Τα αόρατα θύματα του κορονοϊού και τα εμβολιαστικά show

  

 

Δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να γεμίζουν οι ΜΕΘ, να μένει κόσμος στο σπίτι με μόνη βοήθεια ένα τηλεφώνημα και με ανθρώπους με ψυχοπαθολογικά και νοητικά προβλήματα να στερούνται πρόνοιας. Η κόλαση είναι εδώ.

 

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει παράδεισος. Ειλικρινά όμως, ξέρω και ξέρουμε όλοι μας, αν υπάρχει κόλαση.

 

Η διαφορετική μεταχείριση στις ζωές των ανθρώπων, είναι η κόλαση. Η απαξίωση και η εξαθλίωση των ανθρώπων, είναι η κόλαση. Η φτώχεια, είναι η κόλαση. Οι αόρατοι ασθενείς, οι ασθενείς με νοητικές δυσκολίες που δεν μπορούν να λάβουν φροντίδα, τα φοβισμένα παιδιά, είναι η κόλαση. Και αυτή η κόλαση είναι ολότελα δική μας.

 

Δεν ξέρω για ποια κοινωνία μπορούμε να μιλάμε αν δεν διεκδικούμε το καλό. Για ποια κοινωνία μπορούμε να μιλάμε αν δε διεκδικούμε διαρκώς το δίκαιο, το ισότιμο, την προκοπή για όλους. Πώς μπορεί κανείς να φανταστεί τον εαυτό του ευτυχισμένο μέσα σε ένα περιβάλλον τοξικό; Για πόσο καιρό νομίζει ότι θα μπορεί να ανασαίνει ελεύθερα όταν γύρω του αναδύεται σαπίλα;

Προσωπικά δεν μπορώ να χωνέψω τους 60 θανάτους την ημέρα. Δεν μπορώ να χωνέψω τα κούφια λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις κυβερνητικών στελεχών και εκπροσώπων της εξουσίας. Δεν μπορώ να δεχθώ κανένα show εμβολιασμών την ώρα που δεν υπήρξε καμία πρότερη πρόνοια.

 

Την Τετάρτη η κυβέρνηση παρουσίασε εθνικό σχέδιο εμβολιασμών χωρίς να ξέρουμε καν ποιο εμβόλιο θα έρθει και τι προδιαγραφές αποθήκευσης και διανομής θα έχει. Καλή η προνοητική πολιτική δε λέω, αλλά θα ήταν πιο ωραία αν την ασκούσαμε και για τη θωράκιση του εθνικού συστήματος υγείας. Κάτι μήνες πριν. Με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και με υπερκομματική συναίνεση στη διαχείριση της κρίσης, άπαξ και το μέτωπο είναι "ενιαίο". Με διαρκή κοινωνική μέριμνα, όχι με μπαλώματα.

 

Κάπως έτσι μπορεί να ξορκίζαμε την κόλαση. Κάπως έτσι μπορεί και να υπήρχαν κρεβάτια για όλους, θάλαμοι για όλους, επαρκές υγειονομικό προσωπικό για όλους. Η είδηση του θανάτου της ηλικιωμένης που βρέθηκε νεκρή δύο 24ωρα μέσα στο σπίτι της στην Καβάλα με τον 45χρονο γιο της δίπλα της σε άθλια κατάσταση, είναι το απόλυτο ξεγύμνωμα των υποσχέσεων, των αιτιάσεων για θωράκιση του ΕΣΥ, κάθε μεγαλοστομίας. Ένας άνθρωπος με νοητική στέρηση, που νοσεί με COVID-19 αβοήθητος δίπλα στη νεκρή μητέρα του, είναι η κόλαση.

 

Τόσο ο ίδιος όσο και η 90χρονη μητέρα του είχαν εξεταστεί και τους είχαν συστήσει να μείνουν σπίτι, όπως έμεναν τόσο καιρό, έχοντας ο ένας τον άλλο. Μέχρι να καταλήξει η άτυχη μητέρα. Το ερώτημα είναι λοιπόν τι γίνεται με τους συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια, όταν φεύγουν από τη ζωή οι δικοί τους άνθρωποι. Όλοι μας βιώνουμε την ψυχολογική πίεση του εγκλεισμού όντας στα σαλόνια μας, στα σπίτια μας, γκρινιάζοντας, ανησυχώντας ή διαμαρτυρόμενοι για όσα συμβαίνουν, αλλά έχουμε ο ένας τον άλλο. Αυτή η εποχή δεν προσφέρεται για μικροπολιτικές και για εκπτώσεις. Κανείς δεν μπορεί να είναι αόρατος.

