γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης
Προοδευτικό κέντρο ή κεντροαριστερά; Προσπερνώντας, για την ευκολία της συζήτησης, το τοπογραφικό λάθος των όρων, αντιλαμβάνομαι ότι δημιουργούνται 2 διαφορετικές σχολές που αφορούν στην προοπτική ανασυγκρότησης του προοδευτικού χώρου.
Το προοδευτικό κέντρο συνιστά μία επιλογή ήττας. Αποδέχεται μία κεντρώα θέση ανάμεσα σε 2 υπαρκτούς πόλους, κατά συνέπεια μονιμοποιεί την όψιμη κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο που μεταπολιτευτικά είχε καταλάβει το ΠΑΣΟΚ.
Παράλληλα, πρόκειται για μία επιλογή επίτευξης ενός μικρού στόχου με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας και το αντίστοιχο προσδοκώμενο όφελος (αν υποθέσουμε ότι το όφελος είναι η σχέση με την εξουσία). Ένα μικρό και ευέλικτο κεντρώο κόμμα μπορεί να συνεργάζεται εναλλάξ με κάποιον από τους 2 μεγάλους πόλους, άρα είναι μία καθαρή επιλογή εξουσίας.
Η κεντροαριστερά επενδύει στην ανακατάληψη του χώρου. Από κάποιους -και δικαίως- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ουτοπία, όταν, μέχρι στιγμής, έχουν γίνει τα ακριβώς αντίθετα βήματα προς την επανένωση κατακερματισμένων ιδεολογικών και μη ομάδων. Η θεωρία αυτή αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον κλέφτη ενός χώρου που αδυνατεί να εκφραστεί από αυτόν ιδεολογικά και αναζητά την ολική επαναφορά.
Στην περίπτωση αυτή τίθεται ένας στόχος υψηλού ρίσκου με τον κίνδυνο της αποτυχίας να είναι παραπάνω από υπαρκτός. Βέβαια, η περίπτωση επιτυχίας δεν θα αποτελεί μόνο νίκη για τον χώρο (με τα χαρακτηριστικά που εμείς επιθυμούμε) αλλά κυρίως για τη χώρα· όλοι αντιλαμβανόμαστε το γιατί αλλά δεν είναι αυτό το κύριο θέμα του post.
Πριν τοποθετηθώ υπέρ μίας εκ των 2 θεωρίων (πάντα αρέσκομαι να παίρνω θέση, άλλωστε λατρεύω τις γωνίες), θέλω να σχολιάσω το πολιτικό κέντρο ως μοναδική επιλογή. Πλην της αδιαμφισβήτητης σοβαρότητας των πολιτών που κατοικοεδρεύουν εκεί αλλά και των ισορροπιών που αυτοί χτίζουν ως γέφυρες μεταξύ των ακροτήτων, το πολιτικό κέντρο έχει ένα μεγάλο έλλειμμα· έχει ερημώσει. Έτσι, ακόμη κι αν πας στον χώρο του κέντρου με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, δηλαδή ένα εξαιρετικό πρόγραμμα αλλά και ικανά πρόσωπα που θα μπορούσαν να το στηρίξουν, αυτόματα βρίσκεσαι σε μία απόσταση από την ήδη ακροβολισμένη κοινωνία. Αυτό που θα πρέπει να κανεις είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και απευθύνεις το κάλεσμα, λέγοντας ότι έχεις την καλύτερη πραμάτεια, το πιο όμορφο όραμα· μόνο που η ίδια η απόσταση μεταξύ πολιτικού σχήματος και κοινωνίας ορίζει αυτόματα και την αποτυχία του εγχειρήματος.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μπούμε μέσα στον κόσμο, να μιλήσουμε με τον κόσμο, να γίνουμε ένα με τον κόσμο και φυσικά να προχωρήσουμε μαζί με τον κόσμο. Άρα, εύκολα συμπεραίνει ο αναγνώστης πως είμαι υπέρ της κεντροαριστερής εκδοχής της ανακατάληψης του χώρου· να πάρουμε πίσω αυτό που μας ανήκει, όχι γιατί εμείς de facto θα πετύχουμε (άλλωστε παραδόσαμε γιατί αποτύχαμε) αλλά γιατί εμείς μπορούμε!
Η Ερώτηση: Είναι δυνατόν να καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ναι, είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα με τις περισσότερες πιθανότητες πλήρους κατάρρευσης σε αυτή τη χρονική συγκυρία διότι δεν έχει τους μηχανισμούς να τον κρατήσουν το επόμενο διάστημα. Μηχανιστικά, η απώλεια της οργανωμένης μερίδας Λαφαζάνη είναι μη αναπληρώσιμη. Αυτοδιοικητικά, συνδικαλιστικά αλλά και σε επίπεδο οργανωμένων κοινωνικών ομάδων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τους μηχανισμούς ενός μεγάλου κόμματος. Άρα, αν υπάρχει περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ να καταρρεύσει, η στιγμή είναι αυτή.
Μπορεί όμως αυτό να γίνει από μόνο του; Όχι αν δεν κολλήσει ένας νέος πολιτικός σχηματισμός δίπλα, ως συγκοινωνούν δοχείο και αρχίσει να αποσπά έναν προς έναν τους δυσαρεστημένους, όχι με κραυγές και συνθήματα, αλλά με σχέδιο, πρόταση και πολιτική αντιπαράθεση με την δεξιά, με όρους πολιτικού πολιτισμού και επιχειρήματα ουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει αν απωλέσει την δεύτερη θέση (αυτή μπορεί να κριθεί ακόμη και με ένα 15%). Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει κάποιος άλλος να καταλάβει την 2η θέση. Όσο κι αν καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα παραμείνει 2ος εφόσον δεν υπάρξει η πραγματική εναλλακτική προοδευτική πρόταση.
Οι δε όψιμοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν 3 επιλογές. Η μία να κινηθούν με βάση τον θυμό που προκύπτει από την ήδη υπάρχουσα απογοήτευση, άρα προς Χρυσή Αυγή, ΚΚΕ, ΛΑΕ ή ακόμη και Λεβέντη.
Η δεύτερη αφορά στην ελπίδα, συνδυασμένη με την μεγάλη τιμωρία (δηλ να πάνε στον ‘’εχθρό’’), άρα στη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Και η τρίτη επιλογή είναι να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι ή Κίνημα ή κάποιο νέο κόμμα, δηλαδή κάτι κοντά στην ιδεολογική τους αφετηρία. Βέβαια, αυτή τη στιγμή αν το δίλημμα είναι αυτά τα κόμματα ή ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνεστε ότι θα μείνουν ΣΥΡΙΖΑ. Για να μετακινηθούν, θα πρέπει να υπάρξει ο λόγος. Και ο λόγος αυτός αδυνατεί να χωρέσει μέσα στα ήδη υπάρχοντα μικρά μαγαζάκια.
Οι μέχρι σήμερα ευθύνες για τις αποτυχημένες, φοβικές και εικονικές προσπάθειες ανασυγκρότησης του προοδευτικού χώρου είναι μεγάλες. Η ευθύνη να αποτύχουμε οριστικά, κάτι που προσωπικά συνδέω με την κατάληψη της 2ης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και όποτε γίνουν εκλογές, είναι μία ανυπολόγιστη ευθύνη που μας αφορά όλους.
Μέχρι τότε, όσοι φλύαρα ονειρεύεστε κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να μου δείξετε και τον δεύτερο.