Το κατεπείγον και η αδιαλλαξία

Του Θέμη Τζήμα

Οι εκλογές που ίσως προκύψουν θα διεξαχθούν μέσα σε κλίμα «κατεπείγοντος» και «πολιορκίας», τεχνηέντως διαμορφωμένο από το σύστημα εξουσίας. Η αδιαλλαξία του εγχώριου κατεστημένου σε ό,τι αφορά τη διαφύλαξη των συμφερόντων του, με πρωταγωνιστές τους τραπεζίτες, τους εργολάβους - μιντιάρχες, άλλες μερίδες μεγάλου κεφαλαίου και το διάχυτο παρασιτισμό ξεδιπλώνεται όπως και σε άλλες ιστορικές φάσεις, ταυτιζόμενη πλήρως με τα συμφέροντα του ξένου παράγοντα και με την επιδίωξη εξακολούθησης της νεοαποικιακής δέσμευσης της χώρας.

Ο τραπεζικός πανικός και η φυγή κεφαλαίων, οι προκαταβολικοί εκβιασμοί και «παραινέσεις» ή και άλλα ακόμα μέσα, ακόμα πιο σκοτεινά θα επιστρατευθούν για να εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας ή για να επηρεαστεί το αποτέλεσμα των εκλογών ή - μετά βεβαιότητας - για να ποδηγετηθεί η όποια μελλοντική κυβέρνηση.
 
Το σύστημα εξουσίας επιδιώκει και πετυχαίνει μέχρι τώρα να διασφαλίσει τη στρατηγική του χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, εμφανίζοντας με σαφήνεια τους βασικούς άξονες της πολιτικής του όσο επώδυνοι και συγκρουσιακοί και αν είναι και βεβαίως ελέγχοντας τη ροή του χρήματος και τον κρατικό μηχανισμό.
 
Οι σοσιαλιστές, οι κομμουνιστές αλλά και οι προοδευτικοί εν γένει - δηλαδή όσοι αντιλαμβάνονται την πρωτεύουσα αντίθεση νεοαποικιακής εξάρτησης και λαϊκής απελευθέρωσης και τάσσονται με τη δεύτερη πλευρά - οφείλουμε έστω τώρα να ορθώσουμε τη δική μας αδιαλλαξία.
 
Αδιαλλαξία δεν είναι ο δογματισμός, ο βερμπαλισμός, η ευκολία του τσιτάτου και ο φανατισμός. Είναι η επιμονή σε ένα καλά επεξεργασμένο βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, που μπορεί να παραμένει ανοιχτός και ευπροσάρμοστος στις εξελίξεις, χωρίς να θυσιάζει τους βασικούς του άξονες και στόχους.
 
Το σύστημα εξουσίας γνωρίζει πολύ καλά ότι ευρύτερα τμήματα του λαού μπορούν να κινητοποιηθούν και η πολιτική σύγκρουση είναι δυνατό να γειωθεί στην κοινωνική πραγματικότητα μόνο όταν εμφανίζεται άλλη στρατηγική απέναντι στη δική του.
 
Γι' αυτό μέχρι τώρα επιχειρεί και συχνά πετυχαίνει, άλλοτε με το καρότο και άλλοτε με το μαστίγιο, να εμφανίζεται ενώπιόν μας μια αριστερά «διαλλακτική», που αυτοπαγιδεύεται στην ατζέντα του αντιπάλου, προκειμένου να μη φοβίσει το «κεντρώο» εκλογικό κοινό.
 
Το επιχείρημα αυτό ωστόσο υπονοεί ότι έχει προ - αποδεχθεί η όποια τέτοια αριστερά ότι δεν μπορεί ή δε θέλει να πείσει το εκλογικό σώμα για την ανάγκη μιας συνολικά άλλης στρατηγικής και άρα για το ότι εν τέλει η ίδια η αριστερά δεν μπορεί η δε θέλει να πείσει ότι είναι απαραίτητη.
 
Η τακτική αυτή όμως τελειώνει τη βραδιά των εκλογών και τις αμέσως επόμενες ημέρες, λόγω των συνδυασμένων πιέσεων που θα ασκηθούν. Μια τέτοια «διαλλακτική» προς τον αντίπαλο πολιτική θα καταρρεύσει.
 
Απαιτείται άλλη προσέγγιση, ικανή να «πάρει» το κλίμα κατεπείγοντος και να το μεταστρέψει υπέρ της κινητοποίησης και όχι του εκφοβισμού του λαού.
 
Μια σειρά βραχυπρόθεσμων μέτρων ακόμα και προληπτικών, όπως ο έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων και στο όριο των αναλήψεων για ένα έκτακτο διάστημα έως ότου καταλαγιάσει η όποια τυχόν προσπάθεια πρόκλησης πανικού μπορεί να αποδειχτούν αναγκαία.
 
