Το κράτος εναντίον των πολιτών του

 

γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης

 

Αλλο άρθρο ξεκίνησα να γράφω. Με άλλο θέμα. Δεν έχει πια σημασία. Σημασία έχει πως η κατάσταση δεν σε αφήνει να ξεφύγεις. Και ό,τι και αν πας να γράψεις, στο πίσω χαρτί της σελίδας γράφονται όλη η οργή, η αγανάκτηση και η εξάντληση για την κατάσταση την οποία βιώνουμε.

 

Μια κατάσταση που δεν έχει σχέση μόνο με τον ιό και την πανδημία αλλά ισόποση σχέση και με τη διαχείρισή τους από την κυβέρνηση. Δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Τα βιώνεις σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορείς να γράψεις για οτιδήποτε άλλο.

 

Το γνωρίζουμε πως η κατάσταση είναι δύσκολη. Επίσης γνωρίζουμε πως η κατάσταση αυτή χρειάζεται μέτρα περιορισμού. Αυτές όμως οι δύο παραδοχές δεν συγκλίνουν σε καμία περίπτωση σε μια κατάφαση ως προς τους όρους διαχείρισης που έχει επιβάλει η κυβέρνηση.

 

Πρώτον, επειδή η συγκεκριμένη κατάσταση δεν οφείλεται αποκλειστικά στη δριμύτητα του ιού αλλά πολύ περισσότερο στις επιλογές που έκανε η κυβέρνηση σε σχέση με το άνοιγμα του τουρισμού, στην κατάσταση στα μέσα μεταφοράς, στην απουσία σοβαρών μέτρων για τα σχολεία, στη στάση της απέναντι στις εκκλησίες κ.λπ.

 

Και δεύτερον, επειδή τα μέτρα που έχει πάρει αλλά και η καθημερινή ρητορική των στελεχών της έχουν σαφές ιδεολογικό πρόσημο σε μια συνθήκη όπου θα περιμέναμε η οποιαδήποτε κυβέρνηση να έπραττε τα αυτονόητα.

 

Η αίσθηση που είχαμε εδώ και καιρό είναι πως τα μέτρα παίρνονται σχεδόν στην τύχη με μόνο στόχο να μπορεί να διατυπωθεί η φράση πως η κυβέρνηση παίρνει μέτρα. Η απαγόρευση κυκλοφορίας στις 12, το κλείσιμο των θεάτρων και μια σειρά άλλων στοχευμένων και παράλληλα ασυνάρτητων μέτρων αυτή την αίσθηση προκαλούσαν. Το λοκντάουν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την παραδοχή της κακοδιαχείρισης.

 

Μια παραδοχή για την κατάσταση στα νοσοκομεία που δεν βελτιώθηκε, για τα ουσιαστικά μέτρα που δεν πάρθηκαν, για τις σπατάλες που έγιναν με προτεραιότητα άλλη από την υγεία των πολιτών. Λίγο-πολύ όλοι ξέραμε για το επερχόμενο λοκντάουν και το περιμέναμε. Φτιάχναμε το πρόγραμμά μας με την αίσθηση πως η μόνη λύση μιας ανίκανης κυβέρνησης θα ήταν ακριβώς αυτή. Και το λοκντάουν ήρθε. Αλλά τα πράγματα δεν σταμάτησαν εδώ.

 

Η αίσθηση πως κάποιος περιορίζει τις ελευθερίες σου δεν μπορεί να συνυπάρξει ούτε λεπτό με την αίσθηση πως αυτός ο ίδιος σε κοροϊδεύει και πως θέλει ταυτόχρονα να σε εκμεταλλευτεί στο μέγιστο. Γιατί αυτό συμβαίνει. Γιατί πρόκειται περί κοροϊδίας όταν ο πρωθυπουργός δεν «μπορεί να γεννήσει» μέσα μαζικής μεταφοράς, όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απαντά «τι να τα κάνουμε τα λεωφορεία, να κάνουν βόλτα στην Αθήνα;» ή πως για να πάρουν λεωφορεία «θα έπρεπε να κόψουν τις συντάξεις». Είναι κοροϊδία ο πρωθυπουργός να αναφέρει πως από την τουριστική περίοδο δεν κόλλησε κανείς (ο αντιπρόεδρός του δύο μέρες πριν είπε ακριβώς το αντίθετο) και πως για όλα φταίει η διασκέδαση των νέων.

 

Είναι κοροϊδία από την Παρασκευή να σου κόβουν το δικαίωμα να βγαίνεις μετά τις 21.00, επειδή, λέει, έκανες άσκηση ακριβώς αυτού του δικαιώματος που οι ίδιοι σου παραχώρησαν. Και είναι εκμετάλλευση όταν σε αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο ψηφίζουν τον Πτωχευτικό Κώδικα, προχωρούν στην απορρύθμιση των σχέσεων εργασίας ή ουσιαστικά βεβαιώνουν πως ό,τι δαπανηθεί τώρα για την κοινωνία, στην πραγματικότητα αποτελεί δάνειο που η κοινωνία θα κληθεί να πληρώσει εκ των υστέρων. Καμία μέριμνα, καμία βοήθεια, κανένα κράτος.

 

Το κράτος επιβάλλει την απουσία του. Μέσα από την επιλεκτική παρουσία του σε συγκεκριμένους τομείς. Την αστυνόμευση, τις απαγορεύσεις, τη δημιουργία ενός ηθικολογικού και κάλπικου επιχειρήματος που προσπαθεί να μοιράσει ευθύνες και ενοχές. Ευθύνες που αντιστοιχούν στο ίδιο. Και ενοχές για να ξορκίσει τη δική του ενοχή για την αυριανή καταστροφή που πλησιάζει και σχεδίασε το ίδιο.

 

Ελπίζοντας πως η χρηματοδότηση των μέσων ενημέρωσης θα είναι αρκετή για να καλύψει την εγκληματική του αμέλεια. Οταν όμως ο κόσμος αρχίσει να πεθαίνει αβοήθητος, όταν τα μέτρα αποδειχτούν καταστροφικά και όταν ολόκληρη η κοινωνία αρχίσει να βράζει από απελπισία, καμία εικόνα και κανένα πληρωμένο δημοσίευμα δεν θα είναι αρκετά για να καλύψει τη στάση του. Γιατί αυτή τη στιγμή το κράτος έχει στραφεί εναντίον των πολιτών του, προσπαθώντας μάλιστα να τους πείσει πως το κάνει για το καλό τους.