

«Πιστεύουμε ότι το εμβόλιό μας θα αποδειχθεί ένα νέο και ισχυρό εργαλείο που μπορεί να αλλάξει την πορεία της πανδημίας, και να βοηθήσει στην πρόληψη από την ασθένεια, την νοσηλεία και τον θάνατο», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Moderna, Στεφάν Μπανσέλ στην ανακοίνωση της εταιρείας.   

πηγή

Lockown: Πολίτες δεύτερης κατηγορίας οι ηλικιωμένοι

 

γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου   

 

Η κυβέρνηση παροπλίζει το προσωπικό των Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας και αφήνει εκατοντάδες ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοξυπηρετηθούν στο κενό

 

Παρενέργειες και στη λειτουργία των Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας για Ηλικιωμένους προκαλούν οι χειρισμοί της κυβέρνησης, καθώς, όπως καταγγέλλουν άνθρωποι των δομών απ’ όλη την Ελλάδα, με τη νέα εγκύκλιο που έλαβαν από το υπουργείο Εργασίας, θεωρητικά τουλάχιστον, όλες οι λειτουργίες τους αναστέλλονται.

 

Να υπενθυμίσουμε ότι τα ΚΗΦΗ αποτελούν σύγχρονες ανοιχτές δομές προστασίας ηλικιωμένων ατόμων στην κοινότητα. Είναι δομές που ξεκίνησαν τη λειτουργία τους το 2003 με συγχρηματοδότηση από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο μέσω ΕΣΠΑ και σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν 75 δομές που εξυπηρετούν 1.800 ηλικιωμένους και απασχολούν 300 εργαζόμενους.

 

Όπως υπογραμμίζει στην αναλυτική ενημέρωση που παρείχε στην Αυγή της Κυριακής ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων στα ΚΗΦΗ, σκοπός τους είναι η εξυπηρέτηση ηλικιωμένων ατόμων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή αναπηρίες και των οποίων το περιβάλλον που έχει επιφορτιστεί με τη φροντίδα τους αδυνατεί, λόγω προβλημάτων υγείας, κοινωνικών, οικονομικών, οικογενειακών κ.ά.

 

Στόχος είναι τα άτομα αυτά να παραμένουν σε οικείο φυσικό περιβάλλον με στόχο τη βελτίωση ποιότητας ζωής, την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης, την αποφυγή ιδρυματικής περίθαλψης και κοινωνικού αποκλεισμού.

 

Τι άλλαξε από την πρώτη καραντίνα;

 

Κατά την πρώτη καραντίνα και ύστερα από τις πιέσεις των ανθρώπων των δομών, η κυβέρνηση είχε διαχωρίσει τα ΚΗΦΗ από τα ΚΑΠΗ, τονίζοντας ότι οι υπηρεσίες που προσφέρουν είναι απολύτως αναγκαίες και όχι ψυχαγωγικού χαρακτήρα.

 

Σε αντίθεση ωστόσο με την πρώτη καραντίνα, αυτή τη φορά η κυβέρνηση αποφάσισε την αναστολή του συνόλου των υπηρεσιών των ΚΗΦΗ, παροπλίζοντας το προσωπικό τους κι αφήνοντας στον αέρα τους ηλικιωμένους που το έχουν απόλυτη ανάγκη για την καθημερινή τους διαβίωση.

 

«Τι άλλαξε από την πρώτη καραντίνα μέχρι τη δεύτερη και αφήνει ανθρώπους μη αυτοεξυπηρετούμενους και στο μεγαλύτερο ποσοστό μοναχικούς ηλικιωμένους στο έλεος τίνος, αλήθεια;» διερωτώνται εύλογα οι άνθρωποι των ΚΗΦΗ.

 

Η κυβέρνηση απάντησε πως οι ανάγκες θα καλύπτονται από το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι (ΒΣΣ), ωστόσο το πρόγραμμα προβλέπει επίσκεψη στον κάθε ηλικιωμένο μόνο μία φορά την εβδομάδα.

 

“Τους προστατεύει, τους τιμωρεί ή τους καταδικάζει; Πώς, αλήθεια, το σκέφτηκαν εκεί στο υπουργείο; Είπαν, να τους εξυπηρετήσει το πρόγραμμα ΒΣΣ. Πως, αλήθεια, την ώρα της μεγαλύτερης αιχμής; Και γιατί όχι εμείς; Άλλωστε ίδιες ειδικότητες έχουμε αφενός και αφετέρου το ΒΣΣ θα πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα σε κάθε ηλικιωμένο, δεδομένου του μεγάλου φόρτου εργασίας και του αριθμού των εξυπηρετουμένων. Οι εργαζόμενοι των ΚΗΦΗ επισκέπτονται κάθε μέρα ή μέρα πάρα μέρα» σημειώνει ο Πανελλήνιος Σύλλογος.

 

Στα ΚΗΦΗ εργάζονται κατά κύριο λόγο νοσηλευτές, κοινωνικοί φροντιστές, βοηθητικό προσωπικό, οδηγοί και επιπλέον κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, φυσικοθεραπευτές, γιατροί. Κι οι πολύτιμες παρεχόμενες υπηρεσίες κατ’ οίκον αυτή την περίοδο είναι:

 

* Καθημερινή σίτιση κατ’ οίκον.

 

* Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (συνταγογράφηση, αγορά και χορήγηση φαρμάκων, βοήθεια στην εξασφάλιση εβδομαδιαίας φαρμακευτικής αγωγής, ενέσιμες αγωγές, προληπτικός εμβολιασμός, μεταφορά και συνοδεία σε υπηρεσίες Υγείας, παρακολούθηση ζωτικών λειτουργιών, περιποίηση τραυμάτων κ.ά.).

 

* Συστηματική τηλεφωνική επικοινωνία και στήριξη και καταγραφή των αναγκών τους.

 

* Εξασφάλιση πρακτικών αναγκών από σούπερ μάρκετ, φαρμακείο, πληρωμή λογαριασμών κ.ά.

 

* Διασύνδεση με άλλες δημοτικές ή δημόσιες υπηρεσίες, εξασφάλιση βεβαιώσεων, μετακινήσεις κ.ά.

 

* Ειδική ψυχοκοινωνική στήριξη ωφελούμενων, διαμεσολάβηση με οικογένεια σε ειδικά ζητήματα.

 

* Συμβουλευτική και στήριξη οικογενειακών φροντιστών.

 

Ανακάλυψαν συνωστισμό με μηδενικά κρούσματα

 

Σε σχετική ερώτηση που κατέθεσε η αν. τομεάρχης Κοινωνικής Αλληλεγγύης του ΣΥΡΙΖΑ Θεανώ Φωτίου προς την αρμόδια υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου, η τελευταία απάντησε πως η απόφαση πάρθηκε κατόπιν σύστασης από τους λοιμωξιολόγους «προκειμένου να μην υπάρχει συνωστισμός».

 

Στο επιχείρημα αντιπαραθέτουν οι άνθρωποι των ΚΗΦΗ την πραγματικότητα: «Αλήθεια, για ποιον συνωστισμό μιλάει, όταν οι άνθρωποι έχουν να έρθουν κανονικά στις δομές από τον Μάρτιο, ακόμα και το καλοκαίρι έρχονταν κατά ομάδες εκ περιτροπής κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού;».

