Ζωή παρούσα

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Αν ισχύει η θεωρία πως ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος αλλά περνάει όλη τη ζωή του αναζητώντας το ιερό δισκοπότηρο της ευτυχίας, τότε μέσα σε μια τέτοια πανδημία πολύ γρήγορα ανακαλύπτει δυσάρεστες υπόγειες υπαρξιακές αλήθειες. Κατ' αρχάς την ασημαντότητά του και την αναπόδραστη σχέση μας με τη φύση. Ζωή παρούσα λοιπόν. Αυτήν έχουμε, ας τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

 

Τον τελευταίο καιρό, με δυο «απαγορευτικά κυκλοφορίας» και ένα σύντομο διάλειμμα για δυο μπάνια στη θάλασσα, τη μοναξιά μας ελαφραίνει ένας κύκλος ανθρώπων που δεν είναι απαραίτητα κολλητοί μας φίλοι, ωστόσο, σαν από ένστικτο θαρρείς, νιώθουμε μια συγγένεια κυρίως πνευματική.

 

Και μέσα σ' αυτό το πλοίο της διαδικτυακής επικοινωνίας που κουβαλάει πολλά κακά, νιώθουμε πως όταν τους πλησιάζουμε θα μας οδηγήσουν σε πιο ασφαλή και ευτυχισμένα λιμάνια. Θα μου πείτε πως έτσι ξαφνικά προέκυψε αυτό; Θα σας πω όχι. Στους καιρούς της «ελευθερίας» αναπτύξαμε μια σταθερότητα και μια σχετική «εμπιστοσύνη».

 

Θέσεις και αναρτήσεις σε καίρια κοινωνικά ζητήματα κατά το παρελθόν είναι ο πιο βασικός λόγος. Περισσεύουν το λεκτικό μίσος και η ιδεολογική τυφλότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναρτήσεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και να απορείς αν αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Οι «δεσμοί» μας λοιπόν με ανθρώπους που δεν ξέρουμε αλλά επιλέγουμε να αλληλεπιδρούμε είναι ένα παρόν που ζούμε στην αναγκαστική «στάση αναμονής». Μου αρέσει πολύ να βλέπω την κυρία Κ. από τη Θεσσαλονίκη γιατί φτιάχνει τις πιο καταπληκτικές πίτες, τον κύριο Δ. από τον Βόλο γιατί η βεράντα του έχει κάθε λογής λουλούδι, τον Τ. από την Αθήνα γιατί τα ρεμπέτικα που ανεβάζει δεν τα έχω ξανακούσει, την Α. από την Κρήτη γιατί κάθε πολιτικό της σχόλιο είναι με επιχειρήματα λογικής και όχι εμπαθούς πολιτικής ανάλυσης, και τη Μ. γιατί πάει και βρίσκει τα πιο απίθανα βιβλία από καταβολής λογοτεχνίας.

 

Αυτοί και άλλοι πολλοί είναι οι άνθρωποι, που εκτός από τα δικά σου αγαπημένα πρόσωπα, κρατούν τη φλόγα αναμμένη. Είναι το φωτάκι της ελπίδας και όχι το «στοπ» που ανάβει κόκκινο πάνω από την πόρτα μας. Τι εγκυμονεί αυτή η εποχή κανείς δεν ξέρει. Αλλά ας μην αφήσουμε τη ζωή να γλιστρήσει από τα χέρια μας. «Αχ, φίλοι μου, δεν ξέρετε, δεν ξέρετε/ τι είναι η ζωή που κρατάτε στα χέρια σας… Αφήνεται να σας γλιστρά, να σας γλιστρά/ κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει μεταμέλεια. Και σε καταστάσεις που δε βλέπει θα χαμογελά» (Τ. Σ. Ελιοτ).