Πω πω μπόχα - μπόχα ...

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

"Πω πω μπόχα μπόχα!!" αναφωνούν τα νανάκια του κήπου σε μια παλιά διαφήμιση. Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό μετά από την δημοσιοποίηση της προσπάθειας χρηματισμού βουλευτή για τις προεδρικές εκλογές. Νανάκι και γω αναφωνώ "πω πω μπόχα μπόχα"

Μιλούν και μοιράζουν εκατομμύρια ευρώ, σαν να παίζουμε μονόπολη γιατί αυτά τα νούμερα είναι τρελά που ακούγονται, όταν εσύ κάνεις ανασκαφές στο πορτοφόλι σου και σε όλες τις τσέπες ή τσάντες για να ανακαλύψεις ένα ευρώ.....

Φαντάσου λοιπόν τι παίζεται εκεί πίσω από την πλάτη μας για να δίνουν αφειδώς τόσα χρήματα για την αλλαγή μιας ψήφου. Μόνο που τώρα θαρρώ πως μετά την δημοσιοποίηση αυτή είναι λιγάκι δύσκολο να αλλάξει κάποιος την ψήφο του. Είναι σαν το γράφει στο μέτωπο του ότι αυτό ακριβώς έκανε, χρηματίστηκε ή λαδώθηκε που λέει και ο λαός γιατί αλλιώς δεν κινούνται οι  μηχανές κατάλαβες?

Θα το ωραιοποιήσουν φυσικά, γιατί από αυτούς όλα τα περιμένω, ότι όλα γίνονται για την Ελλάδα, για το καλό μας πάντα. Και να δεις που στο τέλος από το πες πες ολημερίς στα κανάλια θα μάθουμε ότι το να χρηματίζεσαι για να αλλάξεις γνώμη είναι θεάρεστη πράξη.

"Είσαι τρελή" θα μου πεις με θυμό. Και απαντώ ότι εδώ δέχτηκες αδιαμαρτύρητα όλα τα παράλογα και παράνομα που έκαναν σε αυτό θα αντισταθείς? Λυπάμαι αλλά πια έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη στον Έλληνα (ναι και σε μένα αφού Ελληνίδα είμαι).

Ο ένας το είπε στον άλλον και εκείνος το ξεφούρνισε κατά λάθος ή όχι που να καταλάβω και γω? Μια απλή ξανθιά είμαι που έμαθα ότι όταν μου λένε ένα μυστικό το κρατώ καλά φυλαγμένο. Άρα ή αυτό δεν ήταν μυστικό ή κάποιος το έπαιξε όλο αυτό σαν ρόλο θεατρικό. Γιατί όμως αναρωτιέμαι? Γιατί πρέπει η αλήθεια για να ειπωθεί να πρέπει να μασκαρευτεί έτσι και να πάει από στόμα σε στόμα?

Αλήθεια ή ψέμματα, είναι κάτι που ξέρουμε όλοι ότι συμβαίνει. Το να μιλούν όμως για τόσα χρήματα που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι μόνο ο Γιάγκος Δράκος τα είχε, όταν ό άλλος κοιμάται κατάχαμα στους δρόμους, νηστικός και γυμνός μέσα σε χαρτόκουτα είναι κάτι παραπάνω από  πρόκληση.

Θέλουν να με πείσουν ότι αυτό που κάνουν είναι τόσο σημαντικό για αυτό διακινούνται τόσα λεφτά κάτω από το τραπέζι? Θέλουν να με πείσουν ότι αυτοί που αποφασίζουν για μένα, είναι υπεράνω και πέρα κάθε υποψίας? Ειλικρινείς και έντιμοι πολιτικοί? Ότι οι άλλοι, οι εθνοσωτήρες κατηγορούνται άδικα και τρέχουν στην δικαιοσύνη να βρουν το δίκιο τους? Που όλοι γνωρίζουμε πόσο δίκαια και καθαρά λειτουργεί έτσι? "Μαμά μαμά αυτό το κακό παιδί με έβρισε! έλα να το δείρεις!"

Η αλήθεια για μένα ένα τρόπο έχεις να την πεις, την φωνάζεις δυνατά και μόνος σου χωρίς υποβολέα. Αλλά ακόμα και έτσι όπως μαθεύτηκε καλό είναι, γιατί τουλάχιστον από εδώ και πέρα θα μας δείξει με το δάχτυλο ποιός τα πήρε και άλλαξε γνώμη. Σαν να βάζει ένα φρένο στον παρανοϊκό που σώνει την Ελλάδα, από ότι ίσως ετοιμάζεται να κάνει.

Kαλοί  κακοί ένα  χαρμάνι όλοι. Και όταν το στομάχι μου παίζει τον βιολιστή στην στέγη που να βρω την δύναμη ποιός είναι ο καλός και ποιός όχι? Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι μια δίκαιη πατρίδα που αγαπάει και φροντίζει τον λαό της. Πόσο δύσκολο είναι άραγε αυτό? Όταν κουκουλωμένη σε εμβρυακή στάση γιατί κρυώνω χαζεύω όλη μέρα τηλεόραση που να ξέρω ποιός λέει αλήθεια ποιός ψέματα? Όταν τα Χριστούγεννα είναι προ των πυλών και θέλω να βγω να ψωνίσω με αυτά τα λίγα που μου απόμειναν και βλέπω γύρω μου τις ζωές άστεγες στα πεζοδρόμια να περιμένουν από μένα, γεμίζοντας με ενοχές που ακόμα μπορώ έστω και έτσι να πω του Άγιου Βασίλη να περάσει και από το δικό μου σπίτι, όταν ντρέπομαι να περάσω τα Χριστούγεννα γιορτινά με τα ψέματα, όταν με κάνουν και ντρέπομαι που εγώ μπορώ ακόμα να φτιάξω χριστουγεννιάτικα γλυκά ενώ αυτοί όχι, πώς μπορώ να ξεχωρίσω τον καλό από το κακό για πες μου!

Όταν ντρέπομαι που εγώ μπόρεσα και πήρα αυτά που χρειαζόμουν έστω και κυνηγώντας προσφορές των μεγάλων υπεραγορών, προσπερνώντας βίους ρακένδυτους που περιμένουν να βοηθήσουμε όλοι εμείς και αυτοί μοιράζουν εκατομμύρια έτσι άνετα και ανερυθρίαστα? Και αυτοί δεν ντρέπονται όπως εγώ. Και αυτοί  είναι σπουδαιότεροι από τον άνθρωπο που κοιμάται στα παγκάκια. Κρέατα σε αποσύνθεση κρεμασμένα στο τσιγκέλι προσπαθούν να με πείσουν για το ποιο πρέπει να διαλέξω. Μα εδώ ανακατεύτηκαν οι οσμές τους και μαζί με το δικό μας χνώτο που βρώμισε από την πείνα πως να ξεχωρίσουμε το σάπιο από το καλό?

Άναρχες οι σκέψεις μου χώθηκαν στο πληκτρολόγιο και άρχισαν να χορεύουν. Με κανέναν τους δεν βγάζω άκρη και αδυνατεί το φτωχό μου μυαλό να καταλάβει τι παίζει πίσω στα παρασκήνια. Και δεν ξέρω αν θέλω και να μάθω τη σαπίλα και τη βρωμιά που κρύβει. Κανέναν τους δεν πιστεύω με έχουν ζαλίσει οι κωλοτούμπες τους. Ανόητες μίζερες θλιβερές μαριονέτες κουστουμαρισμένες πανάκριβα για να με πείσουν ότι ελέγχουν την κατάσταση και μεις χαριτωμένα νανάκια πεταμένα έξω στον κήπο για να τον ομορφύνουμε, άλλοτε χαμογελάμε και άλλοτε, χαμένα μέσα στην ασημαντότητα μας αναφωνούμε έκπληκτα: ΠΩ ΠΩ ΜΠΟΧΑ ΜΠΟΧΑ!!!