Το «πολλάκις εξαμαρτείν» και τα πανηγύρια

H άγνοια, οι ιδεοληψίες και η εξουσιομανία οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα σε απανωτά λάθη, που τα πληρώνει σήμερα η χώρα. Δεν θα αργήσει και η δική του «πληρωμή»….

Του Γιώργου Καρελιά

Τι λέει εδώ αυτός ο τύπος; Πάντως, όχι αυτό που λέει ο τίτλος. Δηλαδή, το λέει κι αυτό (και είναι το επίκαιρο, που ενδιαφέρει), αλλά η ουσία κρύβεται στην απάντηση που δίνει στην τέταρτη ερώτηση: Γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που βρίσκεται ακόμα σε πρόγραμμα (Μνημόνιο);

Η απάντησή του επιβεβαιώνει, για άλλη μια φορά, το διπλό εγκληματικό λάθος που διέπραξαν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ τόσο ως αντιπολίτευση τον Δεκεμβριο του 2014, όσο και τις πρώτες μέρες της κυβερνητικής τους θητείας.

Λάθος πρώτο: προκάλεσαν εκβιαστικά εκλογές, αρνούμενοι να συναινέσουν στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (τεράστια ευθύνη φέρει και ο τότε πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, ο οποίος εκλιπαρεί σήμερα για μια θέση στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ).

Oπως λέει σήμερα ο επίτροπος Ντομπρόφσκις, το 2014 η ελληνική οικονομία είχε σταθεροποιηθεί, έμπαινε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης  και ήταν κοντά σε μια ελεγχόμενη έξοδο στις αγορές, με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Με απλά λόγια ήταν κοντά στην έξοδο από το Μνημόνιο. Oλα αυτά ανατράπηκαν με την πρόκληση εκλογών και την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν γίνονταν εκλογές τον Δεκέμβριο του 2014, αλλά έξι ή εννιά μήνες αργότερα κατόπιν συμφωνίας, η σταθερή πορεία της οικονομίας θα συνεχιζόταν και η νέα κυβέρνηση(και πάλι του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν, δεν θα άλλαζε η φορά των πραγμάτων) θα είχε μπροστά της ευκολότερο έργο, αφού η «βρώμικη δουλειά» είχε γίνει από την προηγούμενη. Δηλαδή και η χώρα θα είχε όφελος, αφού θα έβγαινε σιγά-σιγά από την επιτήρηση και η νέα κυβέρνηση θα είχε πιο ελαφρύ φορτίο.

Λάθος δεύτερο: έγινε είτε λόγω της εξουσιομανίας του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ είτε λόγω άγνοιας και ιδεοληψιών(οι άνθρωποι πίστευαν στο go back, τι να πείς;). Εστω. Αν, μετά τις εκλογές, επικρατούσε στοιχειώδης λογική και σωφροσύνη, θα μπορούσε το λάθος αυτό να διορθωθεί και οι επιπτώσεις του να μετριαστούν. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε ότι  η νέα κυβέρνηση θα είχε το θάρρος να συνεχίσει πάνω σε ό,τι θετικό είχε αφήσει η προηγούμενη και, με τη δυναμική που της προσέδιδε το εκλογικό αποτέλεσμα, να ολοκληρώσει γρήγορα την αξιολόγηση, να πάρει τα χρήματα που απέμεναν και όλα να είχαν μπει δε μια ομαλή πορεία.

Αντ’ αυτών, ο κ. Τσίπρας επέλεξε τον τσάμικο, τη δημιουργική ασάφεια και τους τσαρλατανισμούς του Γιάνη Βαρουφάκη, επενδεδυμένα με την ανοησία «θα υποχωρήσει η Μέρκελ» και «θα αλλάξουμε την Ευρώπη». Χάθηκαν έτσι έξι μήνες. Και στον έβδομο ήρθε η μεγάλη κωλοτούμπα, μαζί με την απάτη του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ που ο κ. Τσίπρας μετέτρεψε εν μια νυκτί σε ΝΑΙ και το τρίτο, αριστερό αυτή τη φορά, Μνημόνιο.

Τώρα ο κ. Τσίπρας, μπροστά στο δικό του αδιέξοδο, επινοεί «μάχες» με το ΔΝΤ, για να ντοπάρει τους βουλευτές, οι οποίοι θα κληθούν να ψηφίσουν υπερηφάνως τα νέα επαχθή μέτρα. Η οικονομία μπήκε ξανά σε φάση αποσταθεροποίησης, οι πολίτες είναι απελπισμένοι από το τέλμα, εξοργισμένοι από τα ψέματα και από τη διάψευση όλων των  προσδοκιών και ο κ. Τσίπρας μετράει ήδη τις βουτιές του ΣΥΡΙΖΑ – και τις προσωπικές του – στις δημοσκοπήσεις.

Tώρα οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές πανηγυρίζουν σεμνά και ταπεινά, για το λογαριασμό των πεντέμισι δισεκατομμυρίων που έρχεται, αλλά αυτοί τον βλέπουν ελαφρύτερο από τους προηγούμενους. Και περιμένουν την ανάπτυξη, για να ξεγελάσουν ξανά τους κουτόφραγκους και να μην εφαρμόσουν τα μέτρα (εδώ).

Ευλόγως κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί τι σημασία έχει πλέον η παρελθοντολογία εδώ που έχουμε φτάσει. Εχει και παραέχει. Πρώτον, διότι τα γεγονότα είναι πολύ πρόσφατα. Και, δεύτερον, διότι δεν έχουν βάλει μυαλό. Τα ψέματα και η παραπλάνηση έχουν διαρκώς την τιμητική τους. Και έχουν στραμμένο διαρκώς το βλέμμα τους στο κομματικό ακροατήριο. Ετσι, η πολιτική τους είναι διαρκώς μισή και λειψή. Κυβερνούν 15 μήνες και δεν έχει ανοίξει μια πραγματική θέση εργασίας. Εν τω μεταξύ οι προσοντούχοι άνεργοι, αλλά και εργαζόμενοι, φεύγουν και επιχειρήσεις μεταναστεύουν.

Δυστυχώς, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν συμπεριφέρονται ως κυβερνήτες, που έχουν ευθύνη για τη χώρα που κυβερνούν. Νοιάζονται πρωτίστως για το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον. Μοιραία τα λάθη συνεχίζονται είτε με την ίδια είτε με άλλη μορφή. Τα δύο λάθη που αναλύσαμε σήμερα αποτελούν μεν παρελθόν, αλλά πληρώνονται ήδη ακριβά.

Ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί, δυστυχώς, να αντιληφθεί ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Και στην δική του περίπτωση δεν μιλάμε πια για «δις».  Εχει αντικατασταθεί από το «πολλάκις». Τα λάθη πληθαίνουν, το κόστος μεγαλώνει, η χώρα κινείται στο βάλτο και οι άρχοντές της φλυαρούν. Ευλόγως, αφού δεν γνωρίζουν ότι «η γλώσσα πολλούς εις όλεθρον ήγαγεν».