Η Ελλάδα έχει την πιο ακριβή τιμή στο ηλεκτρικό ρεύμα στην ΕΕ..!

 

Η λεηλασία του λαϊκών νοικοκυριών συνεχίζεται από τις παρόχους ενέργειας με τις «ευλογίες» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το ηλεκτρικό ρεύμα στην Ελλάδα είχε την Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου την πιο ακριβή τιμή στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΡΑΕ η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στην χώρα μας ήταν η πιο «τσουχτερή» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας παρουσίασε τον ευρωπαϊκό χάρτη τιμών για το ηλεκτρικό ρεύμα σήμερα και εκεί φαινόταν καθαρά ότι η Ελλάδα είχε το πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη στις 28.12.2022. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος είναι στην Ελλάδα 239,10 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

 

 

Οι άλλες πιο ακριβές χώρες

 

Στην δεύτερη θέση της λίστας ήταν… ισόπαλες οι Ιταλία και η Μάλτα με την τιμή του ρεύματος στις χώρες αυτές να είναι 175,79 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Στην αμέσως επόμενη θέση ήταν η Ιρλανδία με 164,17 ευρώ ανά μεγαβατώρα και ακολούθησε η Βουλγαρία με 145 ευρώ ανά μεγαβατώρα.

 

 

 

 

Οι χώρες με το φθηνότερο ρεύμα

 

Στην πρώτη θέση της λίστας των χωρών με το φθηνότερο ρεύμα για σήμερα στην Ευρώπη ισοβαθμούσαν το Λουξεμβούργο και η Γερμανία με 45,90 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Στην αμέσως επόμενη θέση ήταν το Βέλγιο με 51,05 ευρώ ανά μεγαβατώρα και ακολούθησε η Δανία με 58,74 ευρώ ανά μεγαβατώρα.  

πηγή

 

Οταν ενοχλούν τα αυτονόητα

 

γράφει ο Γιώργος Μπουλμπασάκος*

  

Στο κλείσιμο της ομιλίας του στην ΚΠΕ ο Ν. Ανδρουλάκης είπε: «Εχουμε χρέος, η καθεμία και ο καθένας από εμάς, να αγωνιστούμε σε χωριά, πόλεις, εργασιακούς χώρους, για να ξανακάνουμε το ΠΑΣΟΚ μια δύναμη αλλαγής. Ενα ποτάμι σύγχρονων προοδευτικών ιδεών, που θα ανατρέψει κατεστημένα. Που θα στείλει τη Ν.Δ. στην αντιπολίτευση και θα δημιουργήσει μια προοδευτική κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή. Με πρωταγωνιστή τις αρχές και τις αξίες της δημοκρατικής παράταξης. Μια κυβέρνηση που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την περιπέτεια Τσίπρα-Καμμένου. Μια κυβέρνηση που θα απαντήσει με σύγχρονο τρόπο στις μεγάλες ανάγκες του τόπου. Μια κυβέρνηση που θα θέλει πραγματικά να εμπεδώσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αξιοπρέπεια».

 

Ολα αυτά ενόχλησαν τη Ν.Δ. και τη στρατιά των επικοινωνιακών λεγεωνάριων της κυβέρνησης. Αυτά όμως που προκύπτουν από την επισήμανση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ δεν είναι καινοφανή ούτε πρωτοφανή. Απλά μέσα σε 10 γραμμές συμπυκνώνεται η πορεία ενός πολιτικού χώρου που προασπίζεται την ιστορία του και την πολιτική του αυτονομία.

 

Προς τι η έκπληξη και οι κραυγές. Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ιδεολογικά και αξιακά είναι αντίπαλος της Ν.Δ. Δεν κρύψαμε ποτέ ότι στόχος μας είναι να εκφράσουμε τη μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών πολιτών που στηρίζουν διαχρονικά τη Δημοκρατική Παράταξη και να γίνουμε πάλι κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι έχει κριθεί τελεσίδικα η πολιτική ηγεμονία στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Δεν παραχωρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ τον χώρο αυτό. Η σύγκρουση προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων με τους λαϊκιστές και η σχηματική διαίρεση πρόοδος - συντήρηση είναι και παραμένει ενεργή τόσο στις δυτικές κοινωνίες όσο και στη χώρα μας.

 

 

Προφανώς κάποιοι θεωρούν ως κανονικότητα τις διάφορες κυβερνήσεις που προέκυψαν όταν η χώρα βρέθηκε σε ιδιαίτερα κρίσιμες στιγμές. Τότε προέκυψαν κυβερνήσεις συνεργασίας υπακούοντας στην αδήριτη ανάγκη να σωθεί η χώρα και να μην απειληθούν μείζονες εθνικές σταθερές. Ολα αυτά φυσικά δεν μπορούν να αποτελούν πολιτικές που προσαρμόζονται στις πολιτικές στοχεύσεις της Ν.Δ. μπροστά στην αδυναμία της να εκφράσει πλειοψηφικά την ελληνική κοινωνία. Εμείς θεωρούμε ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα απαντώνται με σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές.

 

Η οικονομική κρίση βαθαίνει με τις πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση και απειλείται η κοινωνική συνοχή. Η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι χαμηλές συντάξεις φτωχοποιούν την πλειονότητα των πολιτών. Η αναποτελεσματική και άδικη πολιτική της Ν.Δ. επιμένει να εξυπηρετεί τους λίγους και ισχυρούς, αδιαφορώντας για τους πολλούς και αδύναμους. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης αφήνουν στην άκρη τους μικρομεσαίους, τους αγρότες και τους νέους ανθρώπους.

 

Υπονομεύει τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ, με τον ακρωτηριασμό της δωρεάν και καθολικής πρόσβασης των πολιτών σε υπηρεσίες υγείας. Το κράτος δικαίου και οι θεσμοί δοκιμάζονται από το σκάνδαλο των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων και αυτό είναι έργο Ν.Δ. Αυτά είναι ορισμένα από τα πεπραγμένα της διακυβέρνησης της Ν.Δ. και φυσικά θα θέλαμε να μην τα ξαναζήσουμε. Αυτονόητα δεν θα γίνουμε συμμέτοχοι και συνένοχοι τέτοιων πολιτικών. Η λαϊκή ετυμηγορία στις επικείμενες εκλογές πρέπει να γίνει σεβαστή από όλους. Τις εντολές τις δίνει ο κυρίαρχος ελληνικός λαός.

 

«Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου» τραγουδάει ο αξέχαστος Κρητικός.

 

Εμείς απλά θα υπακούσουμε.

 

*Μέλος ΚΠΕ, γραμματέας Υγείας ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής

Qatargate: Τώρα αρχίζει το ματς…

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Μέχρι τώρα – και για όσο διαρκούσε το παγκόσμιο κύπελλο— εμφανίστηκε στην οπτική μας γωνία μόνο η κορυφή του παγόβουνου της θεσμοθετημένης διαφθοράς στο ευρωκοινοβούλιο. Αρχίζει, μάλιστα, να γίνεται ξεκάθαρο πως η «υπόθεση Καϊλή» δεν είναι τίποτε περισσότερο ίσως από μια απλή «ακίδα» στην κορυφή αυτού του παγόβουνου που προσέκρουσε το διεφθαρμένο σκάφος των Βρυξελλών

 

Η θεσμοθετημένη διαφθορά του ευρωκοινοβουλίου και της κομισιόν αποδεικνύεται- πέραν όλων των άλλων- και από τη διαδικασία «νομιμοποίησης» των αμοιβών που παραδέχτηκε ότι έλαβε- έχοντας εξασφαλίσει σχετική άδεια- ο Ελληνας πρώην  επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος, απλώς για να υπάρχει στη μόστρα της ΜΚΟ του Αντόνιο Παντζέρι, η οποία αποτέλεσε και το «όχημα» μέσα από το οποίο τα καταριανά χρήματα λάδωναν το ευρωσύστημα.  Το πραγματικό, ωστόσο, παγόβουνο  βρίσκεται σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος.

 

 

Για να δούμε και να αντιληφθούμε αυτό το βάθος και το εύρος της διαφθοράς βοήθεια μας δίνει μια δήλωση Καταριανού διπλωμάτη (που δεν κατονομάζεται) στο γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.

 

Στην εν λόγω δήλωση καταγράφονται οι διαφωνίες της Ντόχα με τις κατηγορίες για δωροδοκία και γίνεται λόγος  για διακρίσεις σε βάρος του Κατάρ εξ αιτίας των σχεδίων της ΕΕ να αναστείλει την πρόσβασή του  στο Ευρωκοινοβούλιο μέχρι το τέλος της νομικής διαδικασίας.

 

Ο διπλωμάτης από το Κατάρ, σύμφωνα με το γαλλικό πρακτορείο δήλωσε:  «Η απόφαση να επιβληθεί ένας τέτοιος μεροληπτικός περιορισμός, που περιορίζει τον διάλογο και τη συνεργασία με το Κατάρ προτού τελειώσει η νομική διαδικασία, θα επηρεάσει αρνητικά την περιφερειακή και παγκόσμια συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας, καθώς και τις συνεχιζόμενες συζητήσεις για την παγκόσμια ενεργειακή φτώχεια και ασφάλεια. Απορρίπτουμε κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς που συνδέουν την κυβέρνησή μας με ανάρμοστη συμπεριφορά. Είναι βαθιά απογοητευτικό το γεγονός ότι η βελγική κυβέρνηση δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να συνεργαστεί με την κυβέρνησή μας για να αποδείξει τα γεγονότα μόλις έλαβε γνώση των καταγγελιών».

 

Τι σημαίνουν όλα αυτά απλά λόγια; Αν θέλετε (λέει το Κατάρ στους Ευρωπαίους) να έχετε πρόσβαση στο φυσικό μας αέριο ενεργοποιείστε τα στεγανά του (διεφθαρμένου σας) «σκάφους», περιοριστείτε σε αυτούς που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, γιατί εκτός του ότι έχουμε ράμματα για τη γούνα πολλών από εσάς των μεγαλόσχημων, μας έχετε (μεγάλη) ανάγκη…

 

Μπορεί, τελικά, οι Καταριανοί να είναι… νεοπάμπλουτοι, αλλά δεν είναι κορόιδα να ταΐζουν τζάμπα…

 

 

Να υπερασπιστούμε τις φάτνες του καιρού μας!

 

γράφει ο Χρήστος Κάτσικας

  

Όπως σημειώνει ο Μακιαβέλι στο βιβλίο του «O ηγεμόνας», το καλό πρέπει να το κάνεις με δόσεις για να σε θυμούνται και να σ' ευγνωμονούν. Το κακό πρέπει να το κάνεις αποφασιστικά, γρήγορα και δραστικά.

 

Έτσι κάπως σκέφτηκε η τηλεοπτική φιλανθρωπία, μέρες που είναι, και βάλθηκε να παρουσιαστεί με τη λεοντή του κοινωνικού παρηγορητή. Αυτό άλλωστε γινόταν ανέκαθεν.

Οι ισχυροί με το ένα χέρι μοίραζαν τη φτώχεια, το θάνατο και το περιθώριο και με τ' άλλο πρόσωπο, σαν Ιανός, εμφανίζονταν να αγαθοεργούν και να απαλύνουν τα κοινωνικά τραύματα.

 

Η φιλανθρωπία των «ωσαννά», το ενσταντανέ για λίγο γάλα σε λίγους, η καλλιέργεια της υπέρκοσμης ελπίδας.

 

Οι Φαρισαίοι του συστήματος έχοντας τις κάμερες και την τηλεοπτική δημοκρατία στο χέρι τους μπορούν ακόμα να χαλιναγωγούν την οργή του κόσμου καθηλώνοντάς την σ' ανώδυνα κανάλια.

 

Από μία άποψη προσεγγίζοντας με αφαίρεση τα γεγονότα φανταζόμαστε πως κάπως έτσι λειτουργούσε ο μεσαίωνας. Δίπλα στο παλάτι των ηγεμόνων ή του βασιλιά, οι οποίοι έστελναν «το πόπολο» να πεθάνει στον πόλεμό τους, συνωστίζονταν φτωχοί, ανάπηροι, άκληροι, απόκληροι.

 

Σ' αυτούς πετούσε ο μονάρχης το ξεροκόμματο και η εκκλησία την ευλογία της, ώστε «η εξωοικονομική καταπίεση να γίνεται ισχυρότερη της φορολογίας» (Μάρξ) και να μακροημερεύει η κυριαρχία τους.

 

Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, που είναι, η φιλανθρωπία είναι η δίδυμη αδελφή της, η παρηγορήτρια ιδέα για να ξεστρατίζουν οι αγώνες και ν' αποζητιέται «η φάτνη για το ορφανό» και η κούφια απαντοχή για το ζητιάνο.

 

Και να σου πάλι μπροστά μας η ευημερία των αριθμών... Το λογιστικό πρόσωπο της φιλανθρωπίας προσπαθεί να ξεγελάσει την πείνα του τέρατος...

Η φιλανθρωπία στην επαιτεία που μαλακώνει την καρδιά, αλλά δεν εξαλείφει τη ζητιανιά.

 

Παρέλαση «στιγμιότυπων» πόνου, έγχρωμα και θεαματικά, επιδιώκουν να προβάλλουν, στο «γόνιμο» έδαφος των Χριστουγέννων, τον Άγιο Βασίλη της υποκρισίας για να κρύψουν τον Ηρώδη του κέρδους.

 

Έναν Άγιο Βασίλη με λαμπρά κουρέλια και ακίνδυνο, που πιστώνεται κάθε φορά να «είναι εντάξει», τις «άγιες μέρες» του Δεκεμβρίου, για να μπορεί να καλύπτει όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τους εκατομμύρια φτωχούς, άνεργους, άστεγους...

 

Μάλιστα στις από άμβωνος ικεσίες έχουν προστεθεί οι φαρισαϊκές παραινέσεις τού «όλοι μαζί» όσων κανοναρχούν τον χορό του «καπιταλισμού της συμπόνιας».

 

Την ίδια ώρα που δοξολογούν την κατεδάφιση του «σπάταλου» κοινωνικού κράτους, την ίδια στιγμή που θυμιατίζουν τον «κοινωνικό κανιβαλισμό», παραδίδουν μαθήματα φιλανθρωπίας και εθελοντισμού!

 

Από την άλλη προύχοντες και ιεροκήρυκες της λιτότητας την ίδια στιγμή που περικόπτουν τις κοινωνικές παροχές, απολύουν χιλιάδες εργάτες, βυθίζουν στην πείνα και την εξαθλίωση ολόκληρες περιοχές, «κατασκευάζουν» πολέμους για να αυξήσουν τα κέρδη τους, αυτοί οι ίδιοι, επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο ένα ψίχουλο από τα «καρβέλια της εκμετάλλευσης» εκατομμυρίων ανθρώπων.

 

Ιεραπόστολοι του ελέους που κηρύσσουν την αποδοχή της φτώχειας για τους φτωχούς μοιράζοντας απλόχερα επαίνους στους επιχειρηματίες της φιλανθρωπίας.

 

Ούτε τα «φιλανθρωπικά γκαλά-μπαζάρ» ούτε η ελεημοσύνη ούτε επίσης οι αγνές προθέσεις χιλιάδων εθελοντών, που δίνουν καθημερινά τη μάχη για την επιβίωση των θυμάτων της κρίσης, μπορούν να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν τις κοινωνικές λειτουργίες ακόμη κι ενός χρεοκοπημένου κράτους.

 

Η φιλανθρωπία που... δαγκώνει!

 

Δεν μπορείς να χορτάσεις ένα εκατομμύριο στόματα με «κοινωνικά συσσίτια» ή «παντοπωλεία», αν δεν σπάσεις τα δεσμά της «δημοσιονομικής φυλακής», αν δεν ανατρέψεις τον Κρατικό Προϋπολογισμό, που το σύνολο των εσόδων του θα το καταβροχθίσουν η «ξένη ακρίδα» και οι τράπεζες.

«Δεν πιστεύω στην φιλανθρωπία, πιστεύω στην αλληλεγγύη», επισήμαινε σωστά, πριν από κάμποσο καιρό ο Eduardo Galeano.

«Η φιλανθρωπία είναι κατακόρυφη, άρα είναι ντροπιαστική. Πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω. Η αλληλεγγύη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο και μαθαίνεις από αυτόν. Έχω πολλά να μάθω από άλλους ανθρώπους».

 

Και τι κατάφεραν οι αγαθοεργίες, (έστω και οι ειλικρινείς), χρόνια, για να μην πούμε αιώνες τώρα; Οι μακρές ουρές των πεινασμένων της γης μεγαλώνουν, αντί να μικραίνουν. Κάθε καλοπροαίρετος, πρέπει να αναγνωρίσει πως οι αγαθοεργίες, δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο, από την ανακούφιση της μιας ώρας, της μιας μέρας, των ελάχιστων ανθρώπων, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πεινασμένων του πλανήτη, που έχει τη δυνατότητα να θρέψει όλα του τα παιδιά. Ήταν και είναι ο φερετζές του αστικού συστήματος.

 

«Ένα μέρος της αστικής τάξης θέλει να θεραπεύσει τις κοινωνικές πληγές, για να σταθεροποιήσει την υπόσταση της αστικής κοινωνίας. Εδώ ανήκουν: οικονομιστές, φιλάνθρωποι, ανθρωπιστές, ανορθωτές της θέσης των εργαζόμενων τάξεων, οργανωτές αγαθοεργιών, προστάτες των ζώων, ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι ψευτομεταρρυθμιστές.» Αναφέρεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, από το 1848 ήδη. Πόσο αντικατοπτρίζουν τις σημερινές συνθήκες αυτές οι... μακρινές διαπιστώσεις!

 

Σε πιάνει γέλιο νευρικό ακούγοντας όλους αυτούς τους ευαγγελιστές της αγοράς. Αυτούς που έχουν μετατρέψει την κοινωνία σε οργανωμένο ακρωτηριασμό.

 

Πράγματι δίνουν τα ρέστα τους. Το σκηνικό φτιάχνεται.

 

Το θέμα είναι αν θα καταφέρουν να «μεταλλάξουν» και πάλι μεγάλο μέρος των αφανισμένων εργαζόμενων σε «κοινή γνώμη» που χωνεύει αμάσητα την επικοινωνιακή μαεστρία αυτών που χρησιμοποιούν την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν σαν ευκαιρία για να μετατρέψουν τη χώρα και το λαό σε έρημο.

 

Με τα μάτια μόνιμα στραμμένα στους φτωχούς και τους ακάλεστους αυτού του κόσμου, αξίζει να θυμάται κανείς αυτές τις μέρες -και πάντα- τα τραχιά λόγια των Αντόρνο – Χορκχάιμερ που ταιριάζουν σε όσους πιστεύουν στην αλλαγή της κοινωνίας και στην ανθρώπινη ελευθερία. «Εμείς οι εχθροί της φιλανθρωπίας δεν θέλουμε να ταυτίσουμε τον άνθρωπο με τη δυστυχία, που η ύπαρξή της είναι αίσχος για μας. Πολύ ευαίσθητοι στην αδυναμία μας, δεν θα παραδεχτούμε ποτέ ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αντικείμενο ελέους».

 

Να υπερασπιστούμε τις φάτνες του καιρού μας

 

Απέναντι στην προπαγάνδα περί «φιλανθρωπίας», που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «ζωοφιλία», που βαφτίζει την «φιλανθρωπία» – βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

 

O Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του '30, περιγράφει – 80 χρόνια περίπου πριν – τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Και ταυτόχρονα φωτίζει δρόμους που αξίζει να περπατηθούν, σήμερα, στην Ελλάδα της αιθαλομίχλης, των μαγκαλιών, των συσσιτίων.

 

Έγραφε: «Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (...). Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

 

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (...).

 

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

 

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

 

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

 

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Οσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

 

Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (...).

 

Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».

«Νέοι» πολιτικοί

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

 

Τι θλίψη τέτοιες μέρες, που προσπαθεί ο κόσμος να νιώσει κάπως καλύτερα, να επικρατεί στην πολιτική σκηνή η Καϊλή και ο Αβραμόπουλος, ο Αδωνις, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και όλο αυτό το κεκοσμημένο τίποτα της εξουσίας και εκείνων που πλήττονται εξοργιστικά από την απληστία και την αδιαφορία τους για το πόπολο. Νέοι, λουστραρισμένοι, ανερχόμενοι (!), νάρκισσοι, χαμερπείς δεν ορρωδούν προ ουδενός προκειμένου να ρουφήξουν, να καταπιούν τα δηλητήρια του καπιταλισμού και της ματαιοδοξίας. Οσες δικαιολογίες και αν προβάλλουν δεν μπορούν να αποκρύψουν την ανοησία τους, όσα και αν επικαλούνται δεν απαλείφουν την ολιγότητά τους και μια ελαφρότητα που διακρίνει όλους τούς ας τους πούμε ολίγιστους και προκλητικούς.

 

Αν σε κάτι είχε δίκιο ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός κάποτε του ΠΑΣΟΚ, ήταν η ρήση του για τον Αβραμόπουλο, ότι δηλαδή, με απλά λόγια, είναι ο κύριος Τίποτα, κάτι που πλέον θεωρείται αυτονόητο, δεν χρειάζονται εξηγήσεις -τελεία και παύλα όπως συνηθίζουν να λένε οι ντούροι πολιτικοί της χώρας. Ακουγα τον καψερό στην ΕΡΤ1 να λέει ότι είχε ζητήσει την έγκριση της Κομισιόν [ή δεν ξέρω ποιου άλλου θεσμικού -για δες- οργάνου] για να ενταχθεί στο δυναμικό της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης του Ιταλού -με παχυλές αμοιβές βεβαίως [λες κι είχε ανάγκη...]. Κιχ δεν έβγαλε βεβαίως όταν ρωτήθηκε γιατί αυτός, ένας «καταξιωμένος» πολιτικός, πάει σαν επαίτης να ζητήσει συμμετοχή σε μια οργάνωση της οποίας ουδείς γνωρίζει το έργο αλλά και τους σκοπούς. Ισως γιατί δεν υπάρχει τσίπα στο σαρκίο του.

 

Δεν ξεχνάμε επίσης ότι ως δήμαρχος Αθηναίων είχε ανυψώσει το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, μάλλον του πλανήτη, όλης της οικουμένης. Φρου φρου κι αρώματα και από ουσία μηδέν εις το πηλίκον. Ουδέποτε θα γίνει κατανοητό γιατί ξεπέφτουν έτσι οι άνθρωποι της εξουσίας, εννοώ βαθύτερα κατανοητό διότι επιφανειακά όλα γίνονται αντιληπτά [επειδή αυτοί οι τύποι είναι μόνο επιφανειακοί, φέρονται επιφανειακά, αρνούνται να κοιταχτούν μέσα τους ή, αν κοιτάζονται, ο καθρέφτης είναι θαμπός ή τον θαμπώνουν οι ίδιοι].

 

 

Λίγο ώς πολύ είναι αντιληπτή η «φιλοσοφία» των νέων πολιτικών, αυτών που διαμορφώθηκαν μέσα από την κοινωνία του θεάματος χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να μπουν στη βάσανο της σκέψης και της αλληλεγγύης [αλλά αυτά είναι για τους αφελείς ή για αιθεροβάμονες, ρομαντικούς και λοιπούς, για όλους εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι «η αγάπη είναι από μόνη της ένα θαύμα», όπως μου γράφει αγαπητή αναγνώστρια -έτσι και μιλήσεις για αγάπη σήμερα κινδυνεύεις να καταντήσεις δαχτυλοδεικτούμενος, χριστιανόπληκτος και λοιπά]. Αυτοί οι «νέοι» πολιτικοί ουδόλως ενδιαφέρονται για τον πολύ κόσμο, που τα βγάζει δύσκολα πέρα με τη ζωή [ή δεν τα βγάζει καθόλου, αλλά ποιος δίνει σημασία πια μέσα σε όλο αυτό το στρας-αλαλούμ], μέσα σε όλη αυτή τη φτήνια της κουλτούρας και του πολιτισμού.

 

ΥΓ. Ελληνική κυβέρνηση: ένα αστείο· ελληνική δικαιοσύνη: ακόμη ένα αστείο· ελληνική αστυνομία: ωσαύτως ένα αστείο, όπως Υγεία, Παιδεία και λοιπά.

 

Χρυσόσκονη στο μέτωπο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Το κατάστημα με τα είδη συσκευασίας ήταν γεμάτο κόσμο. Αλλος αγόραζε χαρτί περιτυλίγματος. Με δέντρα και Αγιοβασίληδες για τα παιδικά παιχνίδια, μονόχρωμο με κάποιο απλό σχέδιο για τους μεγάλους -βλέπεις για όσους έχουν ενηλικιωθεί, μια σοβαρότητα επιβάλλεται στο περιτύλιγμα -κυρίως σ’ αυτό.

 

Κάποιος άλλος διάλεγε χάρτινα κουτάκια για γλυκά, αυτά τα στρωμένα μέσα με λαδόκολλα, για να μην τρέχουν σιρόπια και κρέμες, και μια κυρία πήρε μεταλλικά. «Θέλω να βάλω σοκολάτες και καραμέλες για τα παιδιά», είπε στην πωλήτρια στο ταμείο, που παραζαλισμένη από τον κόσμο και τις παραγγελίες ώρες-ώρες φαινόταν να τα χάνει λίγο. Πάντως, χαμογελούσε και ευχόταν σε όλους «Καλές Γιορτές, με υγεία».

 

Αλήθεια, πόση δύναμη έχουν οι ευχές... Μπορούν να κάνουν έναν άγνωστο να χαμογελάσει, ακόμη και αν είναι κάπως σκοτισμένος και δεν έχει και πολλή όρεξη να πει πολλά πολλά.

 

 

Εγώ διάλεγα γυάλινα βαζάκια για μικρά φαγώσιμα δωράκια και μπουκαλάκια για σπιτικό λικέρ. Για εκείνες τις μικρές ανταλλαγές που γίνονται μεταξύ φίλων, που ξέρουν ότι αξία έχει το κλίμα της γιορτής και η συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύτιμο μπορεί να μη χρειάζεται βαριά συσκευασία -μόνο την κατάλληλη για να προστατευθεί το περιεχόμενο.

 

Περιμένοντας στην ουρά για το ταμείο, παρατήρησα δίπλα μου κορδέλες γυαλιστερές, κατάλληλες για να δώσουν χρώμα και λάμψη ακόμη και στο πιο ταπεινό δώρο. Αλλά δεν θα αγόραζα. Τόσα χρόνια, είχα αποκτήσει μια αξιοπρεπή συλλογή από τα κατάλληλα υλικά για ένα ευπαρουσίαστο δωράκι. Αλλά τα θαύμαζα: τις διακοσμήσεις με χρυσόσκονη σε νάιλον υφασμάτινες κορδέλες και χαρτιά, τα περίτεχνα χριστουγεννιάτικα δεντράκια ή τα «αφηρημένα» πεφταστέρια που δείχνουν τον δρόμο σε κάθε έναν που τον έχει χάσει. Ακόμη και σε αυτούς που δεν ψάχνουν κάποιον Μεσσία. Μόνο ίσως έναν φίλο ή έναν προορισμό.

 

Νομίζω ότι από την ατμόσφαιρα των ημερών -όταν δεν γκρινιάζω για τα ίδια στραβά κι ανάποδα που γκρινιάζω όλο τον χρόνο ή δεν θλίβομαι για τις δυστυχίες που δεν μπορώ να αλλάξω- αυτό είναι που μου αρέσει: να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων μπροστά στην «υποχρέωση» να δωρίσουν κάτι και να δώσουν λίγη χαρά στους δικούς τους ανθρώπους.

 

Αλλοι -ίσως κάπως στριμωγμένοι οικονομικά (και ποιος δεν είναι αυτά τα χρόνια...)- υπολογίζουν το κόστος με επιμέλεια και το ζυγίζουν ώστε να αποδώσει τη μέγιστη δυνατή χαρά. Κάποιο σπαταλούν, ακόμη και αν στριμωχτούν μετά. Γιατί, μία φορά είναι η γιορτή και πρέπει να τη χαρείς σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί που ψάχνουν καιρό πριν τι θα πάρουν και για ποιον, ώστε το δώρο να ταιριάξει «γάντι» στον αποδέκτη του. Και εκείνοι -ίσως οι σοφοί, ίσως και όχι- που ζυγίζουν την αξία του δώρου με τη χρησιμότητά του: να πιάσει τόπο, να δώσει μεν χαρά, αλλά να διαρκέσει...

 

Τι κάνω εγώ; Δεν ξέρω ακριβώς. Νομίζω ότι ακολουθώ τη δική μου διαδικασία: αυτό που βλέπω να ταιριάζει, αλλά να μου αρέσει κιόλας, σαν να επρόκειτο για μένα... Δύσκολη η επιλογή, ίσως να μην είναι πάντα επιτυχημένη -αλλά μάλλον είμαι τυχερή κι εκείνοι είναι ευγενικοί και δεν μου το λένε-, μου αρέσει όμως η διαδικασία.

 

Η κοπέλα στο ταμείο με έβγαλε απότομα από τις σκέψεις και την αδιακρισία μου να ψυχολογώ τους ανθρώπους γύρω μου, που έκαναν στην ουσία ό,τι κι εγώ: διάλεγαν κάτι για τους αγαπημένους τους. «Εσείς τι θα θέλατε;». Της έδωσα το καλάθι με τα βαζάκι και τα μπουκαλάκια, τα τύλιξε προσεκτικά σε χαρτί για να μη σπάσουν και τα έβαλε σε μια τσάντα. Πλήρωσα και έφυγα. Είχα ακόμη πολλά να κάνω.

 

Αλλά την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο και κοίταξα στον καθρέφτη για να φύγω, το μέτωπο και τα μάγουλά μου γυάλιζαν. Χρυσόσκονη είχε καθίσει πάνω μου, σαν να μου την είχαν πασπαλίσει από ψηλά. Οσο προσπαθούσα να τη βγάλω, τόσο απλωνόταν. Κι έτσι εγκατέλειψα...

 

Μέρες που είναι τι πειράζει και λίγη χρυσόσκονη;

Παρακολουθήσεις, αποκαλύψεις και σιωπή

 

γράφει ο Αριστείδης Καλάργαλης*

  

Οι παρακολουθήσεις, οι μυστικές υπηρεσίες και οι χαφιέδες είναι διαχρονικά στοιχεία των κρατών και των εξουσιών. Πάντοτε λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, μόνο η τεχνολογία αλλάζει. Σχεδόν πάντα τα θύματα μαθαίνουν τις παρακολουθήσεις.

 

Στις 19 Αυγούστου 1927 δημοσιεύει ο Μυριβήλης στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» το χρονογράφημα «Προς χαφιέδες». Γράφει: «Εμαθα ότι η Επίσημος Αντικομμουνιστική Κρατική Υπηρεσία Μυτιλήνης –κάπως έτσι φαντάζομαι πως ονομάζεται– κατήρτισε ένα κατάλογον των κορυφαίων κομμουνιστών της πόλεώς μας, μεταξύ των οποίων φιγουράρει και το όνομά μου, συμπληρωμένον με το φιλολογικό μου ψευδώνυμο». Και ότι «η υπηρεσία αυτή εργάζεται προς σωτηρίαν του δεινώς κλονιζομένου αστικού καθεστώτος ως εξής: Συντηρεί ένα σμήνος αέργων ή ημιαέργων χαφιέδων, στρατολογημένων».

 

Κι επειδή στις μικρές κοινωνίες όλα είναι γνωστά, συμπληρώνει ότι «είναι αυτοί μερικοί τύποι γνωστότατοι εις όλους τους Μυτιληναίους και δακτυλοδεικτούμενοι –“μυστικοί” εν τούτοις αυτονομαζόμενοι– εξ αυτών μερικοί είναι τρυφερότατοι ευέλπιδες, μόλις τώρα ντεμπουτάροντες εις το έντιμον επάγγελμά των». Αλλοι «είναι παλιοί επαγγελματίες, δράσαντες ως χαφιέδες διαφόρων τρομοκρατικών περιόδων της νεωτέρας ιστορίας της Λέσβου».

