Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Ο θάνατός του η ζωή μας

 

γράφει ο  Σπύρος Πολυχρονόπουλος

 

Τόσους μήνες από την αρχή της πανδημίας ανακοινώνονται καθημερινά χιλιάδες νεκροί σε ολόκληρο τον κόσμο. Είμαστε κυριολεκτικά βουτηγμένοι στην αρρώστια και το θάνατο. Άνθρωποι φεύγουν χτυπημένοι από αυτόν τον νέο κορονοϊό που έχει αλλάξει τις ζωές μας. Ίσως οι πιο «σιωπηροί» θάνατοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Χωρίς κόσμο στο πλευρό τους στα νοσοκομεία, με ελάχιστο κόσμο στις σεμνές τελετές στα νεκροταφεία. Και ξαφνικά πεθαίνει ένας τύπος στην Αργεντινή και... βουίζει ο τόπος.

 

Άδικο; Δεν ξέρω. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο θάνατος του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι το αποτύπωμα του καθενός μας σε τούτη τη γη.

 

Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι φυσικά εξίσου σημαντική, ωστόσο, κάποιοι άνθρωποι έχουν -καλώς ή κακώς- μεγαλύτερη σκιά πάνω στον πλανήτη. Και η σκιά του Ντιέγκο Μαραντόνα καλύπτει κυριολεκτικά κάθε γωνιά του.

 

Γι΄αυτό και ο θάνατός του έχει παγκόσμιο αντίκτυπο. Γιατί δεν υπάρχει χώρα του κόσμου που να μην λατρεύει το ποδόσφαιρο και που να μην είναι γνωστός ο Μαραντόνα. Στην Αργεντινή, στην Ελλάδα, την Ιαπωνία, την Αυστραλία, το Κονγκό, την Ινδονησία, τη Βόρεια Κορέα ο Μαραντόνα είναι ο θεός της μπάλας.

 

Δεν είναι απλά ο καλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Είναι ένας παγκόσμιος λαϊκός ήρωας. Είναι μέρος της κουλτούρας όλων των χωρών του κόσμου. Είναι ένας ροκ σταρ με τραγούδια που ακούν όλοι. Νέοι, γέροι, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Μαύροι, λευκοί και κίτρινοι.

 

Μάθαμε το όνομά του πριν καν συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουμε. Τον ξέρουν οι μανάδες όλων μας και τον θυμάται ακόμα και ο πατέρας μου που έχει άνοια και δεν ασχολιόταν ποτέ με το ποδόσφαιρο.

 

Γιατί ο Μαραντόνα ήταν μία περσόνα ανεπανάληπτη, ένας κινηματογραφικός αντί-ήρωας, ένας influencer πολύ πριν ανακαλυφθούν τα social media και επινοηθεί ο όρος. Μία προσωπικότητα (αμφιλεγόμενη, αλλά τεράστια) που δεν μπορούσε να περιοριστεί στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου. Ένας μαγνήτης που τράβαγε πάνω του όλα τα βλέμματα.

 

Τότε που δεν ήταν τα βίντεο με τα γκολ απ’ όλο τον κόσμο στο χέρι μας, με ένα κλικ στην οθόνη του κινητού μας. Τότε που στη Νάπολι ο κόσμος γέμιζε το γήπεδο στην προπόνηση για να τον δει. Τότε που δεν υπήρχε VAR και «το χέρι του θεού» ήταν μέρος του σόου.

 

Ο Μαραντόνα «μάγεψε» μέσα στο γήπεδο και «έκλεψε» μέσα στο γήπεδο. Ήταν, όμως, ένα παιχνίδι στο οποίο ήταν ο καλύτερος και αυτό δεν αμφισβητείται.

 

Ο Μαραντόνα πάλεψε έξω από το γήπεδο και δυστυχώς λύγισε έξω από το γήπεδο. Μαστούρωσε, ήπιε, αλλά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν (πέρα από τον εαυτό του) και έζησε για όλους μας.

 

Ένιωθε την ανάγκη να υπερασπίζεται τους φτωχούς και τους αδύναμους και το έκανε όπως μπορούσε. Βγήκε μπροστά, πήρε θέση, εκτέθηκε, συγκρούστηκε. Δεν αναπαύθηκε στις δάφνες του. Ένιωθε μάλλον άβολα στην «άνεση» που του πρόσφερε το ποδόσφαιρο. Την πάτησε. Έμπλεξε με τα ναρκωτικά, έπινε, έβριζε, τον έβριζαν, χειρονομούσε. Έκανε πολλά λάθη. Όχι στο γήπεδο, στον «έξω κόσμο».

 

Ήταν τέλειος ποδοσφαιριστής, αλλά όχι τέλειος άνθρωπος.

 

Γι΄αυτό, όμως, ο θάνατός του κάνει τόσο κρότο. Γι’ αυτό κατάφερε να προκαλέσει παγκόσμιο πένθος, σε έναν κόσμο που ήδη πενθεί εδώ και μήνες.

 

Τα σκέπασε όλα ο θάνατός του γιατί νομίζω τελικά εκπέμπει ένα μήνυμα αισιόδοξο: Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να πετύχεις, για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Για να ζήσεις.

 

Ο Μαραντόνα ήταν μοναδικός, αλλά απλός. Ο πιο ανθρώπινος θεός.

 

Ο Μαραντόνα πέθανε 25 Νοεμβρίου 2020. Την ίδια ημερομηνία του 2016 πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο, για τον οποίο ο Μαραντόνα έγραψε:

 

«Λατρεύτηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγήθηκε από πολλούς. Κανείς όμως δεν μπορεί να πει ότι του είναι αδιάφορος».

 

Λες και το έγραψε για τον εαυτό του...