 

Πρώτα και κύρια το Κράτος πρέπει να προνοεί μακροπρόθεσμα για το μέσο πολίτη του και εις διπλούν για τον πολίτη που βρίσκεται σε ιδιάζουσα ανάγκη, την ώρα που τα ψυχολογικά προβλήματα εντείνονται πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. Και ύστερα εμείς οι ίδιοι πρέπει να έχουμε το βλέμμα μας ανοιχτό, τα αυτιά μας ανοιχτά για τον διπλανό μας, κάθε μέρα, ο καθένας με τον δικό του ελάχιστο τρόπο. Διαφορετικά, δεν μας αξίζει να λεγόμαστε "κοινωνία". Δε δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε καν.

 

Ο Πνευμονολογος - Εντατικολογος στην εταιρεία Μεθ Γ.Ν Καβαλας, Ηλίας Τσιούλης που ανέδειξε με ανάρτησή του στο facebook το τραγικό περιστατικό με τον 45χρονο, δήλωνε πως το ΓΝΚ δημιούργησε και δεύτερη ΜΕΘ για να μπορεί να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες που υπήρχαν. Οι ΜΕΘ όμως τελείωσαν. Όπως τελειώνουν και στη Θεσσαλονίκη. Και την ίδια ώρα ο υπουργός Υγείας επιδίδεται σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα νομίζοντας πως έτσι θα καθησυχάσει τους πολίτες, αλλάζοντας την ατζέντα στη λογική που προσπάθησε να ακολουθήσει ο Τραμπ. Μη γελάτε με τον παραλληλισμό. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ με την πιο ακραία αντικοινωνική πολιτική, όταν είδε ότι χάνει στις δημοσκοπήσεις, άρχισε να μιλάει για τα εμβόλια. Τα οποία προφανώς και περιμένουμε με αγωνία, δεν είναι όμως ούτε πανάκεια, ούτε απόλυτη λύση από μόνα τους.

 

Αλληλεγγύη και πίεση για περισσότερο κοινωνικό Κράτος

Αν το Κράτος νομίζει πως με ένα επίδομα μπορεί να "καθαρίζει" με τους ανθρώπους με αναπηρία, τότε θα πρέπει να ντρέπεται. Στη χώρα μας δεν υπάρχει ακόμη και σήμερα ολιστική πρόνοια για ένταξη σε χώρους εργασίας και για τις πιο λειτουργικές μορφές αναπηρίας και αυτό δεν μπορεί να είναι θέμα-ταμπού.

 

Για να μιλήσουμε με στοιχεία, σύμφωνα με την έκθεση του Παρατηρητηρίου θεμάτων Αναπηρίας της ΕΣΑΜΕΑ (Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία), ο δείκτης απασχόλησης των ατόμων με σοβαρή αναπηρία στις ηλικίες 20-64 ετών υπολογίστηκε ότι είναι στο εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο του 24,2%, υπολειπόμενος δηλαδή κατά 33,4 μονάδες σε σχέση με την τιμή που λαμβάνει στον πληθυσμό χωρίς αναπηρία (57,6%), ενώ σε σύγκριση με τον εθνικό στόχο της στρατηγικής "Ευρώπη 2020" για την απασχόληση υστερεί κατά 46 μονάδες.

 

Η ίδια έκθεση σημειώνει πως τα άτομα με αναπηρίες υπολογίζεται ότι αποτελούν περίπου το 10% του γενικού πληθυσμού της χώρας και ζουν στο πετσί τους κυριολεκτικά την απουσία οποιοσδήποτε κρατικής μέριμνας, που θα ξεκινά από την πρόληψη της αναπηρίας μέχρι την αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν έγκαιρη θεραπεία και αποκατάσταση με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

 

Φανταστείτε λοιπόν πόσοι συνάνθρωποί μας διαβιούν διαχρονικά σε αυτές τις συνθήκες στα σπίτια τους, με γονείς που σηκώνουν διπλό βάρος για τη φροντίδα τους, με μόνο στήριγμα ένα ελάχιστο επίδομα κάθε μήνα.

 

Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο κορονοϊός λειτουργεί σαν ένα αόρατο χέρι που τραβάει τις κουρτίνες της υποκρισίας. Φανερώνει κάθε προβληματική πτυχή της υποκρισίας μας, τρομάζει με την οικουμενικότητά του, μας κάνει όλους ίσους απέναντι στην ανασφάλεια. Κάθε συμπολίτης μας που βρίσκεται μόνος απέναντι στο άγνωστο και τα διαχρονικά προβλήματα υγείας του και υποφέρει διπλά, τόσο από τη νόσο, όσο και από την κρατική αναλγησία, είναι μια μικρή κόλαση για όλους μας. Δεν εξαιρείται κανείς από αυτό, και σίγουρα η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως την Πολιτεία, η οποία θα κριθεί και από τις μικρές "λεπτομέρειες".

 

Η πανδημία μετράει τους χαρακτήρες μας. Κάποια στιγμή θα τελειώσει. Επειδή όμως τα προβλήματα θα παραμείνουν, ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς μας κα απέναντι στη ζωή που θέλουμε. Αυτή η ειλικρίνεια πρέπει να κρίνει και τα αιτήματά μας για την επόμενη μέρα ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης. Αν όχι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.