Ο κρατικός μηχανισμός θα πρέπει άμεσα να επαναδιαταχθεί ώστε να αποδώσει σε αιχμιακούς τομείς όπως για παράδειγμα ο έλεγχος της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής αλλά και η ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία των βασικών κοινωνικών δομών.
 
Η άντληση κεφαλαίων θα πρέπει να επιδιωχθεί διά όλων των μέσων. Πρωτογενή πλεονάσματα αλλά και ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί δεν είναι επιθυμητοί, ενώ η αναδιανομή των κονδυλίων του προϋπολογισμού προς παραγωγικές δαπάνες και η έξοδος στις αγορές διεθνώς με μακροπρόθεσμα ομόλογα πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα.
 
Το τραπεζικό σύστημα θα πρέπει να περάσει άμεσα υπό πραγματικό δημόσιο έλεγχο ενώ εξίσου γρήγορα και αποτελεσματικά πρέπει να είναι και τα χτυπήματα, με όρους και αστικής νομιμότητας ακόμα, εναντίον βασικών διαδικασιών και κέντρων του παρασιτισμού, όπως το ιδιοκτησιακό τοπίο και η λειτουργία των ΜΜΕ αλλά και οι «μνημονιακές» ιδιωτικοποιήσεις.
 
Σε συντομότατο δηλαδή χρονικό διάστημα η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει συγκεντρώσει μια γκάμα εργαλείων άσκησης πολιτικής προκειμένου να αντέξει τις άμεσες και ισχυρότατες πιέσεις.
 
Επιπροσθέτως είναι αναγκαίο να ξεφύγουμε από λογής διαπραγματευτικές «φαντασιώσεις». Δεν μπορούμε να επιβάλλουμε σε κανέναν τη διαγραφή του χρέους μας. Είναι δε σχεδόν βέβαιο ότι ιδίως για το πρώτο διάστημα δε θα το δεχθεί καμία ξένη κυβέρνηση και σίγουρα όχι η Γερμανία. Τούτο όμως δεν αναιρεί τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ιδίως σε ένα περιβάλλον γενικευμένης εκ νέου αστάθειας, ούτε τη δυνατότητα δημοκρατικού ελέγχου της σύνθεσης του χρέους μας.
 
Η χώρα μπορεί και πρέπει να διαπραγματευθεί στη βάση τριών θέσεων: έχουμε δικαίωμα να σχεδιάσουμε, να υλοποιήσουμε και να κατευθύνουμε τους πόρους μας προς την παραγωγική και κοινωνική μας ανασυγκρότηση.
 
Οι θέσεις αυτές είναι και δίκαιες και δικαιωμένες σε κάθε άλλη αντίστοιχη περίπτωση. Αν οι εταίροι μας τις δέχονται και είναι διατεθειμένοι να συνδράμουν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιου είδους εταιρική σχέση έστω στο καπιταλιστικό πλαίσιο. Αν αντίθετα επιμένουν στην αφαίμαξη των πόρων της χώρας, τότε προφανώς δεν πρόκειται για εταιρική αλλά αποικιακή σχέση,  η οποία πρέπει να διακοπεί.
 
Σε αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο η χώρα πρέπει να είναι έτοιμη για δύο αναγκαίες κινήσεις: πρώτον για παύση πληρωμών για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και δεύτερον για έξοδο από την ευρωζώνη.
 
Η Ελλάδα δεν μπορεί βεβαίως να απειλήσει το διεθνές σύστημα με τρόπους που επιφανειακά κάποιοι νομίζουν. Από την άλλη όμως αφενός διαθέτει εσωτερικές δυνάμεις και αφετέρου κάθε άλλο παρά ευχάριστη θα ήταν η περαιτέρω αναζωπύρωση της καπιταλιστικής κρίσης δεδομένου μάλιστα ότι ήδη λαμβάνει χώρα μέσα στο πλαίσιο της όξυνσης των ενδό - ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
 
Και τέλος πρέπει να συζητήσουμε γιατί όλα αυτά- και πολλά ακόμα στην πραγματικότητα- δηλαδή μια περίοδος δυσκολίας και αγώνα είναι αναγκαία και επιθυμητή: ποια Ελλάδα μετά την κρίση φανταζόμαστε. Τί θα σημαίνει αλληλεγγύη, ελευθερία, δημοκρατία, ανάπτυξη, υπέρβαση της κρίσης και σοσιαλισμός, δηλαδή ποιό είναι το μοντέλο της κοινωνίας που έχουμε κατά νου και πώς θα το πετύχουμε.
 
Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε γρήγορα και καθαρά για ό,τι θεωρούμε ότι έρχεται και για όσα πρέπει να γίνουν. Πρέπει να είμαστε αδιάλλακτοι μέσα σε συνθήκες κατεπείγοντος και κρίσης αλλιώς η αδιαλλαξία του συστήματος εξουσίας θα συντρίψει το λαό.


Πηγή