«Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή», όπως μας είπε ο κ. Τσίπρας, αλλά γίναμε Ζιμπάμπουε….

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ 

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας το 2012 είχε ταράξει τα νερά δηλώνοντας στην Βουλή «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή». Μια παρότρυνση που ακούγεται σωστή, αλλά τέσσερα χρόνια μετά. Όταν ο ίδιος έχει αλλάξει και η Αργεντινή ακόμη περισσότερο.

Το μόνο που δεν αλλάζει, ή μάλλον αλλάζει προς το χειρότερο είναι η κατάσταση της Ελλάδας και του ελληνικού λαού στην πρώτη φορά νεοφιλελε-Αριστερά κυβέρνηση, των Μνημονίων της Αριστεράς και της Προόδου, με την ευγενική χορηγία του λαικιστικοεθνικιστών ΑΝΕΛ.

Ο κ. Τσιπρας όταν έκανε την δήλωση για την Αργεντινή, ήταν στην αντιπολίτευση, θαύμαζε την καταρρέουσα αλλά «υπερήφανη» Αργεντινή και ο ίδιος υπόσχονταν ότι θα έσκιζε τα Μνημόνια, καθώς η Αργεντινή που χρεοκόπησε ήταν το παράδειγμα που ταίριαζε στην ιδεολογία, στην ψυχοσύνθεση και την κουλτούρα του. 

Μετα η Αργεντινή, κατάλαβε που οδηγεί ο τσαμπουκάς (αυτόν που πάρα τα παχιά λόγια ούτε ο ίδιος ο κ. Τσιπρας τόλμησε να κάνει) και αποπλήρωσε τα χρέη προς τους δανειστές, και το πιο σημαντικό ο αργεντινικος λαός ξύπνησε από τον λήθαργο και αποδέχτηκε την σκληρή πραγματικότητα. Η νέα κυβέρνηση της Αργεντινής ξεπλήρωσε τους δανειστές έβγαλε την χώρα στις αγορές, και αρχίζει η επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα.

 Ο κ. Τσιπρας όσο κι αν πιεστεί σήμερα δεν πρόκειται να επαναλάβει εκείνη την παρότρυνση … 

Ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε μέσα σε ένα χρόνο να οδηγήσει σε κλείσιμο των τραπεζών, με τους Ελληνες να περιμένουν να κάνουν ανάληψη την Παρασκευή βράδυ και Σάββατο πρωί για να καλύψουν τις ανάγκες τους και να σώσουν τις οικονομίες τους. Αυτό για όσους έχουν εισόδημα, μια και η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ άφησε κι άλλους ανθρώπους ανέργους η απλήρωτους. 

Ο κ. Τσιπρας γράφει ιστορία πλέον, αφού δέχθηκε υπό τους χειροτέρους όρους το Τρίτο Μνημόνιο που του υπαγορευσαν οι δανειστές με το νι και με το σίγμα, καθώς επέτρεψε να βρεθεί η χώρα με την πλάτη στον τοίχο της χρεωκοπίας 

Σήμερα έρχεται οκτώ μήνες μετα να χώσει την χώρα πιο βαθιά στην κρίση, φορτώνοντας της ένα ακόμη Μνημόνιο, το οποίο όμως έχει μια κολοσσιαία διάφορα με τα προηγούμενα: δεν προβλέπει νέο δάνειο. 

Ο κ. Τσιπρας σε μια διαρκή πλέον έκρηξη μικρομεγαλισμού έχει πειστεί από τους συνεργάτες του ότι μπορεί να παίζει στα δάκτυλα συμμάχους εταίρους δανειστές. Όλο το παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και οικονομικής ισχύος, είναι στα χέρια του. Μαριονέτες του… Θα έβαζε την Ουάσιγκτον να υπονομεύσει το Βερολίνο, θα έσπρωχνε την κ. Μερκελ να συγκρουστεί με το ΔΝΤ, θα χρησιμοποιούσε λιγάκι και τον Ολαντ να κάνει σφήνα στην Μερκελ, με τον Πουτιν ευτυχώς δεν ασχολήθηκε εσχάτως, καθώς ο ρώσος ηγέτης ως γνωστόν δεν είναι και πολύ ευγενικός όταν διαπιστώνει απατεωνιές στην πλάτη του…

