Καλό ταξίδι - "Εφυγε" ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης

Η ελληνική δημοσιογραφία είναι από σήμερα πιο φτωχή και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για ένα κλισέ αλλά για τη σκληρή πραγματικότητα.

Το HOT DOC και το koutipandoras.gr θρηνούν την απώλεια του συνεργάτη μας, Γιώργου Ανανδρανιστάκη. 

Η συντακτική μας ομάδα εκφράζει τα συλληπητήριά της στην οικογένεια του.

Ο Γιώργος που υπήρξε, επίσης, επί χρόνια αρθρογράφος της Αυγής και παραγωγός στο Κόκκινο, έφυγε από κοντά μας στις 6.30 το πρωί της Κυριακής, σε ηλικία μόλις 48 ετών.

Το σοβαρό εγκεφαλικό που έπληξε τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη την Τρίτη, του στέρησε τη ζωή. 

Οδυνηρή απώλεια για όλους μας, ιδίως για όσους, γνωρίζοντάς τον και προσωπικά, εκτίμησαν την καλοσυνάτη του συμπεριφορά και το αστείρευτο χιούμορ, με το οποίο αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση. 

Παραγωγός στο «Κόκκινο», του οποίου διετέλεσε και διευθυντής, πατέρας ενός μικρού παιδιού, δραστήριος, ικανότατος.

Αναδημοσίευση από το Κόκκινο:

Ο Γιώργος «κερνά» άθελά του την πίκρα της αβάστακτης απώλειας σε αφάνταστα μεγάλο αριθμό ανθρώπων: Συγγενείς, φίλους, συντρόφους, συνεργάτες, συναδέλφους.

Ειδικά για τους συνάδελφους στο «Κόκκινο», η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας μοιάζει αδιανόητη. Όσοι έφθαναν κατά τις πρωινές ώρες στον 3ο όροφο των γραφείων του σταθμού και έβλεπαν τον Γιώργο να προετοιμάζει την εκπομπή του, ήξεραν ότι μια τους «καλημέρα» θα δεν επέσυρε- σχεδόν ποτέ- την απλή μονολεκτική ανταπόδοση. Ο Γιώργος ήταν εκεί για να επικοινωνεί, να σχολιάζει, να «ανοίγει» συζητήσεις, να καλαμπουρίζει, να σαρκάζει αλλά και να δέχεται «πειράγματα», να απολαμβάνει τις απόψεις, αλλά και τις διαφωνίες των συνομιλητών του. Η ζωντάνια και η ευρηματικότητά  του ήταν «σήματα κατατεθέντα»  για το σταθμό, τις ώρες που ο Γιώργος βρισκόταν, εδώ.

Όλοι στο «Κόκκινο» εκφράζουμε βαθύτατα συλλυπητήρια  στη σύζυγό του Μάρσα  και σε όλους τους συγγενείς του Γιώργου. Δύσκολο να αποδεχθείς αυτό που έχει συμβεί. Δύσκολο ακόμη και να κοιτάς ακόμη το άδειο γραφείο του 3ου ορόφου στο «Κόκκινο». Δύσκολο να καταφέρεις να γεμίσεις το ψυχικό κενό που νιώθεις με τις τόσες ζωντανές μνήμες, που – ανάθεμά τες- είναι τόσο ζωντανές, ώστε αναρωτιέσαι αν δικαιούσαι να τις λες «μνήμες»…

Καλό ταξίδι, Γιώργο.