Ο χρόνος κοστίζει ακριβά

γράφει ο Αντώνης Δελατόλας

Έχει αργήσει η κυβέρνηση Τσίπρα να καταθέσει τις προτάσεις της για μια «έντιμη συμφωνία» με τους δανειστές; Αυτό το ερώτημα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των συζητήσεων, είτε αυτές γίνονται μεταξύ των πολιτικών στα τηλεοπτικά πάνελ είτε μεταξύ παραγόντων της αγοράς, την ώρα μάλιστα που το ρευστό έχει λείψει όχι μόνο από τις τράπεζες, αλλά και στις καθημερινές εμπορικές συναλλαγές.

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εμπεριέχει δύο παραδοχές.

Παραδοχή πρώτη:

Η νέα κυβέρνηση βρήκε ένα ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση, κληρονομιά από την προηγούμενη κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.

Μια ακόμα κληρονομιά ήταν το μέιλ Χαρδούβελη, με μέτρα που έφερναν νέες μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις και στο βάθος απολύσεις στον δημόσιο τομέα.

Σε αυτά, να προσθέσουμε τα υπόλοιπα «τοξικά» – όπως τα αποκάλεσε ο Βαρουφάκης – που περιείχαν τα μνημόνια που εφάρμοζαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Έτσι λοιπόν, αν η κυβέρνηση προχωρούσε άρον - άρον σε μια συμφωνία παίρνοντας τα 7,5 δισ. της δόσης, θα είχε υπογράψει ήδη το 3ο μνημόνιο και ο Τσίπρας θα είχε γίνει ένας μικρός Σαμαράς.

Άρα, ήταν απαραίτητες οι διαπραγματεύσεις και, κατ’ επέκταση, ο χρόνος που κύλησε δεν φαίνεται να πήγε χαμένος.

Παραδοχή δεύτερη:

Φάνηκε – και φαίνεται σε πολλούς κυβερνητικούς τομείς – ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ ότι όλα έδειχναν εδώ και έναν χρόνο ότι θα είχε τον πρώτο λόγο στον σχηματισμό κυβέρνησης, δεν είχε προγραμματιστεί επαρκώς για να αντιμετωπίσει το στρίμωγμα από τους δανειστές και τους εταίρους.

Αυτό είναι βέβαιο.

Δεν έγινε, λοιπόν, μια σοβαρή προετοιμασία για πλάνο β’, γ’, δ’, και γι’ αυτό υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις μέσα στην κυβέρνηση και χάθηκε αρκετός χρόνος προκειμένου να καταλήξει όχι στο τι θέλει, αλλά κυρίως στο τι μπορεί να εφαρμόσει από το πρόγραμμά της σε αυτήν την πρώτη φάση της διακυβέρνησης.

Πηγή