Κλεισμένοι στο σπίτι και μας λείπει χρόνος

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Εκ πρώτης όψεως, παράδοξο. Ολη μέρα στο σπίτι και να μη σου φτάνει ο χρόνος! Μου έλεγε φίλη, που της τηλεφώνησα και άργησε να σηκώσει το τηλέφωνο, ότι τώρα, με τους αποκλεισμούς στα σπίτια λόγω Covid-19, έχει λιγότερο ελεύθερο χρόνο. Παρομοίως! Οπως, πιστεύω, και πολλοί άλλοι. Οι πρωτοφανείς συνθήκες άλλαξαν τους όρους διαχείρισης του χρόνου μας, ελεύθερου και «δεσμευμένου». Κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες υπό κανονικές συνθήκες, τα οποία σου απορροφούν χρόνο χωρίς να το καταλάβεις.

 

Το συνηθέστερο, τα τηλεφωνήματα και κάθε άλλη μορφή επικοινωνίας εξ αποστάσεως, τώρα που η άμεση, η «διά ζώσης» επαφή είναι υποκειμενικά παρακινδυνευμένη και, ιδίως τώρα, αντικειμενικά απαγορευμένη με τα τελευταία, αυστηρότερα, μέτρα που ορίζουν λόγους και διάρκεια μετακινήσεων. Ετσι, με τις ατελείωτες ώρες που περνάς στο σπίτι, στη σκέψη «πώς να σκοτώσεις την ώρα σου», επινοείς διάφορες δουλειές, από μαγείρεμα μέχρι (άσκοπα) μαστορέματα φέρ’ ειπείν, που τις κάνεις με ευλαβική σχολαστικότητα, περίπου με… ιδιοτροπία και τις οποίες, υπό κανονικές συνθήκες, ούτε που θα φανταζόσουν.

 

Θυμήθηκα τώρα φίλο «παθόντα» εξ… εγκλεισμού: Στο πρώτο lockdown (τη μάθαμε κι αυτή τη λέξη· την… κολλήσαμε· προ ημερών, σε μετρήσεις, αναδείχθηκε, μακράν, η πιο διαδεδομένη λέξη παγκοσμίως!) είχε πιάσει φιλίες με τον σκύλο του γείτονα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος. Τον τάιζε, λοιπόν, κρυφά από το αφεντικό, καθαρά ψαχνουδάκια, χωρίς κόκαλο, για να μην αφήσει… ίχνη του… εγκλήματος και γίνει καμιά παρεξήγηση. Αφησα για το τέλος την τηλεόραση, που από βραδινή, έγινε ολοήμερη και είναι το μεγάλο χασομέρι της πλειονότητας των «εγκλωβισμένων»…

 

ΥΓ. Είμαστε με τις κακοποιημένες γυναίκες. Ιδίως τώρα, που εξαιτίας της πανδημίας και του lockdown, η ενδοοικογενειακή βία είναι εξημμένη. Δεν αρκεί η (αυριανή) Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών!