Τι απέγινε το κοριτσάκι με τα σπίρτα;

Ξέρεις πόσο μ' αρέσει να σου λέω παραμύθια. 
Σήμερα, όμως, δεν έχει χώρο για ιστορίες με ξωτικά παιχνιδιάρικα και ζαχαρωτά κάτω από στολισμένα δέντρα. 
Σήμερα θα σου πω τι είδα.

Παραμονές Χριστουγέννων. 
Στην Αθήνα του σήμερα. 
Νυχτώνει νωρίς. 
Έχει πολύ κρύο. 

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έχει μεγαλώσει. 
Τα μάτια του έχουν παύσει να λάμπουν εδώ και καιρό. 
Έχει γκρίζα μακρυά μαλλιά και ακόμη κρυώνει. 
Δε ζεστάθηκε από τα σπίρτα, της τελειώσαν. 

Εκεί που έκανε ευχές και προσπαθούσε να ζεσταθεί. 
Η παγωνιά της πιρουνιάζει τα κόκκαλα. 
Αυστηρά, άγρια, απάνθρωπα. 

Φοράει, βλέπεις, τριμμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια. 
Με μια μεγάλη υφασμάτινη τσάντα και μια μισοσκισμένη χαρτοσακούλα μεταφέρει τα υπάρχοντά της εδώ και εκεί, μιας και δεν έχει σπίτι. 
Επειδή δεν μπορεί να αντέξει το κρύο, με την μεγάλη υφασμάτινη τσάντα της, τη μισοσκισμένη χαρτοσακούλα και τα τριμμένα ρούχα, τα τρύπια παπούτσια, τα μαλλιά της τα γκρίζα και τα μάτια που δε λάμπουν πλέον μπαίνει στο λεωφορείο. Είναι ο μόνος της τρόπος να ζεσταθεί. 
Και εκεί αποκοιμιέται.

Όλοι αγαπούσαμε το κοριτσάκι με τα σπίρτα. 
Όταν ως παιδιά ακούγαμε την ιστορία του και σκεφτόμασταν να μοιραστούμε μαζί του τα αστραφτερά παιχνίδια μας και τις αφράτες, απαλές κουβερτούλες, την σούπα κολοκύθα που τρώγαμε και το ζεστό ζυμωτό ψωμί. 

Τώρα τι κάνουμε; 
Ξέρουμε πια τι απέγινε το κοριτσάκι με τα σπίρτα. 
Εμείς τι απογίναμε;


Πηγή