Και όλα τα ίδια μένουν...

Του Γιάννη Παντελάκη

Ο Αλέξης Τσίπρας, πηγαίνει στη Βουλή να υπερασπιστεί τα νομοσχέδια για τα προαπαιτούμενα του μνημονίου, κρατώντας στα χέρια του ένα βιβλίο για τον Βελουχιώτη! Σ’ αυτή την ακραία αντιφατική εικόνα της περασμένης εβδομάδας, σηματοδοτείται μια ολόκληρη παθογένεια του πολιτικού  συστήματος. Και δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο, αλλά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Λάθος έννοιες, λάθος άνθρωποι, λάθος συμβολισμοί, λάθος πολιτικές, όλα λάθος, όλα ένα λάθος όπου ιδεολογίες, πολιτικές και εκπρόσωποί τους, μπερδεύονται μ’ ένα τέτοιο τρόπο, λες και στη χώρα αυτή έχουμε ξεχωριστούς κώδικες και ερμηνείες ακόμα και για εκείνα που στον υπόλοιπο κόσμο είναι αυτονόητα.

Στη Ελλάδα, μπορεί να υπερασπίζεσαι τον κρατισμό και να δηλώνεις φιλελεύθερος, να δηλώνεις αριστερός και να συνδέεσαι πολιτικά με απόλυτα συντηρητικές εκφράσεις, να υπεραμύνεσαι τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, αλλά να μην θέλεις ν αλλάξει τίποτα, να επιχειρείς διαφοροποίηση από εκείνους που αντιμάχεσαι αλλά να τους μοιάζεις απόλυτα.  Να διαβάζεις Βελουχιώτη, όταν ούτε σχέση έχεις με όσα εκείνος πρέσβευε, αλλά κυρίως σαν  ακόμα να ζούμε στην μετεμφυλιοπολεμική εποχή. Στην Ελλάδα, όλα μπορούν να συμβούν και τίποτα πια να μην μας εκπλήττει.

Στη Νέα Δημοκρατία, τέσσερεις πολιτικοί προσπαθούν να διεκδικήσουν την προεδρική θέση. Στον μικρό αυτό προεκλογικό μαραθώνιο, δύσκολα βρίσκει κάποιος πολιτικές θέσεις που θ’ αποτελέσουν τα κριτήρια επιλογής από τους ψηφοφόρους τους. Θα συναντήσουμε προσωπικές διαφοροποιήσεις περί ικανότητας να κερδίσουν ή όχι τον Τσίπρα, θα συναντήσουμε αναφορές για το παρελθόν του καθένα, θα βρούμε αψιμαχίες με προσωπικά κριτήρια, αλλά πολιτικές θέσεις που θα τους διαφοροποιούν ουσιαστικά και από την σημερινή κυβέρνηση, αλλά ιδιαίτερα από το πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν του κόμματός τους, δεν θα εντοπίσουμε εύκολα. Παρ’ ότι το παρελθόν αυτό, καταδικάστηκε σε συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακριβώς διαχειρίζεται και την εξουσία, η πραγματικότητα τον προδίδει ακόμα πιο έντονα. Το κόμμα, στήριξε την  διαφοροποίησή του από εκείνα που κυβέρνησαν ως τώρα, όχι σε ουσιαστικές και ρεαλιστικές πολιτικές, αλλά στον άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Και τώρα που ο διαχωρισμός αυτός έπαψε να υπάρχει (αφού κι αυτός υιοθέτησε ένα μνημόνιο συνέχεια των προηγούμενων), ο βασιλιάς αποδείχτηκε γυμνός. Οι διαφοροποιήσεις σε εφαρμοζόμενες τακτικές, νοοτροπίες ή πολιτικές συγκριτικά με τους προηγούμενους, μοιάζουν ανύπαρκτες. Παρ’ ότι, ακόμα υπήρχαν πολλές ευκαιρίες.

Μερικά ενδεικτικά μόνο παραδείγματα που θα έκαναν το κόμμα αυτό να κάνει την διαφορά. Ο νεποτισμός, κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πολιτικής που ασκήθηκε στη χώρα μας, συνεχίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η λογική απαράλλακτη. Οι "δικοί μας", πιάνουν θέσεις ακόμα και όταν αυτές απαιτούν ικανότητες και όχι κομματικά ένσημα. Ο ίδιος ο Τσίπρας, έδωσε πρώτος το σύνθημα, τοποθετώντας έναν εξάδελφό του στο υπουργείο Εξωτερικών. Συνέχισαν οι υπόλοιποι, φίλοι, συγγενείς και άλλοι.  Εκσυγχρονισμός του κράτους και διαχωρισμός από εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως η εκκλησία. Η προσέγγιση της σημερινής κυβέρνησης με τους ιεράρχες και όσα αυτοί εκπροσωπούν, είναι τόσο μεγάλη, που θα την ζήλευαν ακόμα και εκείνοι που έχτισαν ολόκληρα ιδεολογήματα πάνω σ’ αυτήν.

Η παράθεση τέτοιων παραδειγμάτων, δεν έχει τέλος. Να μιλήσουμε για την ανοχή (;) σε εθνολαϊκές κιτς εκδηλώσεις με στρατιωτικούς; Για τις παρελάσεις-που θα καταργούντο - όπου κυβερνητικά στελέχη μετέχουν με περίσσια ικανοποίηση; Για τις σχέσεις με εξωθεσμικά οικονομικά κέντρα, όπου οι μοναδικές διαφοροποιήσεις αφορούν στην αλλαγή κάποιων προσώπων και μόνο; Ή να μιλήσουμε για κάτι που μια εξουσία που επικαλείται αριστερό πρόσημο, θα όφειλε να έχει στις άμεσες προτεραιότητές της, την αντιμετώπιση της φτώχειας; Στους πρώτους επτά μήνες στην εξουσία, δόθηκαν 200 εκατ. ευρώ για την αντιμετώπισή της, ενώ  για τον αμφίβολης αναγκαιότητας και χρησιμότητας εκσυγχρονισμό κάποιων στρατιωτικών αεροπλάνων (παραγγελία που καταγγέλθηκε ακόμα και από τον πρώην αν. υπουργό Άμυνας) δόθηκαν 500 εκατ. ευρώ.