 

Τους λυπάται, γιατί για αυτόν είναι «δυστυχισμένοι συνάνθρωποι, ανίκανοι να βγάλουν το ψωμί των δι’ εντίμου βιοποριστικής εργασίας και μισθάνοντες το άθλιον άτομόν των εις κάθε παρομοίαν περίπτωσιν». Τους αποκαλεί «σμπίρους» της βασιλικής τρομοκρατίας, τραμπούκους, τρωγλοδύτες, ντενεκέδες, αμόρφωτους και «πενιχροτάτης αντιλήψεως».

 

Ο Μυριβήλης, όπως οι δημοσιογράφοι όλων των εποχών που ερευνούν πριν δημοσιεύσουν, έχει πηγές. Ετσι έμαθε «ότι η υπηρεσία αυτή των “μυστικών αέργων” οι οποίοι είναι μυστικοί μόνον διά τας Αρχάς όπως ακριβώς είναι “άγνωστοι” μόνον εις την αστυνομίαν οι διάφοροι ζωοκλέπται και καρποσυλλογείς της υπαίθρου, έμαθα ότι έστειλε “εις την προϊσταμένην αρχήν” και τα φύλλα του “Ταχυδρόμου” με τα άρθρα του αγαπητού πρεσβύτου διανοουμένου κ. Περρή! [ανένταχτος αριστερός]».

 

Παρατηρούμε σήμερα να κρύβονται οι υπεύθυνοι και οι πολιτικοί προϊστάμενοι της Υπηρεσίας Πληροφοριών και δεν παρουσιάζονται να καταθέσουν για τις παρακολουθήσεις, ακόμα και ανώτατων στρατιωτικών, υπουργών και αρχηγών κομμάτων. Αντιθέτως τα θύματα, οι «υποψήφιοι εχθροί του καθεστώτος», προσέρχονται και ζητούν να μάθουν ποιος έδωσε εντολή παρακολούθησης και περισσότερο γιατί παρακολουθούνται. Ετσι και τότε ο Μυριβήλης γράφει ότι «θα ήθελα να έχω αντίκρυ μου όλην αυτήν την φάραν των τεμπέληδων μισθοφόρων κουτών, για να τους πω τα εξής: Ακούστε, σας παρακαλώ δυστυχισμένοι άνθρωποι, […] αν ήμουνα κομμουνιστής –σας βεβαιώ σε ό,τι πολυαγαπημένο έχω στον κόσμο– πως θα σας το έλεγα απλά και καθαρά, και πως θα εδούλευα για την ιδεολογία μου με όλες μου τις δυνάμεις. Θα εδούλευα ως κοινωνικόν άτομον, ως λογοτέχνης και ως δημοσιογράφος. Και κάθε καταπίεσις θα εδυνάμωνε τους αγώνες μου». Κάποιοι από τους σημερινούς παρακολουθούμενους σιωπούν· γιατί άραγε;

 

* συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας  

Ο δεκάλογος του ΠΑΣΟΚ για συμμετοχή σε κυβέρνηση

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

 

Ποια είναι τα προγραμματικά προαπαιτούμενα που βάζουν ως όρο από τη Χαριλάου Τρικούπη, σε τι ποσοστό μεταφράζεται η «ισχυρή εντολή» που ζητά ο Νίκος Ανδρουλάκης και τι απαντά στις αιτιάσεις της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ για τη μετεκλογική στάση του κόμματός του.

Oσο πλησιάζει η ώρα των εκλογών τόσο εντείνονται τα σενάρια για το είδος της κυβέρνησης που θα προκύψει. Κομβικό ρόλο στις συζητήσεις αυτές διαδραματίζει σταθερά το ΠΑΣΟΚ. Μπροστά στο ενδεχόμενο μη επίτευξης αυτοδυναμίας στις πρώτες και δεύτερες κάλπες, το κόμμα της Κεντροαριστεράς εμφανίζεται να κρατά το κλειδί που θα ξεκλειδώσει την πόρτα για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι θα χρειαστεί να συνάψουν συμμαχίες για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη πλειοψηφία στη Βουλή, αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ σαν πολύφερνη νύφη.

 

Τους τελευταίους μήνες, το ξέσπασμα του σκανδάλου των παρακολουθήσεων με θύμα τον Νίκο Ανδρουλάκη, για το οποίο εγκαλείται ως πολιτικός ενορχηστρωτής ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκμηδένισε τις λιγοστές μέχρι τότε πιθανότητες κυβερνητικής σύμπλευσης των δύο κομμάτων, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να αλλάξει στρατηγική έναντι του ΠΑΣΟΚ. Από τη στιγμή, δηλαδή, που αντιλήφθηκε ότι η προοπτική συνεργασίας με τη Χαριλάου Τρικούπη έχει καεί, η πολιτική των ήπιων τόνων μετατράπηκε σε ανοίκειες επιθέσεις και σκληρό ροκ. Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα η αναφορά του σε «σοσιαλ–Καμμένους» καθώς και η επανάληψη της πρόβλεψης ότι το ΠΑΣΟΚ θα συμπράξει με τον ΣΥΡΙΖΑ, με το βλέμμα στο κεντρώο-φιλελεύθερο ακροατήριο. Είχε προηγηθεί η δήλωση-προτροπή του κ. Ανδρουλάκη προς τους ψηφοφόρους –που ενόχλησε σφόδρα τον κ. Μητσοτάκη– να στείλουν τη Ν.Δ. στην αντιπολίτευση στις προσεχείς εκλογές και η πολιτική μομφή του για τη διαγραφείσα ευρωβουλευτή Εύα Καϊλή ότι αποτελούσε τον «δούρειο ίππο» του Μαξίμου.

 

Ωστόσο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απορρίπτει κατηγορηματικά τη σύμπλευση με την Κουμουνδούρου, χρησιμοποιώντας σκληρές εκφράσεις για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πάντως αποφεύγει να πράττει το ίδιο, προκειμένου να κρατάει ζωντανή την ελπίδα της διακηρυγμένης θέσης του για προοδευτική διακυβέρνηση. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν προτίθεται να συμβάλει στην αναβίωση της «εφιαλτικής» περιπέτειας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., δεν θα βάλει από το παράθυρο στην πρωθυπουργία τον κ. Τσίπρα, αποκαλώντας τον μάλιστα «καλύτερο πελάτη του κ. Μητσοτάκη».