 

Σημειώνουν ακόμη ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταγραφεί ούτε ένα κρούσμα μεταξύ των εξυπηρετούμενων στις δομές σε όλη την επικράτεια, ενώ την περίοδο της πρώτης καραντίνας «η Δ. Μιχαηλίδου είχε εξάρει τις προσφερόμενες υπηρεσίες στους ηλικιωμένους κατά την επίσκεψη της σε ΚΗΦΗ της Θεσαλλονίκης». Αλλά και μετά το τέλος της πρώτης καραντίνας «είχε μιλήσει με την ίδια θέρμη για τη φροντίδα μας στους ηλικιωμένους».

 

Αν και η εγκύκλιος προβλέπει για τους εργαζόμενους στα ΚΗΦΗ να μεταφερθούν σε άλλη υπηρεσία (κατά προτεραιότητα υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής), οι περισσότεροι δήμαρχοι δεν μετακίνησαν τους εργαζόμενούς τους και, την ίδια στιγμή, επέτρεψαν να φροντίζουν τους ηλικιωμένους μας. «Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, οι άνθρωποι θα πεθάνουν αβοήθητοι κυριολεκτικά».

 

Υποβάθμιση και αγωνία για το μέλλον

 

Στις αλλεπάλληλες επικοινωνίες του με το υπουργείο Εργασίας, ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων στα ΚΗΦΗ βρίσκει συμπάθεια και κατανόηση, αλλά σε επίπεδο πράξης, όπως τονίζει, δεν γίνεται απολύτως τίποτα. Από το υπουργείο αναφέρουν «ότι είναι θέμα προς επεξεργασία το πλαίσιο εργασίας των δομών αυτών», στον αντίποδα όμως εκδίδεται οδηγία για τη διαδικασία χρηματοδότησης για το διάστημα αναστολής.

 

Ο σύλλογος τονίζει ότι πρόκειται για μια απόλυτα απαξιωτική απόφαση, ενώ εκφράζονται ανησυχίες από διάφορες πλευρές ότι πρόκειται για εξέλιξη που υποβαθμίζει και υποσκάπτει το μέλλον των δομών, οι οποίες, μέσα στα χρόνια που πέρασαν, έχουν αναπτυχθεί, εξελιχθεί και αποδείξει τη χρησιμότητά τους στις τοπικές κοινωνίες.

 

 

Από νοσοκόμοι, αστυνόμοι

Με απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών προβλέπεται η μετακίνηση των εργαζομένων στη φροντίδα ηλικιωμένων στη Δημοτική Αστυνομία προκειμένου να συμβάλουν στον έλεγχο της τήρησης των μέτρων της πανδημίας

 

Από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα είναι η μόνη τους συντροφιά. Και τώρα που η πανδημία βρίσκεται στην κορύφωσή της, πάνε να τους την πάρουν κι αυτήν. Οι άνθρωποι των ΚΗΦΗ για τους ηλικιωμένους δεν είναι μόνον υπεύθυνοι για το φαγητό και τα φάρμακά τους, αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο, σε ένα πρωτόγνωρο καθεστώς απομόνωσης. Είναι το «γεια» τους και η καλημέρα τους.

 

«Δεν είναι υπερβολή, κάθε φορά που πάμεν μας περιμένουν στην πόρτα» μας λέει η Άντζελα Μπέζα, νοσηλεύτρια και υπεύθυνη του ΚΗΦΗ στην Πέρδικα Θεσπρωτίας. Όπως εξηγεί, ακόμη και σε μικρά χωριά όπως το δικό τουςν δεν μπορούν να πάνε από πόρτα σε πόρτα οι παππούδες και ν’ ανταλλάξουν νέα. Είναι τα μέτρα, «είναι κι ότι έχουν φοβηθεί πάρα πολύ». Η αίσθηση της μοναξιάς είναι δυσβάσταχτη. «Μας είπε μια γιαγιά, ‘αυτό που είχα εγώ, την παρέα μου, την καθημερινότητα, το να πω ‘τι κάνεις, τι μαγείρεψες’, το έχασα».

 

«Αισθανόμαστε ότι δεν ξέρουν τι κάνουμε»

 

Ακόμη και για εκείνους που έχουν παιδιά, οι ώρες δεν περνάνε ευκολότερα. «Μου έλεγε ένας παππούς, ‘μιλάνε όλοι για Ίντερνετ, εγώ έχω τηλέφωνο με κουμπιά, πώς θα δω το παιδί μου που είναι στην Αθήνα;’». Αν πάλι τα παιδιά δεν έχουν μεταναστεύει στην πρωτεύουσα, αλλά στην Ηγουμενίτσα, την πόλη που βρίσκεται πλησιέστερα στο χωριό, η απόσταση είναι απαγορευτική για την περίοδο της καραντίνας. «Βρισκόμαστε 30 χιλιόμετρα μακριά. Αν θέλει κάποιος να πάει στους γονείς του, θα στείλει μια φορά τον κωδικό ότι υπάρχει ανάγκη και θα πάει. Δεν γίνεται όμως να το κάνει κάθε μέρα. Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, έχουν κάθε μέρα ανάγκη για βοήθεια. Υπάρχουν φορές που μας παίρνουν τηλέφωνο ακόμη κι αργά το βράδυ για να μας πουν ότι δεν αισθάνονται καλά».

 

«Αισθανόμαστε ότι μας ακυρώνουν. Ακυρώνουν οποιαδήποτε προσπάθεια έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μισθολογικά, δεν έχουμε κάποια επίπτωση. Ηθικά όμως, αισθανόμαστε μειωμένοι» δηλώνει η Ζωή Γεωργοπούλου, υπεύθυνη στο 1ο ΚΗΦΗ Συκαιών Θεσσαλονίκης. «Έχω την αίσθηση ότι δεν γνωρίζουν τι κάνουμε» προσθέτει, εξηγώντας ότι αυτό φαίνεται ειδικά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση δείχνει ότι διατίθεται να αξιοποιήσει το προσωπικό αυτών των δομών. «Σε ΦΕΚ που έβγαλε το υπουργείο Εσωτερικών αναφέρεται ότι θα μπορούσαμε να επανδρώσουμε ακόμη και το σώμα των δημοτικών αστυνομικών κόβοντας πρόστιμα…».

 

Η λύση είναι τα ΚΗΦΗ και όχι τα ιδρύματα

 

Η σημασία του ρόλου που παίζουν τα ΚΗΦΗ, ανεξαρτήτως πανδημίας, συνδέεται, όπως τονίζει η Εμμανουέλα Μαθιουδάκη, πρόεδρος του πανελλήνιου συλλόγου και υπεύθυνη της δομής στο Ρέθυμνο, με τις αλλαγές που σημειώνονται στην κοινωνία. «Το οικογενειακό μοντέλο έχει αλλάξει και οι οικογένειες πια δεν φροντίζουν τους ηλικιωμένους με την έννοια που υπήρχε παλιότερα. Το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί… Άρα, τι γίνεται; Τα ιδρύματα, δυστυχώς, είναι αποθήκες ψυχών, όπου ο χρόνος παγώνει και οι ηλικιωμένοι περιμένουν να πεθάνουν. Τα ΚΗΦΗ λοιπόν είναι η λύση».

 

«Οι ηλικιωμένοι είναι ένας αναξιοποίητος θησαυρός» λέει με πλήρη γνώση και συνείδηση η Εμμ. Μαθιουδάκη. Από το 2002, όμως, που έγιναν οι πρώτες δομές, όπως υπογραμμίζει, «δεν έχει γίνει ούτε καν ένα σεμινάριο επιμόρφωσης των εργαζόμενων για τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Η κάθε υπεύθυνη/ος της δομής απλώς αυτοσχεδιάζει. Ενώ είναι δομές που μπορούν να κάνουν θαύματα. Δυστυχώς, η Πολιτεία δεν τους δίνει το βήμα». Και στην προκειμένη, η Πολιτεία πάει τα πράγματα και ένα βήμα πιο πίσω.

 

Με τη στάση της, δεν παγώνει απλώς τη λειτουργία των ΚΗΦΗ, αλλά απομακρύνεται πολύ από αυτό που μας υπενθυμίζει ότι σημαίνει κοινωνική πολιτική η Εμμ. Μαθιουδάκη, και μάλιστα στην πιο κρίσιμη συγκυρία: «Έγνοια και φροντίδα για τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει κοινωνική πολιτική!»

 

 

Για εκείνες που έπνιξαν το ουρλιαχτό τους

 

ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων (ΓΓΟΠΙΦ) είναι εξόχως ανησυχητικά. Σύμφωνα με την Έκθεση που δημοσιεύτηκε στις 24 Νοεμβρίου 2020, μία ημέρα πριν την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών: Κατά την περίοδο του πρώτου Covid-19 lockdown και πιο συγκεκριμένα την περίοδο Μαρτίου- Απριλίου 2020, 549 γυναίκες απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα του Δικτύου Δομών για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Αναφορικά με τον Μάρτιο, η έρευνα υπογραμμίζει ότι το 92% του συνόλου αφορούσε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό τον Απρίλιο έφτανε στο 87%. Στο 57% των περιπτώσεων, τον Μάρτιο, θύτης ήταν ο σύζυγος, ενώ τον Απρίλιο το 54%.

 

TΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ευρήματα βρίσκονται στην κατακλείδα μιας έρευνας που καλύπτει την περίοδο: 1 Νοεμβρίου 2019- 31 Οκτωβρίου 2020. Βάσει των στατιστικών δεδομένων της ΓΓΟΠΙΦ, το εν λόγω διάστημα 4.872 γυναίκες στη χώρα έπεσαν θύματα βίας και διακρίσεων, με την επικρατέστερες μορφές βίας να είναι η ψυχολογική βία (33,5%), η λεκτική βία (29,6%) και η σωματική βία ( 28,8%). Έπεται η οικονομική βία (5,4%), η σεξουαλική βία (1,3%) κ.ά. Σημαντική αναφορά εδώ αποτελεί το 62% των θυμάτων που δήλωσε ότι έχει παιδιά, αλλά και οι έγκυες σε ποσοστό 1%. Στη γενική εικόνα της βίας κατά των γυναικών στη χώρα, το διάστημα 2012-2019 παρατηρήθηκε αύξηση κατά 156% των καταγγελλομένων στην αστυνομία περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας (θύματα συντροφικής βίας) , ενώ αυξημένος, μόλις σε μία χρονιά, ήταν και ο αριθμός των γυναικών που πέρασαν το κατώφλι του αστυνομικού τμήματος, καθώς το 2019: 4.171 γυναίκες κατήγγειλαν ενδοοικογενειακή βία στις Αρχές, εν αντιθέσει με το 2018 που ο αντίστοιχος αριθμός ανέρχονταν σε 3.815 (αύξηση 9%).

 

ΟΣΟ για τις γυναικοκτονίες, που δυστυχώς έρχονται όλο και πιο συχνά στην επιφάνεια της επικαιρότητας: το 2019, οκτώ γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Ελλάδα από κάποιο μέλος της οικογένειάς τους, ενώ το 2018 οι δολοφονίες από συγγενικό τους πρόσωπο ανήλθαν σε 13! Όπως σημειώνουν οι συντάκτες της Έκθεσης: “ για τα περισσότερα από τα έτη αναφοράς, κάθε μήνα μια γυναίκα δολοφονείται από κάποιο μέλος της οικογένειάς της (η υπογράμμιση δική μας). Συγκεκριμένα, για το 2019 το ποσοστό των γυναικοκτονιών από μέλος της οικογένειας του θύματος ήταν 42,1% καθώς στο σύνολο των 19 ανθρωποκτονιών γυναικών, οι γυναικοκτονίες ανήλθαν σε 8” [ isotita.gr]. ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ, η Έκθεση περιέχει μερικά απαραίτητα- κι όπως ήδη ανέφερε, εξόχως ανησυχιτικά – στοιχεία, ωστόσο παρατηρείται ένα σημαντικό κενό σε σχέση με μια ακόμη πανδημία έμφυλης βίας που, όπως τονίζει η κ. Στέλλα Κάσδαγλη, συνιδρύτρια του οργανισμού Women on Top και συγγραφέας, στη χώρα μας δεν αγγίζει συστηματικά σχεδόν κανείς. Πρόκειται για τη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας. Σύμφωνα με την εξίσου πρόσφατη έκθεση της Action Aid Hellas, με τίτλο: “Δεν είναι αυτή η δουλειά μας”, η οποία εστίασε τόσο στον ευρύτερο πληθυσμό, όσο και σε γυναίκες- εργαζόμενες στους κλάδους του τουρισμού και του επισιτισμού, το 85% των συμμετεχουσών δήλωσε ότι έχει βιώσει σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία του[notpartofourjob.actionaid.gr]. Eνώ, όπως σημειώνει η κ. Κάσδαγλη σε άρθρο της στην “Καθημερινή”, 2 στις 3 γυναίκες του δείγματος έχουν έμμεση γνώση ή και έχουν υπάρξει προσωπικοί μάρτυρες σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους δουλειάς [Καθημερινή, 26/11/2020, “Σκιώδεις πανδημίες μέσα στη σκιώδη πανδημία”].

 

ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΟΥΜΕ την προσοχή μας στα φαινόμενα παρενόχλησης στους εργασιακούς χώρους; Αν, ναι, τι είναι εκείνο που τα κάνει να χρήζουν ιδιαίτερης μνείας σε σχέση με τα υπόλοιπα περιστατικά έμφυλης βίας και διακρίσεων; Απολύτως τίποτα, είναι η απάντηση. Ωστόσο, η στήλη ρίχνει τα φώτα της πάνω σε αυτή τη σκοτεινή πτυχή της εργασιακής κανονικότητας πολλών γυναικών στη χώρα μας, ίσως, γιατί, αντίθετα με το κυρίαρχο ρεύμα της εποχής, επιμένει να βλέπει ότι πίσω από την βαρβαρότητα της σύγχρονης “ματσίλας”, των ουρλιαχτών, των προσβολών και του ξύλου πίσω από τις κλειστές πόρτες των διπλανών μας διαμερισμάτων, βρίσκεται, αντάμα με την πατριαρχία και τον σεξισμό, το δεσπόζον οικονομικό- πολιτικό σύστημα του καιρού μας…

 

ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ μια πιο προσεχτική ματιά στον κόσμο, κάθε χρόνο 12 εκατομμύρια κορίτσια παντρεύονται, ενώ αυτή τη στιγμή 650 εκατ. γυναίκες έχουν παντρευτεί πριν τη συμπλήρωση του 18ου έτους της ηλικίας τους (ΟΗΕ).  Και καλά, ρε Κούλαλη, αυτό είναι με το θέμα μας, θα πεταχτεί ο ξελιγωμένος τηλεθεατής των τηλεοπτικών αντηχείων της ευτέλειας και της ιλουστρασιόν σεξιστικής χυδαιότητας.

