Μόνος του και όλοι τους; Η αλαζονεία της ισχύος οδηγεί σε απομόνωση…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ας αρχίσουμε με μια ιστορική αναδρομή, που αποδεικνύει ότι όσες φορές πρωθυπουργοί ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με όλη την αντιπολίτευση, είτε με δική τους επιλογή είτε λόγω των γεγονότων, δεν τους βγήκε σε καλό. Η απομόνωση τούς οδήγησε σε εσφαλμένες επιλογές και, τελικά, στην ήττα. Και αυτό συνέβη ακόμα και με πανίσχυρους ηγέτες.

 

Παράδειγμα πρώτο: Μετά τη θριαμβευτική νίκη του (54%) στις πρώτες μετά τη δικτατορία εκλογές(1974), η αίγλη του Κωνσταντίνου Καραμανλή άρχισε να χάνει τη λάμψη της. Κέρδισε μεν και τις εκλογές του 1977(41%), αλλά οι απώλειες της ΝΔ ήταν μεγάλες. Ολη η αντιπολίτευση, από το Κέντρο έως την Αριστερά, ήταν απέναντί του. Και επειδή διαφαινόταν η εκλογική ήττα του κόμματός του, ο ίδιος μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αφήνοντας τον διάδοχό του Γεώργιο Ράλλη να υποστεί τη μεγάλη ήττα του 1981(36%).

 

Παράδειγμα δεύτερο: Μετά τον θρίαμβο του 1981(48%), ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν απόλυτος κυρίαρχος στην πολιτική ζωή. Επανεξελέγη αλώβητος το 1985(46%). Όμως, το ξέσπασμα του σκανδάλου Κοσκωτά και ο λάθος τρόπος που το αντιμετώπισε στην αρχή τον έφερε σε μετωπική σύγκρουση με όλη την αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερή. Η ήττα(1989) ήρθε αναπόφευκτα, χωρίς να γνωρίζουμε τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε να αντιμετωπίσει και την περιπέτεια με την υγεία του.

Παράδειγμα τρίτο και πολύ πρόσφατο: ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την θριαμβευτική εκτόξευση του 2015(35%), έβαλαν απέναντί τους όλη την αντιπολίτευση, βοηθούσης και της «ανίερης» συνεργασίας τους με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Η ήττα ήρθε αναπόφευκτα(2019).

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυβερνά μόλις 16 μήνες. Η δημοσκοπική του υπεροχή, σε συνδυασμό με την αντιπολιτευτική καχεξία του ΣΥΡΙΖΑ, τού δίνει την αίσθηση της παντοδυναμίας. Και αυτή η αίσθηση συχνά οδηγεί τους πολιτικούς σε λάθη. Τέτοιο ήταν η ακραία αστυνομική απαγόρευση για τις εκδηλώσεις της επετείου του Πολυτεχνείου. Ο «τσαμπουκάς» αυτός κατάφερε να φέρει κοντά, για πρώτη φορά, τα δύο κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς. Όμως, ακόμα και το Κίνημα Αλλαγής, μολονότι απέφυγε να ενταχθεί και εγγράφως στο αντιπολιτευτικό μπλοκ, για πρώτη φορά υποχρεώθηκε να πάρει σαφείς αποστάσεις από κυβερνητικές επιλογές. Και-είναι ολοφάνερο-προϊόντος του χρόνου η Φώφη Γεννηματά θα εγκαταλείψει εντελώς το πάλαι ποτέ αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και θα προσχωρήσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε κάποιο αντιδεξιό ή αντιμητσοτακικό μέτωπο. Τα γεγονότα θα την υποχρεώσουν.

 

Βεβαίως, επί του παρόντος, βασιζόμενος στη δημοσκοπική του υπεροχή, ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να μην ανησυχεί ιδιαιτέρως γι’ αυτά. Όμως, στην πορεία, ίσως υποχρεωθεί να κάνει λάθη παρόμοια με τον "τσαμπουκά" του κ. Χρυσοχοίδη για το Πολυτεχνείο. Ήδη σε ορισμένα στρώματα της ΝΔ, δίπλα στο διαρκώς ενεργό αντιΣΥΡΙΖΑ μένος, αναβιώνει τώρα και ένα αντικομμουνιστικό. «Να τελειώνουμε με την ασυλία του ΚΚΕ», λένε φιλικά του μέσα ενημέρωσης. Η λογική αυτή οδηγεί στη δήλωση του Μπογδάνου («επίδοξοι δολοφόνοι οι 1500 του ΚΚΕ που βγήκαν στους δρόμους»), που μπορεί μεν να είναι φαιδρή αλλά το ακραίο ακροατήριό του δεν την εκλαμβάνει έτσι.

 

Αν, λοιπόν, στην πορεία ο κ. Μητσοτάκης, πιεζόμενος, κάνει παρόμοια λάθη, τότε η απομόνωσή του θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια. Μπορεί και να γοητευθεί από το «μόνος μου και όλοι σας», ξεχνώντας ότι το 40% των εκλογών του 2019 δεν ήρθε με απομόνωση και μεθόδους τσαμπουκά, αλλά με «κεντρώα» ανοίγματα και τακτική απομόνωσης του αντιπάλου.

 

Δεν γνωρίζω τι θα συμβεί τελικά και τι θα επιλέξει ο κ. Μητσοτάκης. Πάντως, η αίσθηση της ισχύος και η εξ αυτής εκπορευόμενη αλαζονεία, αν συνδυαστούν, μπορεί να αποδειχτούν κακοί σύμβουλοι. Όπως το λέει αυτή η λαϊκή ρήση: «Ο στεκούμενος ψηλά δεν συλλογίζεται να πέσει».