 

 

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι στη Χαριλάου Τρικούπη δεν πρόκειται κατά το κοινώς λεγόμενο «να πουλήσουν εύκολα το τομάρι τους» με αντάλλαγμα τη νομή της εξουσίας. Αρμόδιες πηγές διευκρινίζουν εμφατικά στην «Εφ.Συν.» ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, όμως, από την άλλη πλευρά, η όποια κυβερνητική ανάμειξή του δεν μπορεί να γίνει με κριτήριο τις καρέκλες, αλλά με σαφείς όρους στη βάση προγραμματικών συμφωνιών, με σοσιαλδημοκρατικό περιεχόμενο, που θα υλοποιηθούν από πρόσωπα υψηλής αξιοπιστίας. Προαπαιτούμενο για να έχουν τα προαναφερθέντα υπόβαθρο, είναι –κατά τους κομματικούς ιθύνοντες– το ΠΑΣΟΚ να λάβει ισχυρή εντολή, κάτι που μεταφράζεται σε ένα υψηλό διψήφιο ποσοστό (στο ευνοϊκό σενάριο, σύμφωνα και με ορισμένες δημοσκοπήσεις, στη σφαίρα του 14%–15% αλλά και σε συνάρτηση με τα ποσοστά που θα λάβουν Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ).

 

Τη γραμμή της Χαριλάου Τρικούπη για σταθερότητα από την πρώτη Κυριακή με συγκεκριμένες αυστηρές προϋποθέσεις αποκωδικοποιούν καθημερινά ο πρόεδρος και τα στελέχη του. Μιλώντας ενώπιον της Κ.Ο. ο κ. Ανδρουλάκης έθεσε στόχους και εκλογικά προτάγματα τονίζοντας: «Ζητώ ισχυρή εντολή για μια κυβέρνηση που θα ανατρέψει το παλιό σύστημα διαφθοράς. Για να ανατραπεί η ιδιότυπη ομηρία του προοδευτικού κόσμου. Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στην αξιωματική αντιπολίτευση τόσο θα μένει στην εξουσία η Ν.Δ. Οι υπαρξιακές αναζητήσεις Μητσοτάκη - Τσίπρα και η αγωνία τους για την καρέκλα της εξουσίας δεν αφορούν ούτε εμάς ούτε τον ελληνικό λαό». Χθες, σε ραδιοφωνική συνέντευξη –σε παρόμοιο μήκος κύματος– δήλωσε: «Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός των υποκλοπών, των Πάτσηδων, των Δημητριάδηδων. Aν θέλουμε να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο πιο ασφαλής δρόμος είναι η ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Να πάμε μπροστά με μια προοδευτική κυβέρνηση με σοσιαλδημοκρατικό κορμό».

 

Είναι νωρίς

Ο Δημήτρης Μάντζος θα πει: «Είναι νωρίς διότι όλες οι συζητήσεις γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι ο ελληνικός λαός. Αν όλα πάνε όπως δείχνουν, θα έχουμε μία διερευνητική εντολή, που θα τη σεβαστούμε. Εχουμε την αυτονομία και το πολιτικό μας στίγμα. Το προοδευτικό πρόσημο θα αποδειχθεί από τις πολιτικές, όχι από συνθήματα, όπως κάνει ο κ. Τσίπρας, κακοποιώντας τον όρο προοδευτική διακυβέρνηση».

 

Τη δική του πινελιά έβαλε ο Κώστας Σκανδαλίδης, εκτιμώντας ότι ο λαός μπορεί να φέρει μια δημοκρατική ανατροπή και θα δώσει στο ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστικό ρόλο, «με γνώμονα μία κυβέρνηση με σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τον ελιτισμό, τον αυταρχισμό και την ταξική κατεύθυνση που κυβερνάει η Ν.Δ., ούτε με τον τρόπο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, τον λαϊκισμό και τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης».

 

Δέκα προαπαιτούμενα

«Αν η επιλογή των πολιτών είναι να μη δώσουν αυτοδυναμία, θα γίνει αυτό πρόβλημα της χώρας;», αναρωτήθηκε ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, προειδοποιώντας Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ για τον κίνδυνο μιας μακράς εκλογικής περιπέτειας. Προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω, περιέγραψε το πλαίσιο των δέκα προαπαιτούμενων που θα βάλει στο τραπέζι των διερευνητικών εντολών το ΠΑΣΟΚ. Ειδικότερα, αποκάλυψε ότι το κόμμα του θα ζητήσει:

 

1. Κατάργηση της διάταξης της Ν.Δ. «που διαλύει τη δημόσια δωρεάν περίθαλψη».

2. Κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό «που δεν κατάργησε η κυβέρνηση της Ν.Δ.».

3. Αλλαγή του νόμου που ψήφισε η Ν.Δ. για την ΕΥΠ και τις υποκλοπές και αποκατάσταση των πληγμάτων στο κράτος δικαίου, στους θεσμούς και στη δημοκρατία.

4. Ενίσχυση των ανεξάρτητων αρχών, ώστε να μην μπορεί κανείς «να ελέγχει τους αρμούς της εξουσίας».

5. Αξιοκρατία παντού, φέρνοντας ως αρνητικό παράδειγμα τον ΑΣΕΠ, «όπου Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ “τα βρήκαν” μεταξύ τους και μοίρασαν τις καρέκλες».

6. Προστασία της πρώτης κατοικίας, ώστε να δίνεται η δυνατότητα στον δανειολήπτη, υπό προϋποθέσεις, να μπορεί να αγοράζει το δάνειό του «και όχι τα funds τα οποία έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και υλοποιεί η Ν.Δ.».

7. Κοινωνική στέγη για νέα ζευγάρια και φοιτητές.

8. Επιβολή πλαφόν στη λιανική τιμή ρεύματος «και όχι χρηματιστήριο ενέργειας, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζει η Ν.Δ.».

9. Φορολόγηση των υπερκερδών ηλεκτροπαραγωγών και τραπεζών.

10. Μόνιμο μηχανισμό στήριξης για ευάλωτους πολίτες και αδύναμους χαμηλοσυνταξιούχους.

Βενεζουέλα: Η δεξιά αντιπολίτευση αποκηρύσσει τον Γκουαϊδό

 

Τουλάχιστον τρία από τα κόμματα της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, που στήριζαν τον Χουάν Γκουαϊδό δηλώνουν ότι θα άρουν την στήριξη τους στη λεγόμενη «μεταβατική» κυβέρνηση. Τα κόμματα της δεξιάς αντιπολίτευσης αναζητούν τώρα έναν νέο υποψήφιο τον οποίο θα στηρίξουν στις επόμενες προεδρικές εκλογές που αναμένεται να πραγματοποιηθούν στο τέλος του 2023 ή τις αρχές του 2024.

 

Τοπικά μέσα αναφέρουν ότι περίπου 70 βουλευτές από τα κόμματα Δικαιοσύνη Πρώτα, Δημοκρατική Δράση και Νέα Εποχή δηλώνουν ότι διαθέτουν αρκετές ψήφους για να απομακρύνουν τον Γκουαϊδό και να δημιουργήσουν μια πενταμελή επιτροπή που θα αναλάβει τις «εξουσίες« του.

 

Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος θα διαχειρίζεται τώρα τα περιουσιακά στοιχεία της Βενεζουέλας, όπως την πετρελαϊκή εταιρία Citgo Petroleum, που έχουν κλαπεί από τις ΗΠΑ και τα οποία είχαν δοθεί για διαχείριση στους ανθρώπους του Γκουαϊδό. Τα περιουσιακά στοιχεία της Βενεζουέλας στο εξωτερικό είναι ένα από τα εργαλεία με τα οποία ο εκλεκτός της Ουάσιγκτον είχε αποτρέψει την αντικατάστασή του πριν από περίπου ένα χρόνο.

 

Οι εξελίξεις έρχονται ως αποτέλεσμα της προσπάθειας της Ουάσιγκτον να διευρύνει τις ενεργειακές της πηγές μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ήδη μετά τις πρόσφατες επαφές μελών της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση του Νικολα΄ς Μαδούρο στο Μεξικό ο αμερικανικός κολοσσός Chevron έλαβε το πράσινο φως να δραστηριοποιηθεί και πάλι στη Βενεζουέλα. 

πηγή

Διπλή κρατική επίθεση στην ανένταχτη δημοσιογραφία

 

Στο κενό που άφησαν τα παραδοσιακά συστημικά μίντια με την πλήρη ενσωμάτωσή τους στην προπαγανδιστική επικοινωνιακή διαχείριση και κατασκευή της πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια, αναγεννήθηκε και λειτουργεί η ανένταχτη δημοσιογραφία. Μέσα από τα ψηφιακά Μέσα, μέσω μικρών ανεξάρτητων, συχνά ατομικών ή μικρών ομάδων και ιστοσελίδων, υψώθηκε φραγμός στην επιχείρηση πλήρους και ολοκληρωτικής φίμωσης για οτιδήποτε ενοχλούσε την εξουσία. Η κυβέρνηση της ΝΔ, χωρίς πολλές αντιστάσεις φρόντισε να δέσει χειροπόδαρα οικονομικά το σύνολο των παραδοσιακών Μέσων και των δημοσιογράφων.

 

 

Τα δυο τελευταία χρόνια έγινε φανερό πως η ενοχλητική παρουσία των μικρών ανένταχτων και ανεξάρτητων δημοσιογραφικών φωνών πήρε σχεδόν ολοκληρωτικά τα ηνία της ενημέρωσης από τα παραδοσιακά μίντια, οι έρευνες και τα ρεπορτάζ γίνονται οι ειδήσεις που μπορούν να αλλάξουν την ατζέντα της επικοινωνιακής διαχείρισης από την κυβέρνηση αλλά και τη θεσμική αντιπολίτευση και να παράξουν νέα γεγονότα.

 

 

Αυτές ακριβώς τις ενοχλητικές αδέσμευτες δημοσιογραφικές φωνές, που βρίσκουν χώρο και στα παραδοσιακά ΜΜΕ, θέλει να φιμώσει το σύστημα μιντιακής χειραγώγησης, με δυο θεσμικά χτυπήματα. Αναφερόμαστε σε «σύστημα», γιατί σε αυτό μετέχει, εκτός από τους εκπροσώπους της προπαγανδιστικής μηχανής του Μαξίμου, πλειάδα δημοσιογράφων, ανάμεσά τους και συνδικαλιστές που βρίσκονται σε συνεχές αλισβερίσι με τη μιντιακή, οικονομική και πολιτική εξουσία.

 

Η πρώτη απόπειρα περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο για την ίδρυση μητρώων έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ, στο οποίο πολλάκις έχουμε αναφερθεί. Τα καταγγελλόμενα ενοχλητικά ρεπορτάζ θα «ελέγχονται» από ειδική επιτροπή δεοντολογίας με τη συμμετοχή δημοσιογράφων συνδικαλιστικών ενώσεων, στις οποίες ηγούνται «ενσωματωμένοι» στα πολιτικά κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι δηλαδή διαχειρίζονται την ανυπαρξία οποιασδήποτε συλλογικής μαζικής αντίδρασης στη φίμωση και την καταστολή της δημοσιογραφίας. Το δεύτερο χτύπημα έρχεται από το σχέδιο κώδικα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Με πλειάδα ρυθμίσεων, ουσιαστικά δίνεται η δυνατότητα «απαγόρευσης» ειδήσεων που δεν εγκρίθηκαν από τα «αρμόδια κρατικά όργανα»!

 

Ειδήσεις πίσω από τις κάμερες

 

Το σχέδιο κώδικα δεοντολογίας του ΕΣΡ αφορά το οπτικοακουστικό περιεχόμενο, δηλαδή και το Διαδίκτυο. Με δυο άρθρα του, το 22 και το 28, απαγορεύεται η μετάδοση πληροφοριών και εικόνων που «αρμοδίως» έχουν χαρακτηριστεί «απόρρητες». Πρακτικά, θα μπορεί να γίνεται παρέμβαση για έρευνες που αφορούν παρακολουθήσεις ή το προσφυγικό. Έρευνες που συχνά ξέφυγαν από τα σύνορα και προκάλεσαν πολιτικές παρεμβάσεις…

 

Το σχέδιο προβλέπει, με γενικόλογες και αόριστες αναφορές, πως η δημοσιογραφική έρευνα δεν πρέπει να υποκαθιστά τις αστυνομικές, ανακριτικές ή άλλες αρμόδιες αρχές. Με την εμπειρία των τελευταίων ετών, η ισχύς μιας τέτοιας αόριστης διάταξης θέτει «εκτός νόμου» το σύνολο των δημοσιογραφικών ρεπορτάζ και ερευνών που ξεφεύγουν από τα non paper και τα δελτία τύπου των κρατικών μηχανισμών, τα οποία έχουν υποκαταστήσει τις ειδήσεις στο σύνολο σχεδόν των Μέσων.

 

Προβληματικές είναι και οι διατάξεις που εισάγει για τις έννοιες των «ψευδών-παραπλανητικών» ειδήσεων. Με εξίσου αόριστη περιγραφή, «απαγορεύεται η μετάδοση ψευδών, ατεκμηρίωτων ή παραποιημένων πληροφοριών», αφήνοντας χώρο για κρατική παρέμβαση σε περιπτώσεις βίντεο που αποκαλύπτουν, για παράδειγμα, τις επιθέσεις των δυνάμεων ΜΑΤ σε διαδηλωτές Μέχρι στιγμής, οι συνδικαλιστικές ενώσεις δεν έχουν εκφράσει κάποια αντίδραση.

 Ματίνα Παπαχριστούδη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (17.12.22)