 

ΑΛΗΘΕΙΑ, ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά στη φτώχεια; Πώς μπορούμε να προσπεράσουμε το γεγονός ότι ένας από τους βασικούς παράγοντες για τους οποίους οι οικογένειες αναθέτουν σε άλλους το οικονομικό “βάρος” της ανατροφής των κοριτσιών τους είναι η φτώχεια; Ποιος έχει το θάρρος να παραβλέψει ότι σε πλείστες περιπτώσεις οι μικρές δεσποινιδούλες που μετατρέπονται σε άψυχα αντικείμενα δυστυχίας, έρχονται να διευθετήσουν τα χρέη της οικογένειας τους, μέσω της προίκας, ειδικά εν μέσω πανδημίας;

 

Η ACTION AID σημειώνει ότι ειδικά σε περιοχές της υποσαχάριας Αφρικής και της νότιας Ασίας οι παιδικοί γάμοι έχουν γνωρίσει ραγδαία αύξηση μέσα στην πανδημία, ως απόρροια της απώλειας εισοδήματος και της αδυναμίας πολλών γονέων να θρέψουν τα παιδιά τους [actionaid.gr/enhmerwsou/nea/ekei-opou-ta-koritsia-payoun-na-einai-paidia/]. Ακόμη και ο αριθμός των καλεσμένων στάθηκε αφορμή σε διάφορες επαρχίες της Ινδίας για να παντρέψουν τα μικρά κορίτσια μια ώρα γρηγορότερα, μειώνοντας τα έξοδα της τελετής. Πιθανότατα, σε περιοχές όπως το Beed, όπου τον Ιούλιου του 2019 καταγράφηκαν 4.605 υστεροκτομές γυναικών, σύμφωνα με το Υπουργείο υγείας της χώρας. Τα στοιχεία βέβαια, αφορούσαν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες μεταξύ 20-40 ετών, εργαζόμενες στις “ζώνες ζάχαρης”. Ωστόσο, μας καλωσορίζουν στην εκμεταλλευτική χορογραφία της εποχής μας.

 

Η ΜΙΑ ΟΨΗ της φτώχειας και της (επιτρέψτε μου, θα το πω) ταξικής ανισότητας ντύνει νύφες πιτσιρικάκια 10, 12, 14 και 16 ετών. Η άλλη όψη της θέτει την έμμηνο ρύση των εργατριών στη βιομηχανία ζάχαρης ως εμπόδιο στην αύξηση των ρυθμών παραγωγής, . Αλλά, μην ανησυχείς παραπλανημένε τηλεθεατή των εμποράκων του φασισμού, όλα αυτά, τα… βάρβαρα ανήκουν στους “απολίτιστους” του αναπτυσσόμενου κόσμου. Εμείς, εδώ, στις εσχατιές της Εσπερίας το κάνουμε με πιο… Μπάντεν- Μπάντεν τρόπο…

 

ΤΟ 2017, έρευνα του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, επιβεβαίωνε κρυστάλλινα κατά την άποψη μας, ότι η συστηματική ανισότητα των γυναικών ερείδεται στην απλή πλην θεμελιώδη αρχή του καπιταλισμού: Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. «Οι γυναίκες οι οποίες διαβιούν σε οικογένειες με χαμηλό εισόδημα- ανέφερε- συγκρινόμενες με εκείνες που έχουν οικονομική επιφάνεια ή κάποιο είδος οικονομικής ανεξαρτησίας, είναι πιο πιθανό να πέσουν θύματα σωματικής ή σεξουαλικής βίας από το σύντροφό τους, (…)διότι η πίεση λόγω της οικονομικής δυσπραγίας επηρεάζει άμεσα τις διαπροσωπικές σχέσεις».

 

ΑΝ ΠΑΛΙ κάποιοι συνεχίζουν υπάρχουν τα στοιχεία της Eurostat (2017) σχετικά με το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες στην ΕΕ. Σε σχετική Έκθεση διαβάζουμε ότι «το υψηλότερο μισθολογικό χάσμα μεταξύ των φύλων-στην ΕΕ και την ευρωζώνη- καταγράφηκε στον ιδιωτικό τομέα. (…)Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι στο δημόσιο τομέα, στις περισσότερες χώρες, οι εργαζόμενοι προστατεύονται από συλλογικές συμβάσεις αναφορικά με τις αποδοχές τους».

 

ΓΙΝΕΤΑΙ λοιπόν φανερό ότι καμία διάκριση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχει το πρωτόγαλα των διακρίσεων και της εκμετάλλευσης, η ισχύς του εκμεταλλευτή απ’ την υπεραξία του εκμεταλλευόμενου. Απόδειξη αυτού, αποτελεί η Έκθεση για την Εμπορία Ανθρώπων του ΟΗΕ, βάσει της οποίας, ενώ τα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι κυρίως γυναίκες και μικρά κορίτσια, στην πλειοψηφία τους οι διακινητές είναι γυναίκες. Μόνο στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, το 60% των καταδικασθέντων για εμπόριο ανθρώπων ήταν γυναίκες.

 

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΗΛΟ, ότι όσο η δράση των γυναικών παραμένει εγκλωβισμένη στην έμφυλη αντιπαράθεση, τόσο θα συνεχίζεται η άγρια εκμετάλλευσή τους. Για να τελεσφορήσει ο αγώνας τους, πρέπει να αγκαλιάζει όλα τα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα.

 

ΑΛΛΩΣΤΕ, είναι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του παγκοσμιοποιημένου Κεφαλαίου, όπως η Mulyani Indrawati, πρώην μέλος της ΠΤ, που δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση: …«Ο κόσμος μας είναι ένα καλύτερο μέρος για τις γυναίκες (…) από ό, τι πριν από μια δεκαετία. Αλλά δεν είναι για όλους, και σίγουρα όχι παντού: Αυτό αφορά τις φτωχότερες χώρες του κόσμου (…)εκεί όπου η μητρική θνησιμότητα παραμένει σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, ενώ πολλές γυναίκες εξακολουθούν να στερούνται πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες υγείας».

 

ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΣΧΟΛΙΟ, νομίζω περιττεύει… 

πηγή

   

Όταν οι μάζες θεοποιούν και αποκαθηλώνουν

 

γράφει η  Έλλη Πράντζου   

 

Ο κόσμος με τρομάζει. Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το αισθάνομαι. Είμαστε ο καθένας ξεχωριστά ικανοί για τα καλύτερα και για τα χειρότερα μόνο που έχει παρατηρηθεί πως ως μάζα λειτουργούμε πολλές φορές επικίνδυνα. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή κάθε άγριο ένστικτό μας, κάθε μας κατάλοιπο και κάθε μας σύμπλεγμα βρίσκει προστασία κάτω από την ομπρέλα της ομοιότητας με τον διπλανό και κάνει αισθητή την παρουσία του στο πολλαπλάσιο. Όπως και να ‘χει το τρομακτικό της υπόθεσης χωρίς να θέλω να φανώ αφοριστική ή πεσιμίστρια είναι ότι οι μάζες δεν είναι ομάδες, τα όμορφα πράγματα συμβαίνουν από τις ομάδες, ενώ οι μάζες συνήθως είναι περισσότερες κι ισοπεδώνουν στο διάβα τους τα πάντα.

 

Με αφορμή το περιστατικό που έλαβε χώρα έχοντας επίκεντρο τη συμπεριφορά της κας Γαλάνη η οποία αναλύθηκε, ξεψαχνίστηκε και κατακεραυνώθηκε από πάρα πολλούς οπότε δεν έχει νόημα να αναλύσω, ξεψαχνίσω ή/και να κατακεραυνώσω κι εγώ, μου γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις. Άλλες άμεσα σχετικές με την κατάσταση κι άλλες ως συνειρμική διαδρομή. Όσοι με διαβάζουν ξέρουν ήδη ιδεολογικά, πρακτικά, θεωρητικά κι ηθικά ποια πραγματικότητα θα υποστήριζα αν το θέμα μου ήταν να επιλέξω και να υπερασπιστώ κάποια από τις δύο όψεις που παρουσιάστηκαν ως καταστάσεις και μόνο αφού την ίδια την κα Γαλάνη δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Όσοι δε με διαβάζουν συστηματικά ίσως καταλάβουν αν με ξαναπετύχουν κάποια στιγμή κάπου μελλοντικά. Ο λόγος που δεν αφιερώνω στο παρόν άρθρο περισσότερες γραμμές πάνω στο κυρίως θέμα είναι γιατί έχουν ειπωθεί ήδη τόσο πολλά, τόσο ακραία και τόσο καταιγιστικά που μια ακόμη φωνή μέσα στον χαμό θα αντιμετωπιζόταν ίσως σαν άλλος ένας κόκκος άμμου στην έρημο.

 

Θα μου επιτρέψετε να θίξω κάπως αλλιώς το ζήτημα των καλλιτεχνών, των έργων τους, της θεοποίησής τους, της αποκαθήλωσής τους, των προσδοκιών μας από αυτούς και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον κλάδο κι εκείνος εμάς. Για να μιλήσω ειλικρινά δε θα αναλύσω τις σκέψεις μου ως κάποια που ούσα έξω από τον χορό μπορεί να έχει μόνο άποψη παρατηρητή. Είμαι κι εγώ κομμάτι μιας όψης του κλάδου κι ως τέτοιο θα μιλήσω από τη δική μου εμπειρία και σκοπιά. Κάποιοι αυτό μπορεί να το θεωρήσουν μη αντικειμενικό άλλοι μπορεί να θεωρήσουν πως η όποια γνώση μου πάνω σε κάποια θέματα ίσως να δίνει στα λόγια μου μια παραπάνω βαρύτητα. Δεν ξέρω τι από τα δυο ισχύει, αυτό ας το κρίνει ο καθένας μόνος του κι ας με απορρίψει ή ας προβληματιστεί, όλα υγιείς αντιδράσεις είναι.

 

Προχωρώντας στο πολύπλευρο διά ταύτα, θα ήθελα να αναρωτηθώ δημόσια το εξής: έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολα ως όχλος δημιουργούμε ιερά τοτέμ που ανά πάσα στιγμή είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε χωρίς δεύτερη σκέψη; Τι δείχνει αυτό για εμάς και τον τρόπο που εν γένει λειτουργούμε; Δεν αναφέρομαι στην κα Γαλάνη, υπενθυμίζω πως αναφέρομαι σε γενικά φαινόμενα ως απόρροια σκέψης με αφορμή την κα Γαλάνη.

 

Έχετε σκεφτεί, ας πούμε, ποτέ πόσους ανθρώπους αδικούμε εμείς οι ίδιοι όταν λειτουργούμε τόσο εκθειαστικά στοχευμένα προς μια μερίδα διάσημων μόνο και μόνο επειδή εκείνοι έχουν το όνομα (είτε με χάρη είτε χωρίς) ενώ απαξιώνουμε όλους τους υπόλοιπους που μπορεί να έχουν χάρη αλλά δεν έχουν στα μάτια μας όνομα; Πόσοι νέοι καλλιτέχνες βουλιάζουν στην αφάνεια και την απελπισία, στην ανέχεια και την απόγνωση όσο εμείς χειροκροτούμε όλο νταχτιρντί και σάλια τους “επώνυμους”; Πόσοι νέοι καλλιτέχνες που έχουν να προσφέρουν την ίδια τους την ψυχή απαξιώνονται καθημερινά κι από μεγάλη μερίδα των ίδιων, των “επώνυμων” συναδέλφων τους;

 

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ότι έχουμε τη συνήθεια να τοποθετούμε -άκριτα μάλιστα- σε βάθρο σύμβολα ιδανικά φτιαγμένα μέσα στη φαντασία μας κατά πώς θα θέλαμε να είναι ξεχνώντας ότι πρόκειται τελικά για ανθρώπους. Ανθρώπους με καλά, στραβά, κουτσά, όμορφα, άσχημα που ποιος ξέρει τελικά τι από όλα υπερτερεί και τι ισχύει. Ναι, συμφωνώ, ένας καλλιτέχνης θα ήταν καλό αν δικαίωνε και σε προσωπικό επίπεδο το ελεύθερο πνεύμα με το οποίο συνδέεται το έργο του, το αντικείμενό του, η τέχνη όπως θα θέλαμε να είναι. Θα ήταν καλό αν μπορούσε να είναι συνεπής στα ιδανικά που θα θέλαμε να πρεσβεύει ως εκφραστής ενός κόσμου αλληλέγγυου, ως εκφραστής αξιών με τις οποίες έχουμε ταυτίσει την καλλιτεχνική κουλτούρα (μάλλον όχι άδικα όμως αυτό είναι άλλο θέμα).

 

Παρ’ όλα αυτά ένας καλλιτέχνης όντας πάνω απ’ όλα άνθρωπος δεν αντιπροσωπεύει απαραιτήτως το πνεύμα της τέχνης ως αφηρημένης έννοιας. Αντιπροσωπεύει μόνο τους στόχους του, τα βιώματά του, τις φιλοδοξίες του, τα δικά του ιδανικά κι όλα όσα σημαίνει ή δε σημαίνει η τέχνη για τον ίδιο. Αποστασιοποιημένα πολλές φορές από εκείνα που το έργο του εκφράζει είτε επειδή αυτός δίνει άλλη ερμηνεία στο περιεχόμενο του έργου του από εκείνη που ο κόσμος θα ήθελε να ισχύει, είτε επειδή το έργο του δεν είναι τίποτε περισσότερο από διεκπεραίωση του ταλέντου του με όποιον τρόπο θεωρεί αποδοτικό έχοντας σκοπό την αποδοχή του κόσμου. Αν, λοιπόν, οι πράξεις κι οι ιδέες του συμπίπτουν με όσα θα θέλαμε να συμπίπτουν καλώς. Όταν όμως δε συμπίπτουν γιατί γκρεμοτσακιζόμαστε τελικά τόσο παταγωδώς από τα σύννεφα;

 

Συνοψίζοντας σε μία και μόνο πρόταση, ο καλλιτέχνης καλώς ή κακώς είναι απλώς άνθρωπος. Όπως μπορεί να συναντήσεις απαράδεκτους κάθε κλάδου έτσι μπορεί να συναντήσεις απαράδεκτους “επώνυμους” και μη καλλιτέχνες. Η διαφορά έγκειται στο ότι στην περίπτωση των “επωνύμων” μόνο αν ξεμπροστιαστούν κάποτε θα παραδεχτεί ο κόσμος το ότι δεν είναι θεοί. Τότε μάλιστα δε θα αρκεστεί το πλήθος στην απόρριψη του απαράδεκτου “επώνυμου” καλλιτέχνη αλλά θα καταλήξει να χορεύει γύρω από το κατασπαραγμένο του κουφάρι εκεί που μέχρι χτες βαρούσε παλαμάκια και προσοχή μπροστά στον Τάδε Ταδόπουλο, τον διάσημο κι επιφανή.

 

Γνωρίζω, που λέτε, αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες -λίγους από δαύτους δυστυχώς έτυχε να γνωρίσω εγώ- οι οποίοι επιβεβαιώνουν όλα τα ιδανικά που θα θέλαμε οι περισσότεροι να φέρει ένα πρόσωπο με τόση επιρροή, ένα πρόσωπο που χαίρει μέσω του επαγγέλματός του τόσης εκτίμησης, ταύτισης κι αναγνώρισης. Γνωρίζω, λοιπόν, αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες ψυχάρες, ανθρώπους η στάση ζωής των οποίων απορρέει απευθείας από τη λέξη ανθρωπιά.

 

Γνωρίζω, όμως, κι αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες γλειψιματίες κλικαδόρους, υποκριτές και σνομπ, ψευτοκουλτουριάρηδες κι υπεράνω, απ’ έξω κούκλες κι από μέσα πανούκλες. Αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες που χτίζουν όνομα πάνω στο fake profile του ανήσυχου πνεύματος, που παρουσιάζονται ως comandante υπερασπιστές του δικαίου και των αδυνάτων την ίδια ώρα που φροντίζουν μόνο την παρτάρα τους. Αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες που σχίζουν τα ιμάτιά τους στα λόγια υπέρ της ισότητας και των ίσων ευκαιριών σε κάθε τομέα, την ίδια ώρα που αντιμετωπίζουν σαν κουνούπια όσους νέους του χώρου τολμούν να απευθυνθούν στη μεγάλειότητά τους ψάχνοντας μια ευκαιρία.

 

Αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες που έχουν εδραιωθεί στα μάτια μας μέσω του τρόπου προβολής τους και παρουσίασής τους ως άλλοι Ρομπέν των δασών την ίδια ώρα που δε νοιάζονται για κανέναν άλλον πέραν του σιναφιού τους κι όσων ανέδειξε λόγω γνωριμιών το σινάφι τους κατόπιν εορτής.

 

Είναι εκείνοι που εσύ προσκυνάς, εκείνοι που θεωρείς πως είναι σωστοί, συμπαραστάτες, δίκαιοι. Είναι εκείνοι που σε δουλεύουν μέσα στα μούτρα σου κι εσύ τους στηρίζεις και τους θαυμάζεις ενώ κοροϊδεύεις κι ειρωνεύεσαι κατάμουτρα κάθε μη διάσημο νέο καλλιτέχνη που θα τολμήσει να σου πει ότι σπούδασε υποκριτική, μουσική, εικαστικά,  ότι είναι συγγραφέας, ποιητής, στιχουργός κ.α.

 

Μισή ντροπή δική μας, λοιπόν, όταν θεοποιούμε αβέρτα ανθρώπους μόνο λόγω προβολής. Μισή ντροπή δική μας που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τους ανθρώπους από το όνομά τους και την αξία μιας προσωπικότητας από την φανφάρα της διασημότητας. Μισή ντροπή δική μας που από τη μία γλείφουμε τα παπούτσια του κάθε “επώνυμου” κι από την άλλη το ίδιο εύκολα κανιβαλίζουμε το όνομά του όταν πέσει στα μάτια μας λες και τον ξέραμε προσωπικά τελικά κι από χτες.

 

Τώρα θα μου πείτε, όταν ταυτίζεσαι τόσο με το έργο κάποιου, όταν έχεις φάει τόση υποκρισία, όταν δεν έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις τον καθέναν ξεχωριστά ώστε να ξέρεις σε τελική ανάλυση το αληθινό ποιόν του πώς θα μπορούσες να τον αντιμετωπίσεις; Πάντως σίγουρα όχι σαν Θεό. Γιατί αργά ή γρήγορα ίσως σε απογοητεύσει. Κι είναι άλλο να σκεφτείς τότε ένα απλό “τι κρίμα” απορρίπτοντάς τον και πηγαίνοντας παρακάτω άλλο να γκρεμοτσακιστείς μαζί του από το πλαστό σου σύννεφο κι εξοργισμένος να καταλήξεις να τρως τις σάρκες του σαν να σε πρόδωσε ο Μεσσίας.

 

Όσοι θα άξιζαν το βάθρο, φίλε μου, δεν το επιδιώκουν όπως εσύ το έχεις στο μυαλό σου. Δεν το έχουν ανάγκη. Δεν στρογγυλοκάθονται σε αυτό. Δε το μονοπωλεί ο δικός τους πισινός, δε διατυμπανίζουν τίποτε, φωνάζουν μόνο προσπαθώντας να κάνουν την ψυχούλα τους να ακουστεί όταν αισθάνονται πως κάποιος αδικείται. Μέσω του έργου τους μιλάει εκείνη κι όχι η φιλοδοξία. Δίνουν χώρο, προσφέρουν πλάτες. Την προβολή τους δεν την έχουν σημαία, το όνομά τους δεν το έχουν παράσημο, τη βοήθειά τους δεν την αρνούνται αλλά δε θα τη βγάλουν βούκινο ποτέ. Ξέρουν να λένε όχι με αξιοπρέπεια και σεβασμό όταν δεν μπορούν να βοηθήσουν αλλά και ναι με μεγάλη χαρά όταν μπορούν. Είναι ανάμεσά μας, όχι από πάνω μας και βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη μέσα από τους ίδιους δαίμονες που βλέπουμε όλοι τους εαυτούς μας. Είναι εδώ, ανάμεσα στον κόσμο, όχι σε κάποιο απυρόβλητο άβατο με τη μύτη να κοιτάζει υπερπέραν.

 

Όσοι αξίζουν το βάθρο το σιχαίνονται.

 

Ακριβώς όμως επειδή δεν ξέρεις ποιος άνθρωπος το αξίζει και ποιος όχι γιατί οι μάσκες ορισμένων είναι πια πολύ πετυχημένες, μη θεοποιείς με κριτήριο τη διασημότητα, μην απαξιώνεις με κριτήριο τη μη διασημότητα.

 

Και να θυμάσαι πως στην αντιπέρα όχθη, θα το ξαναπώ, άξιοι άνθρωποι που τυγχάνει να είναι κι άξιοι καλλιτέχνες πεινάνε. Πεινάνε και πολλές φορές τρώνε πόρτες με τρόπο χυδαίο από τα τοτέμ σου μέχρι να βρεθεί κάποιο από αυτά τα τοτέμ που να διατηρεί αλώβητη την ανθρωπιά του. Το ότι κάποιος ο οποίος δεν είναι μέσα στον χώρο ώστε να βιώνει στο πετσί του τόσο τη σαπίλα όσο και την όμορφη πλευρά δε σημαίνει πως ό,τι λάμπει στα ανυποψίαστα μάτια του είναι πάντα χρυσός.

 

Ας μη λειτουργούμε, λοιπόν, σαν κοπάδι, αδικούμε τους εαυτούς μας και πολλούς άλλους γύρω μας. Ας μη λειτουργούμε σαν κοπάδι προσκυνώντας ή κανιβαλίζοντας ονοματάρες όσο αδιαφορούμε κι εμπαίζουμε (για) εκείνους που δεν είχαν ακόμη την τύχη, το μέσον, την ευκαιρία, το οτιδήποτε χρειάζεται ώστε να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Ας μη λειτουργούμε σαν κοπάδι γενικώς. Μπορούμε; Αυτό είναι για μένα το στοίχημα.

Κορονοϊός: Χάνουμε 100 ανθρώπους την ημέρα, αλλά συζητάμε για τα Χριστούγεννα.!