Έτσι πίστεψε και ο ίδιος το παραμύθι της πολιτικής διαπραγμάτευσης. Και να την πατήσεις μια και δυο φορές δικαιολογείται. Ότι να επιμένεις όμως ότι η σωτηρία της χώρας θα έρθει από τον Ολαντ και τον Σουλτς, εάν δεν πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου ώστε η χώρα να πάει στον τοίχο με το πόδι πατημένο στο γκάζι, πρόκειται περί τεραστίας ηλιθιότητας. Αλλά η ηλιθιότητα σε κανένα έγκλημα δεν αποτελεί ελαφρυντικό στοιχείο…

Μετα ξαναθυμήθηκε τα περσινά ξινά σταφύλια του Κοτζια και του Καμμενου. Έτρεξε από δω κι από κει, να πει πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της χώρας, εάν στριμωχθεί (και ξεβρακωθεί) η κυβέρνηση του . 

Για να πειστούμε και οι ιθαγενείς, ότι για ότι συμβεί δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά κάποια άλλα κέντρα που συνωμοτούν για να …μην εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, κατέφυγε στο γνωστό σενάριο του success story, πλασάροντας νούμερα και στατιστικές για να αποδείξει σε ένα λαό που ανεβαίνει τον Γολγοθά του ,ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Όμως ο πιο ειλικρινής ,όχι από πρόθεση αλλά μάλλον από ελαφρότητα, ηταν η ομολογία κορυφαίου υπουργού που στο ενδεχόμενο για λήψη νέων εφεδρικών μέτρων δεν νοιάστηκε για την χώρα και τον ελληνικό λαό αλλά δήλωσε ότι θα «έχει πολιτικό πρόβλημα» η κυβέρνηση.

Τέτοια πώρωση για την εξουσία… 

Αυτή η κυβέρνηση κατόρθωσε να ενώσει τους δανειστές στο μίνιμουμ που μπορούσαν να συγκλίνουν και τελικά αποτελεί το μάξιμουμ των δικών μας παραχωρήσεων. Κάρφωσαν δημοσίως τον Τόμσεν, τον μόνο που τάσσονταν εναντίον της λιτότητας και πίεζε την Γερμανία για την μείωση του χρέους, κάνοντας ταυτόχρονα εχθρό και πάλι την Γερμανία. 

Και έτσι καταλήξαμε στο γνωστό: όλοι μαζί, μας ζητούν πρόσθετα μέτρα 3 δις, ένα νέο Μνημόνιο με την γενική υπόσχεση περί έναρξης συζητήσεων για το χρέος, με τον Σόιμπλε πολύ απλά να δηλώνει ότι αφού πλέον μπορούμε να ατυχούμε 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα, δεν χρειάζεται μείωση του χρέους. 

Είναι καταπληκτικό αυτό που πέτυχε ο κ. Τσιπρας και η ομάδα του.

Και πρόσθετα μέτρα φορτώνουν μια χώρα η όποια δεν αντέχει πια ούτε τα παλιά, και πάει στις ελληνικές καλένδες το ζήτημα του χρέους.

Οφείλουμε να θυμίσουμε κάτι: το θέμα του χρέους είχε αποφασισθεί το 2012 ότι θα συζητηθεί μετα το πρώτο πρωτογενές πλεόνασμα, κάτι που δεν έγινε με ευθύνη φυσικά του κ. Τσιπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ενώ και στο τέλος του 2014 η Ελλάδα είχε κερδίσει την απόφαση για ένταξη της στον Προληπτικό Μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης για να βγει το καλοκαίρι του 2015 στις αγορές… Αλλά τότε ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και η παρολιγον χρεωκοπία..

Ίσως τελικά οι κυβερνώντες δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο εκτός από την παραμονή του καθεστώτος τους στην εξουσία. Με όποιο τίμημα, ακόμη και την έξοδο από το ευρώ. 

Αλλά δεν έχουν αντιληφθεί ότι ακόμη και γι’ αυτό χρειάζεται σχέδιο και ικανότητες. Δεν αρκεί να πάρεις το ταξί να πας στον Χολαργό, ούτε να πάρεις ένα τηλεφωνακι τον Πουτιν για να τσοντάρει κάνα ψιλό και το Ολαντ για να μην μας πετάξουν από την Ε.Ε.

Θέλει πολλά κότσια και αγάπη για την πατρίδα για να επαναλάβει σήμερα ο κ. Τσίπρας την δήλωση του, του 2012,«Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή». Και πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να δεσμευθεί ότι δεν θα γίνουμε Ζιμπάμπουε…