γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Το σκηνικό που επιτρέπει στον
Ερντογάν να ασκεί ωμό εκβιασμό με τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές έχει
στηθεί από το φθινόπωρο του 2015, όταν οι χώρες της Κεντρικής και
Νοτιοανατολικής Ευρώπης έκλεισαν τα σύνορά τους.
Οι τέσσερις του Βίζεγκραντ και οι
χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που είναι μέλη της Ε.Ε. με τη στήριξη της
Αυστρίας παραβίασαν κάθε έννοια ευρωπαϊκής αλληλεγγύης με την υιοθέτηση μιας
στάσης που καθιστά στην πράξη την Ελλάδα τάφρο του περιχαρακωμένου φρουρίου της
Ευρώπης.
Το μήνυμα ήταν σαφές από τότε, η
άρνηση κάθε αυτονόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης δεν επισύρει καμιά συνέπεια, δεν
έχει κανένα κόστος πέρα από κάποια ευχολόγια πολιτικής ορθότητας που κατά
καιρούς εκπέμπονται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Την επαύριον της έκρηξης της
παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το φθινόπωρο του 2008, η Γερμανία κατέστησε
σαφές ότι η ευρωπαϊκή της αλληλεγγύη σταματά εκεί που αρχίζει η αμοιβαιοποίηση
του κινδύνου και η μεταφορά πόρων.
Λίγα χρόνια αργότερα η άρνηση
αμοιβαιοποίησης του κινδύνου κατεγράφη στη διαχείριση του
προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Το φθινόπωρο του 2015 η ομάδα
χωρών που έκλεισε μονομερώς τα σύνορα στις προσφυγικές ροές με την ανοχή, αν
όχι την παρασκηνιακή συνενοχή του ευρωπαϊκού Βορρά και κυρίως της Γερμανίας,
δημιούργησε, νομιμοποίησε ένα σκηνικό το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορεί να
επαναληφθεί στις ακτές της Ιταλίας και της Ισπανίας.
H χώρα μας έχει το θλιβερό
προνόμιο να καθίσταται για δεύτερη φορά μετά την κρίση της ευρωζώνης πεδίο
εφαρμογής της περιορισμένης και υπό επαχθείς όρους αλληλεγγύης των εταίρων της
και μάλιστα αυτή τη φορά στη σκιά του κινδύνου μιας ανεξέλεγκτης γεωπολιτικής
αποσταθεροποίησης.
Εκτός από τη Λιβύη, υπάρχει η
Αλγερία που είναι ένα ηφαίστειο κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας, έτοιμο
να εκραγεί και να συμπαρασύρει την Τυνησία και το Μαρόκο και να τροφοδοτήσει
μια μαζική έξοδο.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου