Θλιβερές σκιαμαχίες με φόντο την κατάρρευση

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Καιρό είχαμε να δούμε τέτοιες σκηνές στο κέντρο της Αθήνας, με τραμπούκους -χρυσαυγίτες αυτή τη φορά- να επιτίθενται σε πολιτικούς. Κάποιοι πίστεψαν ότι έχουμε αφήσει πίσω την αλήστου μνήμης εποχή των «αγανακτισμένων». Να που δεν είναι έτσι.
 
Όμως, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν οι  χτεσινέςσκόρπιες εικόνες, όσο απεχθείς κι αν είναι. Οι τραμπούκοι αντιμετωπίζονται, αν υπάρχει θέληση και σοβαρές Αρχές. Εξαιτίας τους δεν πρέπει να χάσουμε τημεγάλη εικόνα, που είναι απογοητευτική. Και - το χειρότερο- οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας κάνουν ό,τι μπορούν για να την συντηρούν και να την διαιωνίζουν.
 
Η διαπίστωση είναι θλιβερή. Υπουργοί της  νέας -υποτίθεται- κυβέρνησης, αντί να έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, μπας και λύσουν κάποια από  τα προβλήματα που βρήκαν και διογκώθηκαν στη δική τους προηγούμενη εφτάμηνη θητεία της αδράνειας, περιφέρονται από στούντιο σε στούντιο αερολογώντας επί παντός του επιστητού. Τελευταίο δείγμα η απόπειρα του Νίκου Φίλη να «λύσει», από τηλεοράσεως φυσικά,  την ιστορική και επιστημονική διαμάχη μεταξύ «γενοκτονίας» και «εθνοκάθαρσης».
 
Θλιβερή, όμως, ήταν και η εικόνα του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης. Από τους αρχηγούς ως τους βουλευτές διέκρινε κανείς μια απέλπιδα προσπάθεια να πιαστούν από κάπου για να κάνουν βγουν από την αντιπολιτευτική τους ένδεια. Και το έκαναν με τον χειρότερο τρόπο, ορισμένοι φτάνοντας στα όρια της πατριδοκαπηλίας.
 
Η χώρα βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης  και οι πολιτικές δυνάμεις της σκιαμαχούν με φόντο το πολύ μακρινό παρελθόν. Οι μεν λόγω ιδεοληπτικών αντιλήψεων «προοδευτικού» τύπου, οι δε ως πάγιοι υπερασπιστές του «εθνικώς ορθού». Έχει η χώρα την πολυτέλεια για μια τέτοια αντιπαράθεση; Και με ποιον στόχο;
 
Την ώρα που οι βασικές πολιτικές δυνάμεις σκιαμαχούν, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η οικονομία της σέρνεται μεταξύ ύφεσης, ανεργίας και ενός υπό κατάρρευση ασφαλιστικού συστήματος. Οι προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο να επέλθει ολοκληρωτική κατάρρευση της παραγωγικής της δομής διαδέχονται η μία την άλλη (εδώ). Τα δημόσια νοσοκομεία απειλούνται άλλα με λουκέτο και άλλα με υπολειτουργία από βασικές ελλείψεις-προσωπικού και υλικών. Τα νησιά της βουλιάζουν από χιλιάδες πρόσφυγες και κάποιοι κάνουν μικρές φιέστες, εκφωνούν λογύδρια άνευ αξίας κι εκμεταλλεύονται κάποιες καλές εικόνες, ενώ οι πολλές και μαύρες περισσεύουν.
 
Σε μια χώρα που κινείται στα όρια της πολλαπλής κατάρρευσης, οι πολιτικές δυνάμεις της έχουν την πολυτέλεια να σκιαμαχούν, με έπαθλο τις εντυπώσεις και το πρόσκαιρο πολιτικό όφελος, όπως αυτές το βλέπουν.
 
Φαίνεται ότι τέτοιους χρειαζόμαστε: πολιτικάντηδες, που σκέφτονται τις επόμενες εκλογές και όχιπολιτικούς, που νοιάζονται για τις επόμενες γενιές.