Εκλογές; Τόσο κοντά και τόσο μακριά…

Η δημοσκόπηση της Public Issue δίνει ένα ιλιγγιώδες προβάδισμα στην ΝΔ που λογικά θα έπρεπε να «καίει» κάθε σενάριο εκλογών. Όμως δεν σκέφτονται όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ με τους όρους του Αλέξη Τσίπρα…

Γράφει ο Άγγελος Κωβαίος

Αλλάζει τα δεδομένα και τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης η δημοσιοποίηση του πολιτικού βαρόμετρου της Public Issue, σύμφωνα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, ο Αλέξης Τσίπρας χάνει κάθε ελπίδα δημοσκοπικής ανάκαμψης και η πλειονότητα των ερωτηθέντων δεν φαίνεται να προσδοκά τίποτε από την κυβέρνηση;

Κατά μία εκδοχή, τα στοιχεία της δημοσκόπησης συνιστούν μία ανατροπή που πιθανώς θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις του Μεγάρου Μαξίμου για τα επόμενα βήματά του.

Με δεδομένο ότι όλα τα κάστρα της κυβέρνησης γκρεμίζονται, μία αίσθηση που αρχίζει να διαμορφώνεται θέλει τον κ. Τσίπρα να τραβά το χαρτί των εκλογών εντός των επομένων μηνών, ειδικώς σε περίπτωση που οι πιέσεις των δανειστών για την δεύτερη αξιολόγηση ενταθούν, οι αξιώσεις για την διευθέτηση του χρέους απορριφθούν οριστικώς και η καλλιέργεια ενός νέου προπαγανδιστικού σχήματος της κυβέρνησης εκφραστεί με την λογική «όλοι μάς πολεμούν, εμείς τηρούμε τις δεσμεύσεις μας, εκείνοι υπονομεύουν την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας»…

Στο πλαίσιο αυτό, τα στοιχεία της δημοσκόπησης της Public Issue ή όποιων άλλων ακολουθήσουν, θα μπορούσαν να ακυρώσουν αυτό το σενάριο, για τον πολύ απλό λόγο ότι με τέτοια δεδομένα δεν πας σε εκλογές. Μάλλον κοιτάς να παραμείνεις στην εξουσία όσο περισσότερο μπορείς.

Παρά ταύτα, υπάρχουν κάποιες παράμετροι που δεν καθιστούν αυτήν την λογική κυρίαρχη.

Κατ’ αρχάς, όπως είχαμε γράψει προ μηνός περίπου, όταν είχε δημοσιευθεί η δημοσκόπηση της Αυγής την οποία είχε διενεργήσει η ίδια εταιρεία, τα στοιχεία της εκλογικής επιρροής είχαν παραμείνει κρυφά. Όμως η εφημερίδα και το Μέγαρο Μαξίμου τα γνώριζαν και συνεπώς δεν έπεσαν την Τρίτη το απόγευμα από τα σύννεφα. Οι περισσότεροι έχουν συναίσθηση της φθοράς. Εστω και αν η ενόχληση τους είναι αισθητή, αν μη τι άλλο στην καθυστέρηση εκδήλωσης έστω κάποιας αντίδρασης (επί πολλές ώρες το απόγευμα της Τρίτης, το κατά τα άλλα πρόθυμο να εκδώσει non papers και σχόλια γραφείο του Πρωθυπουργού σιωπούσε…).

Το δεύτερο στοιχείο -ίσως και κρισιμότερο- είναι το ποσοστό που εμφανίζεται να συγκεντρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το 18% που με την διακύμανση του στατιστικού λάθους μπορεί και να είναι 21-22%, συνιστά ένα όριο το οποίο έχουν θέσει ως απόλυτο στόχο κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για πρόσωπα, όπως ο Νίκος Βούτσης, που δεν ενδιαφέρονται τόσο για το αν θα παραμείνει η Αριστερά αιωνίως στην κυβέρνηση, αλλά περισσότερο για το αν θα διατηρήσει μία εκλογική δύναμη που θα την καθιστά αξιόμαχο πόλο του πολιτικού συστήματος.

Ακόμη και αν η ΝΔ κατόρθωνε να φτάσει στην αυτοδυναμία, το κύριο μέλημα αυτής της ομάδας ενδιαφέρεται περισσότερο για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση και λιγότερο για το αν θα γίνουν σύντομα νέες εκλογές.

Επιπλέον, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζει κανείς τις διαθέσεις πολλών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλης μερίδας των ελλήνων πολιτών. Δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι 62% ψήφισε «όχι» στο περυσινό δημοψήφισμα και υπό αυτό το πρίσμα μία πρόβλεψη για το εκλογικό αποτέλεσμα στην περίπτωση που ο Τσίπρας προσφύγει σε εκλογές με εθνικοπατριωτικά συνθήματα και καταγγέλλοντας «τρόικες εσωτερικού», «παιδιά της Siemens», «νεοαποικιοκράτες Γερμανούς και συνεργούς τους» κλπ., είναι κάπως παρακινδυνευμένη.

Γεγονός είναι ότι οι εκλογές έχουν αρχίσει να συζητούνται. Γεγονός είναι επίσης ότι αυτήν την στιγμή δεν φαίνονται στον ορίζοντα.

Όμως το τι θα φέρει ο χρόνος που κυλάει παραμένει μία άγνωστη παράμετρος και οι αντιδράσεις της ομάδας που κυβερνά δεν φημίζονται για τον ορθολογισμό τους…