 

Περισσότεροι από 1.700 συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους λόγω κορονοϊού τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, αριθμός που δεν επιτρέπει εορταστικές σκέψεις ενόψει Χριστουγέννων.

 

γράφει ο Γιώργος Σακκάς

 

Όταν οι καθημερινές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές λόγω της επιδημίας κορονοϊού διατηρούνται σε πρωτόγνωρους αριθμούς, η συζήτηση για άρση των μέτρων θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και βέβηλη.

 

Ο Νοέμβριος αναμένεται να κλείσει με περισσότερους από 1700 θανάτους, με το lockdown να αρχίζει μόλις τώρα να αποδίδει, ενώ τα νοσοκομεία γεμίζουν συνεχώς. Ως εκ τούτου σκέψεις για λευκά Χριστούγεννα και πολύχρωμες απολαύσεις θεωρούνται ουτοπικές.

 

Ο μέχρι σήμερα τραγικός απολογισμός του Νοεμβρίου αποτυπώνει σχεδόν 1600 θανάτους λόγο κορονοϊού, τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες του μήνα, δείχνοντας ότι η συζήτηση για άνοιγμα της κοινωνίας είναι ανεδαφική.

 

Τα στοιχεία από τον ΕΟΔΥ είναι αμείλικτα. Από την αρχή του Νοέμβρη 63.783 συμπολίτες μας διαγνώστηκαν θετικοί στον κορονοϊό με το 43% εξ αυτών να είναι ηλικίας μεταξύ 40 και 65 ετών, μια ηλικιακή ομάδα παραγωγικού πληθυσμού, η οποία όμως εμφανίζει και πολλές νοσηρότητες. Η ραγδαία δε εξάπλωση του ιού σ' αυτές τις ηλικίες οδήγησε στον τριπλασιασμό των θανάτων, καθώς συνολικά από την αρχή της επιδημίας έχουν καταλήξει 301 με τους 194 μέσα στο Νοέμβρη. Μάλιστα μόνο χθες κατέληξαν 20.

 

Το ίδιο διάστημα νόσησαν περίπου 21.100 νέοι ηλικίας από 18 έως 39 ετών, με τους θανάτους σ᾽ αυτή την ηλικία να φτάνουν τους εννέα, ένας εκ των οποίων χθες. Ίσως να θεωρείται μικρό το ποσοστό, όμως πόσο ευχάριστο μπορεί να θεωρηθεί ένα τέτοιο γεγονός;

 

Το μεγαλύτερο πλήγμα δέχονται οι ηλικίες άνω των 65 ετών. Άνθρωποι που πιθανότατα να μην μετακινούνται συχνά όπως τα νεότερα άτομα μολύνονται από τον ιό με το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές να είναι ιδιαίτερα βαρύ. Συγκεκριμένα, περίπου 10.400 συμπολίτες μας τρίτης ηλικίας νόσησαν από κορονοϊό, με το 14% αυτών να χάνει τη ζωή του. Το χειρότερο δε είναι ότι η απώλεια ζωής πολύ πιθανόν να μην οφείλεται σε κάποια δική του απροσεξία όπως συνέβη με τις δομές φιλοξενίας ηλικιωμένων.

 

Χθες η ανακοίνωση μειωμένων κατά περίπου 15% νέων κρουσμάτων έχοντας διενεργηθεί συνολικά περίπου 30.000 τεστ άφησε περιθώρια για κάποια αισιοδοξία. Όμως, το ρεκόρ των νέων θανάτων στους 121 αλλά και η παγίωση σε πάνω από 600 τους διασωληνωμένους, έδειξε ότι χρειάζεται αρκετό διάστημα ακόμη για να απαλλαγούμε από αυτά τα δραματικά νούμερα.

 

Την Παρασκευή η Καθηγήτρια Παιδιατρικής Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ και του ΠΓΝ «Αττικόν» και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων Βάνα Παπαευαγγέλου, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη αναφέροντας ότι "σύμφωνα με μαθηματικά μοντέλα, που όμως βασίζονται στα πραγματικά επιδημιολογικά δεδομένα της χώρας μας, υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο εβδομάδων, περίπου 1.600 συνάνθρωποί μας θα χρειαστεί να νοσηλευτούν, ενώ εισαγωγή σε ΜΕΘ θα χρειαστεί να κάνουν περίπου 250 άτομα".

 

Το ρεκόρ των νέων θανάτων στους 121 αλλά και η παγίωση σε πάνω από 600 τους διασωληνωμένους, έδειξε ότι χρειάζεται αρκετό διάστημα ακόμη για να απαλλαγούμε από αυτά τα δραματικά νούμερα.

Αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι από τους ασθενείς που κατέληξαν χθες ήταν διασωληνωμένοι, σημαίνει ότι οι κενές κλίνες σε ΜΕΘ που απελευθερώθηκαν, λόγω της τραγικής κατάληξης, καλύφθηκαν άμεσα. Κοινώς, μπορεί έως και 100 άτομα να εισήχθησαν σε ΜΕΘ. Επίσης τα 1600 άτομα δείχνουν κατά μέσο όρο νέες εισαγωγές περίπου 115, κάτι που δεν ισχύει.

 

Με τον κορονοϊό να επελαύνει, πόση συναισθηματική νοημοσύνη απαιτείται λοιπόν για να θεωρήσουμε ότι ο οικονομικός παράγοντας θα πρέπει να βγει από την πολιτική ρητορική;

 

Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το γεγονός ότι αν τα μέτρα αρθούν και υπάρχουν εκατοντάδες κρούσματα στην κοινότητα, ακόμη κι αν εχει αρχίσει ο εμβολιασμός, δεν θα αποφύγουμε ένα τρίτο και πιθανότατα ακόμη χειρότερο τρίτο κύμα.  

Ο "πατριώτης" χρυσαυγίτης Λαγός ψήφισε κατά των κυρώσεων στην Τουρκία

 

"Εθνικιστής πατριώτης" ψηφίζει κατά των κυρώσεων στην Τουρκία. Ο Ιωάννης Λαγός απέρριψε το ψήφισμα για την Αμμόχωστο στο ΕΚ γιατί οι μάσκες πέφτουν ακόμα και τώρα.

 

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Πατριώτες δεν ήταν ποτέ. Ούτε είχαν στο μυαλό τους το συμφέρον της χώρας τους. Οι χρυσαυγίτες συστηματικά ψήφιζαν στο ελληνικό κοινοβούλιο υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και κρύβονταν πίσω από την εθνική τους "φορεσιά", ξερνώντας μίσος.

 

Τραμπούκιζαν, τρομοκρατούσαν, χτυπούσαν κόσμο, δολοφόνησαν και εντέλει, κατέληξαν στη φυλακή, μετά από μία δίκη που χαρακτηρίζεται σε κάθε περίπτωση ως ένα από τα ορόσημα της χρονιάς που κλείνει, και ως ένα από τα γεγονότα που έκανε όλους τους δημοκράτες του τόπου να χαμογελάσουν εν μέσω πανδημίας.

 

Η άκρα δεξιά χρησιμοποιούσε λαϊκίστικα επιχειρήματα και εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '10, μπήκε στο κοινοβούλιο και έφερε στα έδρανά του τη ρατσιστική ρητορική και τη φασιστική ιδεολογία που κρυβόταν πίσω από θρησκευτικές και δήθεν πατριωτικές "ιαχές". Φυσικά μιλάμε για τους απογόνους των δοσίλογων του τόπου, άλλωστε όπως έλεγε και ο εν ελλάδι φυρερίσκος, "είμαστε η σπορά των ηττημένων του 1945".

