Κρατήστε τη ζωή σας!

γράφει η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου

« Κράτησα τη ζωή μου

ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,

κατά το πλάγιασμα της βροχής

σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες

με τα φύλλα της οξιάς

καμιά φωτιά

στην κορυφή τους. βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου !»

Ξέρω , είναι δύσκολο, αλλά κρατήστε τη ζωή σας. Μην την χαρίσετε στους απάνθρωπους τοκογλύφους της χώρας, μην την προσφέρετε βορά σε αυτά τα σκυλιά , που θέλουν να μας ξεσκίσουν τις σάρκες.

Κρατήστε στην καρδιά σας τους παραπάνω στίχους του Νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη, που είναι ένα απόσπασμα από το ποίημά του « Επιφάνια»

(1937) , και ακούστε το μελοποιημένο από τη μουσική του οικουμενικού Έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη σε ερμηνεία του σερ του ελληνικού τραγουδιού Γρηγόρη Μπιθικώτση ! Θα σας εμψυχώσει.

Εμβαθύνοντας στην ποίηση του Σεφέρη θα ατσαλώσετε εαυτόν και θα ξεπεράσετε τι δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας διατηρώντας τις αξίες σας.

Καθ΄υπόδειξιν του Σεφέρη ταξιδέψτε στο πλάγιασμα της βροχής για να ξεπεράστε τις δυσκολίες , που θαμπώνουν τον ουρανό σας , σε μέρη που παραφυλάνε τα όρνια να σας κατασπαράξουν.

Κρατήσετε τη ζωή σας

υπερβαίνοντας τον εαυτό σας.

Κρατήστε τη ζωή σας και μόνον τότε θα τη ζήσετε ακόμα και μέσα από στερήσεις κι ας χρειαστεί να περπατήσετε για χρόνια στους χιονισμένους κάμπους, στις σκοτεινές πλαγιές.

Κρατήστε τη ζωή σας σαν το πιο πολύτιμο που έχετε κι ας στερεύει συχνά το σταμνί μας και στρέψατε το βλέμμα σε εκείνο το άστρο τον Αλδεβαράν.

Κρατήστε τη ζωή σας ταξιδεύοντας

ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα, σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς ...

Κρατήστε τη ζωή σας σαν τη μάνα που βυζαίνει το παιδί της ανεβαίνοντας βουνά και μελανιασμένες λαγκαδιές !

Κρατήστε τη ζωή σας ψιθυριστά μέσα στην απέραντη

σιωπή , σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια, σαν την ανάμνηση, της φωνής σας, όταν αναζητά την «ευτυχία».

Κρατήστε τη ζωή σας γυρεύοντας το νερό πού

σας αγγίζει στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σας μέσα στον άδειο κήπο γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των

νερών κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές σας φλέβες τις φλέβες εκείνες

πού σας ξεφεύγουν...

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήθελε τα

« Επιφάνια», γιατί όπως υποστηρίζει « ο στίχος ήταν τόσο διανοουμενίστικος- να τα περάσω σε όσο το δυνατόν πιο πλατύ κοινό με λαϊκό μουσικό ένδυμα. Άλλωστε αυτή ήταν η πρώτη φορά που ελεύθερος στίχος φιλοδοξούσε να γίνει απλό λαϊκό τραγούδι. Να συντροφεύει δηλαδή τον κοσμάκη παντού. Στο γιαπί, στην ταβέρνα, στην εκδρομή, στην παρέα...»

Όταν το ζεύγος Σεφέρη άκουσε πρώτη φορά το τραγούδι μαζί με άλλα παιγμένο από το Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι έδειξε ικανοποιημένο.

« Ο Σεφέρης πάντα μετρημένος και βαρύς. Όμως στα μάτια του είδα τη λάμψη του δημιουργού που χαιρόταν για τη νέα μορφή που έπαιρνε ξαφνικά η ποίησή του ! » θυμάται ο μουσικοσυνθέτης .

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή

Δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ...