Η επικίνδυνη καρικατούρα στρατηγικής έντασης

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Όσο οι μέρες περνούν και μετά μάλιστα την απαράδεκτη ανοχή μέρους των ποντιακών σωματείων στους ναζιστές υπερασπιστές των γενοκτονιών, που εξελίχθηκε στην άθλια επίθεση εναντίον του βουλευτή Κουμουτσάκου- την οποία ακολούθησαν εξαιρετικά προβληματικές δηλώσεις του ιδίου του θύματος- φαίνεται ότι, ακόμα και αν δεν ήταν προσχεδιασμένη, πλέον με ευχαρίστηση η κυβέρνηση, φυσικά η Χρυσή Αυγή αλλά και η αντιπολίτευση τσαλαβουτούν σε μια στρατηγική έντασης ή καλύτερα σε μια επικίνδυνη καρικατούρα αυτής, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από το ότι από κοινού στηρίζουν τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό των μνημονίων.

Από τη μια οι επιστημονικά λανθασμένες δηλώσεις Φίλη που ιδεολογικά εμφορούνται από μια εντελώς αντί- μαρξική και -για να χρησιμοποιήσουμε ένα σχηματικό όρο- αντί- αριστερή, όχι διεθνιστική αλλά κοσμοπολιτική προσέγγιση που φτάνει να προσχωρεί στον εθνικισμό ενός άλλου κράτους. Η αποδοχή της κρατικής ιδεολογίας ενός ακραία εθνικιστικού κράτους στην επίσημη  ιστορική του προσέγγιση δε συνιστά διεθνισμό. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι τέτοιες κοσμοπολιτικές και βαθιά δεξιές θέσεις εκφράστηκαν ιστορικά από ένα τμήμα της “αριστεράς” της ήττας που ουδεμία σχέση είχε οποτεδήποτε με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

Από την άλλη, οι άθλιοι, ναζιστές υπερασπιστές των γενοκτονιών, με τη γνωστή ψηφοθηρική χυδαιότητα που τους διακρίνει, χάρη στη σιωπή των ΜΜΕ για τη δίκη τους και στην αποστασία Τσίπρα επιχειρούν να επανεμφανιστούν και να αναβαπτιστούν στο δρόμο. Την ίδια στιγμή η ηγεσία της ΝΔ προσπαθεί να βρει σημείο στήριξης γύρω από την αντιπαράθεση με τον υπουργό παιδείας, τσαλαβουτώντας στον ακροδεξιό βούρκο. 

Πρόκειται για επικίνδυνη καρικατούρα στρατηγικής της έντασης: η κυβέρνηση θέλει απελπισμένα να δείξει ότι είναι και κάτι άλλο πέρα από μια πρωτοφανούς σκληρότητας και αναποτελεσματικότητας, εντεταλμένη των δανειστών, μνημονιακή κυβέρνηση.

Τι καλύτερο- θεωρεί τυχοδιωκτικά- από ένα μέτωπο με τη ΧΑ αλλά και με τη ΝΔ των ποικίλων ακροδεξιών στοιχείων. Οι νεοναζί από την άλλη τρίβουν τα χέρια τους στην ιδέα να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο δίπολο και να νομιμοποιηθούν δια αυτού. Το πεδίο του δρόμου θα μπορούσε να ξανά- ανοίξει για αυτούς από τη μια και από την άλλη να φανούν ως η κύρια αντιπολιτευτική δύναμη στην κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή, όσο η στρατηγική της έντασης θα εξελίσσεται, το τρίτο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα θα ψηφίζονται και θα υλοποιούνται, ενώ σχεδόν σύσσωμη η Βουλή θα ομνύει στο όνομα της ευρωζώνης και θα συναγελάζεται- φανερά ή κρυφά- με μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου που λεηλατεί και τα τελευταία αποθέματα του λαού.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικά να δηλώσω ότι η χειρότερη εκδοχή του δεξιού και ανιστόρητου Φίλη είναι ασύγκριτα καλύτερη από οποιονδήποτε Χρυσαυγίτη. Ούτε ότι στη χώρα μας η ελευθερία του λόγου πρέπει να προστατευθεί για όλους, συνθήκη που παρεμπιπτόντως πλήττεται και από τις δήθεν προοδευτικές πρακτικές ποινικοποίησης της επιστημονικής και ιστορικής αντιπαράθεσης. Ούτε ότι η μάχη απέναντι στη Χρυσή Αυγή είναι διαρκής. Όμως ούτε θα ξεχάσουμε το 3ο μνημόνιο ούτε πολύ περισσότερο θα στήσουμε δίπολο με τους νεοναζί όπως τυχοδιωκτικά φαίνεται ότι διάφοροι επιχειρούν να κάνουν, μη αντιλαμβανόμενοι τους κινδύνους ενός τέτοιου τυχοδιωκτισμού. Η πάλη άλλωστε απέναντι στα μνημόνια και στο νεοναζισμό, εν τέλει είναι κοινή. Γι' αυτό και τελικά στην προμετωπίδα της είναι οι δυνάμεις που δεν πρόδωσαν το λαό.