Ο Αμπουταλέμπ...

Του Γιάννη Παντελάκη

«Πρέπει το ΙSIS να εξαλειφθεί εντελώς. Οι βάρβαρες αυτές ενέργειες δεν μπορούν να μένουν ατιμώρητες». Μοιάζει με μια δήλωση σαν πολλές άλλες που ακολούθησαν το μακελειό της περασμένης Παρασκευής στο Παρίσι. Η διαφορά αυτού που την έκανε συγκριτικά με τους «πολλούς άλλους» είναι σημαντική. Προέρχεται από έναν μουσουλμάνο αξιωματούχο μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης. Λέγεται Αχμέντ Αμπουταλέμπ και είναι δήμαρχος του Ρότερνταμ.

Παλαιότερα, το 2007, ο Αμπουταλέμπ, είχε διοριστεί υφυπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων στην Ολλανδία.

Και τότε, αλλά και το 2008 που εξελέγη δήμαρχος, συνάντησε πολλές αντιδράσεις από ακραίους στην Ολλανδία. Ο Μαροκινός στην καταγωγή Αμπουταλέμπ, ωστόσο, φρόντισε να ακυρώσει πολλές από τις ενστάσεις τους, όταν μετά την επίθεση και τις δολοφονίες στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo τον περασμένο Ιανουάριο ήταν από τους πρώτους που το καταδίκασαν με τέτοια σφοδρότητα: «Πρόκειται για απερίγραπτη μορφή βαρβαρότητας και πισωγυρίσματος, αν δεν σας αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν σατιρικά κόμικς σε εφημερίδες, θα το θέσω έτσι... Να πάτε να γ....τε»! Και κάλεσε τους μουσουλμάνους να καταδικάσουν αυτού του είδους τις ενέργειες.

Ο Αμπουταλέμπ που κάλεσε προχθές τους μουσουλμάνους ν' απορρίψουν κάθε μορφής βίας, έχει κληθεί πρόσφατα από τον Λευκό Οίκο και τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ να μιλήσει για το φαινόμενο αύξησης της δύναμης του ISIS. Και η περίπτωσή του αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα απάντησης σε όλους εκείνους που, με αφορμή το μακελειό στο Παρίσι, επανέφεραν αρνητικά τις απόψεις τους για την πολυπολιτισμικότητα. Και δεν αναφέρομαι στους ακροδεξιούς που φοβούνται «την απώλεια της εθνικής ταυτότητάς τους». Αλλά αυτούς που έχουν εντελώς διαφορετικές πολιτικές αναφορές, αλλά συναντιούνται στην ίδια διαπίστωση. Αυτή που λέει απλοϊκά πως η Ευρώπη δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους μουσουλμάνους ή γενικότερα με το διαφορετικό.

Ποια είναι αυτή η πολυπολιτισμικότητα άραγε που τους ενοχλεί τόσο; Μιλάμε για την ισότιμη σύμπραξη κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά εθνικά, εθνοτικά και πολιτισμικά στοιχεία, ένα μωσαϊκό δηλαδή από διαφορετικές κουλτούρες. Είναι κάτι ξένο για την Ευρώπη αυτό; Όχι, συμβαίνει χρόνια τώρα και παρά τις κατά καιρούς ενστάσεις που μπορεί να έχει προκαλέσει σε επιμέρους θέματα αυτή η συνύπαρξη, δύσκολα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει αποτύχει. Στη Γαλλία, τη χώρα που θρηνεί τις ημέρες αυτές, ζουν εδώ και χρόνια 4,7 εκατ. μουσουλμάνοι, αποτελώντας το 7,5% του πληθυσμού της. Αυτοί που δεν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και έδρασαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής δεν ήταν καν στην πλειονότητά τους κάποιοι από αυτά τα 4,7 εκατ.

Η αλήθεια είναι πως εκατομμύρια μουσουλμάνοι διαφορετική καταγωγής ζουν χρόνια στην Ευρώπη, μ' έναν αρμονικό τρόπο, παρά τις επιμέρους εξαιρέσεις που μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Και οι οποίες εξαιρέσεις δεν είναι ούτε μεγαλύτερες, ούτε πιο έντονες από αυτές που μπορούν να εμφανισθούν από άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Ακόμα και εκείνων που γεννήθηκαν εκεί, οι ίδιοι και οι πρόγονοί τους.

Αυτό που συνέβη με τους ισλαμοφασίστες του ISIS δεν μπορεί να ενοχοποιεί ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες που ασπάζονται μια διαφορετική θρησκεία από εκείνη που υπάρχει στις νέες πατρίδες τους. Άλλωστε, αν συμβεί αυτό, θα έχουν πετύχει έναν από τους στόχους τους οι ισλαμοφασίστες. Ν' αναδείξουν έντονες και μεγάλες διακρίσεις μεταξύ των διαφορετικών θρησκειών, να ισχυριστούν πως δεν είναι νοητή η συνύπαρξη και εν τέλει να συστρατευτούν με τους ίδιους όσοι πιστεύουν στον Αλλάχ. Και αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν μια αποτυχία της ίδιας της Ευρώπης και τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αλλά και συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Την ανεκτικότητα, την πολυφυλετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα.

Αυτό που χρειάζεται δεν είναι η στοχοποίηση πληθυσμών με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά η ίδια μεταχείριση και προς τις δυο κατευθύνσεις. Ένταξης στο νομικό πλαίσιο που ισχύει για όλους και οι ίδιες ευκαιρίες που δίνονται σε όλους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε συμψηφισμοί, ούτε αναφορές σε αιτίες άσχετες με το πρόβλημα. Αν η Ευρώπη αρχίσει να ορθώνει νέα τείχη (ιδέα που κερδίζει πρόσφορο έδαφος), θα έχει χάσει τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν και για τα οποία δόθηκαν μεγάλοι αγώνες για να τ' αποκτήσει... Το παράδειγμα του Αμπουταλέμπ δείχνει τον δρόμο που πρέπει να συνεχίσει ν ακολουθεί...