 

Την ώρα λοιπόν που ακόμη ψάχνουμε τον "νούμερο 2" του Μιχαλολιάκου, τον  Χρήστο Παππά, ο έτερος καταδικασμένος χρυσαυγίτης που ακόμη δεν έχει μπει στο κελί του, ο ευρωβουλευτής Γιάννης Λαγός, αρνήθηκε να καταδικάσει τις παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας στα Βαρώσια, στην Κύπρο. Μια Κύπρο που εν πολλοίς "πούλησε" η Χούντρα των Συνταγματαρχών που τόσο πολύ αγάπησαν και αγαπούν οι χρυσαυγίτες και τη χρησιμοποιούσαν πολλάκις ως σημείο αναφοράς στις δημόσιες ομιλίες τους.

 

Στο σκεπτικό του Λαγού, η απόφασή του τεκμηριώνεται βάσει της "υποκριτικής χρηματοδότησης της Γερμανίας προς την Τουρκία", αναφέροντας πως "η Τουρκία δεν μπορεί να σταματήσει με τη συλλογή κάποιων υπογραφών", ενώ ζητά απόσυρση των στρατευμάτων από το νησί, ένα αίτημα δηλαδή που... περιλαμβάνεται στο ψήφισμα του ΕΚ!

 

Στο επίμαχο ψήφισμα λοιπόν του Ευρωκοινοβουλίου που εγκρίθηκε την Πέμπτη με ψήφους 631 υπέρ, τρεις κατά και 59 αποχές, οι ευρωβουλευτές καταδίκασαν εμφατικά τις παράνομες δραστηριότητες της Τουρκίας στο προάστιο των Βαρωσίων στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου και προειδοποίησαν με ιστορική πλειοψηφία, πως οι ενέργειες της Τουρκίας στην περιοχή υπονομεύουν τις προοπτικές για μια συνολική επίλυση του Κυπριακού, με τις κυρώσεις πλέον να είναι ορατές προς την κυβέρνηση Ερντογάν.

 

Οι 3 ψήφοι κατά του ψηφίσματος, προήλθαν -χωρίς ουδεμία έκπληξη- απο τους ακροδεξιούς στο Ευρωκοινοβούλιο οι οποίοι αυτοαποκαλούνται "αντιευρωπαϊστές" και προσπάθησαν να "διαφοροποιηθούν" με αυτό τον τρόπο, λαϊκίζοντας τη δήθεν αντισυστημική τους πορεία εντός των Βρυξελλών. Φυσικά δεν έπραξαν αναλόγως στα ψηφίσματα κατά των αμβλώσεων στην Πολωνία και κατά των μεθοδεύσεων του Όρμπαν κατά της ελευθερίας του λόγου στη χώρα του.

 

Συγκεκριμένα καταψήφισαν, ο Τσέχος Ιβάν Νταβίντ,  ο Ολλανδός Μαρσέλ ντε Γκράαφ από την ακροδεξιά πολιτική ομάδα "Ταυτότητα και Δημοκρατία" και ο καταδικασμένος από την ελληνική δικαιοσύνη για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, Γιάννης Λαγός, για τον οποίο εκκρεμεί η άρση της ασυλίας του στο ΕΚ.

 

Την είδηση επιβεβαίωσε σήμερα ο Ευρωβουλευτής Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ενώ εδώ και τρεις μήνες το ΑΚΕΛ και η Ευρωομάδα της Αριστεράς ζητούσαν ψήφισμα για τις μεθοδεύσεις της Τουρκίας στην Κύπρο.

 

Σημειώνεται πως την Τετάρτη, η απόφαση του προεδρείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να δώσει τον λόγο στον καταδικασθέντα Γιάννη Λαγό, προκάλεσε την έντονη αντίδραση του ευρωβουλευτή του Κινήματος Αλλαγής, Νίκου Ανδρουλάκη.

 

"Σήμερα είναι μέρα ντροπής για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επειδή δώσατε τον λόγο σε κάποιον που η ελληνική Δικαιοσύνη έχει καταδικάσει για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση που διέπραξε δολοφονίες. Ντροπή!", ανέφερε ο Νίκος Ανδρουλάκης στο κλείσιμο της ομιλίας του στην συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου για τις παράνομες τουρκικές ενέργειες στα Βαρώσια.

 

Ο Λαγός βρίσκεται ακόμη στις Βρυξέλλες, παρά την σε βάρος του καταδίκη, καθώς δεν έχει προχωρήσει ακόμη η άρση της βουλευτικής του ασυλίας. Yπενθυμίζεται οτι καταδικάστηκε στη δίκη της Χρυσής Αυγής σε 13 έτη κάθειρξη και 8 μήνες για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

 

Το ψήφισμα

Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την κατάσταση στα Βαρώσια και τη μη συμμόρφωση της Τουρκίας, υπερψηφίστηκε -όπως αναφέραμε- την Πέμπτη με 631 ψήφους υπέρ, σύμφωνα με τα ψηφίσματα 500 και 2483 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

 

Νωρίτερα, με ευρεία πλειοψηφία (440 ψήφοι υπέρ, 193 κατά) είχε περάσει τροπολογία που κατέθεσε η ελληνική και η κυπριακή αντιπροσωπεία του ΕΛΚ, με πρωτοβουλία των Βαγγέλη Μεϊμαράκη, Λευτέρη Χριστοφόρου και Λουκά Φουρλά (και περιλαμβάνεται στο συγκεκριμένο ψήφισμα) η οποία καλεί "το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να επιβάλει αυστηρές κυρώσεις στην Τουρκία ως απάντηση στις παράνομες δραστηριότητές της".

 

Παράλληλα, το ΕΚ "παροτρύνει την κυβέρνηση της Τουρκίας να ανακαλέσει την απόφαση αυτή και να αποφύγει οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια θα μπορούσε να προκαλέσει περαιτέρω εντάσεις στο νησί, σύμφωνα με την πρόσφατη έκκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, καλεί την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της από την Κύπρο, να μεταβιβάσει την περιοχή των Βαρωσίων στους νόμιμους κατοίκους της υπό την προσωρινή διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών σύμφωνα με το ψήφισμα 550 (1984) του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, και να απόσχει από κάθε ενέργεια που αλλοιώνει τη δημογραφική ισορροπία του νησιού μέσω της εφαρμογής πολιτικής παράνομων εποικισμών".

 

Το ψήφισμα αυτό έρχεται να ενισχύσει την υποστήριξη στην προσπάθεια της Γαλλίας να επιβληθούν κυρώσεις σε βάρος της Άγκυρας στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ τον ερχόμενο μήνα. Φυσικά, υπάρχουν αγκυλώσεις από πλευράς Βερολίνου, ωστόσο η εμβληματική πλειοψηφία, αποτελεί έναν ισχυρό μοχλό πίεσης για τις εξελίξεις.

 

Την Παρασκευή, η Τουρκία απέρριψε το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για επιβολή κυρώσεων σε βάρος της Άγκυρας, χαρακτηρίζοντάς το "αποκομμένο από τις πραγματικότητες" και κάνοντας λόγο για "εκβιασμό".

 

Ο Ερντογάν επισκέφθηκε στις 15 Νοεμβρίου τα Βαρώσια μια περιφραγμένη περιοχή που παρέμενε ουδέτερη ζώνη μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.

 

Η Άγκυρα υποστήριξε το μερικό άνοιγμα των Βαρωσίων τον περασμένο μήνα προκαλώντας τις επικρίσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ελλάδας και της Κύπρου.