Η αποθέωση της πόλης

Της Λώρης Κέζα

Η κυρία Ολγα Κεφαλογιάννη πρέπει να πάει επειγόντως σινεμά. Να δει την ταινία «La Grande Bellezza» του Πάολο Σορεντίνο η οποία είναι υποψήφια για το βραβείο ξενόγλωσσου φιλμ σταΟσκαρ. Είναι μια ταινία που δημιουργεί αυτόματα την επιθυμία: «να κλείσω εισιτήρια για Ρώμη, τώρα αμέσως».  Ακολουθεί τα βήματα ενός ηλικιωμένου κατοίκου της αιώνιας πόλης, κοσμικού δημοσιογράφου και συγγραφέα. Η αφήγηση ξεκινά με το πάρτι των γενεθλίων του, τη μέρα που κλείνει τα 65. Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα κοιμάται πάντα τα ξημερώματα καθώς η ζωή του είναι μια αδιάκοπη τρέλα, με ποτά, γυναίκες, δείπνα, συζητήσεις περί τεχνών_ όλα με απόλυτη φινέτσα.

Η ιδέα της έμμεσης διαφήμισης μιας χώρας δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Γίνεται ας πούμε και στη λογοτεχνία: οι φορείς προσκαλούν διασημότητες, τους αναλαμβάνουν για μακρύ χρονικό διάστημα, με την προσδοκία να καταγραφεί με ελκυστικό τρόπο το τοπίο. Το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο ο Λουί ντε Μπερνιέρ για την Κεφαλονιά και η Βικτόρια Χίσλοπ για τη θεωρούμενη αποκρουστική Σπιναλόγκα. Μόνοι τους πήραν την πρωτοβουλία να τοποθετήσουν τις ιστορίες τους σε ελληνικό πλαίσιο, δεν τους παρακίνησε κανείς αλλά σίγουρα υπήρξαν οφέλη για τον τουρισμό. Δεν βλέπουμε όμως καμία πρόθεση να οργανωθεί κάτι ως «πολιτισμική προβολή». Μπορούμε βεβαίως να αναρωτηθούμε εάν η υπουργός Τουρισμού έχει την απαραίτητη συγκρότηση για να προωθήσει τέτοιες δράσεις.

Να θυμηθούμε τι προτίμησε η Ολγα Κεφαλογιάννη. Προκειμένου να διαφημίσει την Ελλάδα έκανε τα γυρίσματα ενός flash mod  στο Σάουθ Μπανκ του Λονδίνου. Ακατανόητο. Αντί να δείξει Αιγαίο, έδειξε Τάμεση.  Κράτησε βεβαίως και μερικά δευτερόλεπτα για τον εαυτό της. Υπάρχει πλάνο που τη δείχνει να τραβά φωτογραφίες με το κινητό της τους έλληνες χορευτές που διασκεδάζουν στο Λονδίνο. Αυτό δεν μας πειράζει και μάλιστα καταθέτουμε πρόταση: σε κάθε κινηματογραφική ταινία που θα χρηματοδοτείται από τουριστικά κονδύλια, να κάνει πέρασμα η υπουργός.  Θα το κάνει με τον τρόπο του Αλφρεντ Χίτσκοκ που εμφανιζόταν στις ταινίες του ως κομπάρσος.

Υπάρχει πρόχειρη απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν χρηματοδοτείται η τέχνη από κονδύλια του υπουργείου Τουρισμού». Η απάντηση δεν σχετίζεται με τις αποστάσεις που οφείλει να κρατά η τέχνη από το κράτος. Είναι πολύ πιο απλό. Δεν υπάρχει χρήμα. Ο προϋπολογισμός του ΕΟΤ για το 2013 κινήθηκε στα 11 εκατατομύρια ευρώ ενώ το 2012 ήταν 16. Τα κονδύλια που προβλέπονταν από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων θα περιορίστηκαν σε 10 εκατ. από 15. Η εξοικονόμηση των 4 από αυτά προήλθαν από «μη ανταποδοτικά έξοδα μάρκετινγκ».

Μας πιάνει πίκρα αν ανατρέξουμε στα χρήματα που πετάχτηκαν στο παρελθόν για το τίποτε. Μόνο ένα νούμερο θα πούμε, για να ξέρουμε πού κινούμαστε: από το 2006 ως το 2009 ο ΕΟΤ έκανε χρέη 128 εκατομμύρια, για διαφημιστικές δαπάνες. Τόσα χρέη και ούτε μια μικρού μήκους της προκοπής ούτε ένα τρέιλερ αντάξιο μιας ταινίας επιπέδου «La Grande Bellezza». Κρίμα είναι γιατί αν μη τι άλλο, τοπία υπάρχουν.  

 

http://www.tovima.gr/