Ζώμεν γαρ ου ως θέλομεν, αλλ´ ως δυνάμεθα

Του  Άρη Σκιαδόπουλου

Κι αν το ρηθέν υπό του Μενάνδρου αφορούσε την τρέχουσα πολιτική, θα το μεταφράζαμε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Το γνωρίζουν και οι κότες. Πάμε παρακάτω…

Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε τα χαστούκια του. Το φιλόδοξο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» πέρασε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ούτε το μνημόνιο έγινε χίλια κομμάτια, ούτε οι ιδιωτικοποιήσεις σταμάτησαν. Οι υποσχέσεις έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη γράμμα νεκρό. Και παλεύει τώρα, μπας κι εξασφαλίσει τα ελάχιστα. Μια σχετική ανακούφιση της μεσαίας τάξης από τη βαριά φορολογία, μια κάποια ανακούφιση από τα κόκκινα δάνεια, μια κάποια χαλάρωση έτσι ώστε ν ασκήσει μια πιο αποτελεσματική κοινωνική πολιτική.

Κι αλήθεια, υπάρχει σώφρων νους που πίστευε ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, η Ευρώπη των μονοπωλίων θα επέτρεπε σε μια αριστερή Κυβέρνηση να φέρει τα πάνω κάτω στην Ευρώπη; Από τη στιγμή μάλιστα που αν κλείσει για λίγο ο κρουνός της Κεντρικής Τράπεζας, υπάρχει κίνδυνος να τιναχτεί ολόκληρη η χώρα στον αέρα;

Εκείνο λοιπόν που έχουμε ως δεδομένο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναθεώρησε ένα μεγάλο μέρος των δεσμεύσεων του απέναντι στον ελληνικό λαό. Κι εκείνο που δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε είναι ότι έδωσε μια μάχη για να εξασφαλίσει τα ελάχιστα (αν τελικά τα εξασφαλίσει).

Όμως, αν πετύχει να αντιμετωπίσει την φοροκλοπή και την φοροδιαφυγή από τούς μεγαλόσχημους, να στριμώξει τους λαθρέμπορους και να καταπολεμήσει τη διαφθορά, αυτό θα είναι μια ενδιαφέρουσα επιτυχία.

Ας δούμε όμως τον άλλον δρόμο.

Σκίζουμε το Μνημόνιο εδώ και τώρα. Η Ελλάδα μετ ου πολύ βρίσκεται εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα καταγγέλλει τις κάθε είδους συμμαχίες της και βασίζεται στις ίδιες δυνάμεις της, εκμεταλλευόμενη τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές.

Με το που πάμε στη δραχμή, ο μέσος Έλληνας χάνει τουλάχιστον το τριάντα τοις εκατό του εισοδήματός του. Ο πληθωρισμός καλπάζει ανεξέλεγκτα. Οι αγορές είναι ερμητικά κλειστές. Τα τέσσερα πέμπτα τού αστικοποιημένου πληθυσμού καλείται να γυρίσει πάλι στα χωριά να καλλιεργήσει τα κτήματα και μια σειρά ακόμα από δράσεις που καλείται ο λαός να συστρατευθεί για να τα βγάλει πέρα.

Είναι κανείς έτοιμος για όλα αυτά; Και ποιος ηγέτης αυτής της χώρας θα αναλάβει την ευθύνη να καταγγείλει τις συμμαχίες, όταν ξέρουμε ότι δεν ζούμε σ΄ ένα περιβάλλον αγγέλων, που είναι έτοιμοι να σεβαστούν την εθνική μας ακεραιότητα και ανεξαρτησία; Όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι εκείνο που δυστυχώς μετράει ακόμα είναι η άποψη του ισχυρότερου; Όταν είναι σ΄ όλους γνωστό τι σημαίνει να εκφράσει η αμερικανική πρεσβεία την «ανησυχία» της για τα τεκταινόμενα στην χώρα;

Υπάρχει κάποια απάντηση σ΄ αυτά, ή απλώς καλλιεργούμε φρούδες ελπίδες σ΄ ένα λαό σχεδόν καθημαγμένο; Κι αλήθεια υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποια άλλη σοβαρή κυβερνητική πρόταση;

Πηγή