Ελπίζοντας στους εφιάλτες

γράφει ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Να προσπαθήσεις να δεις ψύχραιμα το θέμα του πνιγμού παιδιών και οικογενειών ολόκληρων. Υπάρχει λόγος; Ας δεχτούμε ότι κάποιος γαμημένος λόγος θα υπάρχει. Τα δεδομένα:

Στα παράλια της Τουρκίας βρίσκονται κατ’ άλλους δύο και κατ’ άλλους τρία εκατομμύρια άνθρωποι που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι «πρόβλημα». Δεν αποτελούν «προσφυγικό πρόβλημα» ή «μεταναστευτικό πρόβλημα». Πρόβλημα είναι οι λόγοι που τους οδήγησαν να ξεριζωθούν και να ζήσουν την κόλασή τους για να περάσουν απέναντι.

Αν το δούμε έτσι, όπως δηλαδή πραγματικά είναι, τότε αυτομάτως δε χρειάζεται να σκεφτούμε «λύση» ή «αντιμετώπιση» των προσφύγων και μεταναστών, αλλά λύση και διάλυση των λόγων που δημιούργησαν αυτούς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, το μόνο που έχει να κάνει η Ευρώπη είναι να τους σώσει. Τίποτε άλλο.

Θέλει η Ευρώπη να τους σώσει; Νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι δεν θέλει. Αν το έκανε, αυτομάτως θα αποδεχόταν την ακύρωση των οικονομικών και στρατιωτικών πολιτικών της που είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να δημιουργούν πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι μία επίπτωση που δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει, καθώς κάτι τέτοιο θα μείωνε τα κέρδη των πολυεθνικών της και της πολεμικής βιομηχανίας της. Δεν υπερβάλω μάλιστα, όταν σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα κατηγορήσει όσους πνίγονται και για μόλυνση του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Άλλωστε, το «μέτωπο της λογικής» τούς έχει κατηγορήσει για χίλια μύρια, σε αυτό θα ντραπεί;

Θα μπορούσε η Ευρώπη να τους σώσει; Σαφώς, αν η Ευρώπη ήταν ένα σύνολο ανεξάρτητων χωρών και όχι μία σειρά κυβερνήσεων υπό τις εντολές της Γερμανίας. Πρακτικά, μόνο το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης εξυπηρετεί 65 εκατομμύρια επιβάτες τον χρόνο. Μόνο το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης! Με στόλους πλοίων και αεροπλάνων, με ανοιχτά σύνορα και γκρέμισμα των φραχτών, η μεταφορά των δύο ή τριών εκατομμυρίων ανθρώπων που θέλουν να περάσουν από την Τουρκία στην Ευρώπη θα ήταν θέμα ημερών, αλλά κυρίως θα εξασφαλιζόταν η ασφάλειά τους.

Θέτω, λοιπόν, το ερώτημα πιο σωστά. Θέλει η Γερμανία να τελειώσει το θέμα των προσφύγων και μεταναστών; Φυσικά και όχι! Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έχουν μετατραπεί σε παιχνιδάκι εκβιασμού στα χέρια του νεοσουλτάνου Ερντογάν. Και η Γερμανία ποτέ δεν θέλησε να χαλάσει σχέσεις με την Τουρκία.

Η Ευρώπη της Μέρκελ ξέχασε με ευκολία τις εικόνες που έδειχναν να περνούν ανενόχλητοι μέσω Τουρκίας οι ευρωπαίοι εθελοντές του ISIS, ένας από τους βασικότερους λόγους δημιουργίας του προσφυγικού ρεύματος. Η Ευρώπη της Μέρκελ κάνει πως δε βλέπει ότι το πολίτευμα της Τουρκίας του Ερντογάν είναι η προεδρική τρομοκρατία. Η Ευρώπη της Μέρκελ υποκρίνεται πως αγνοεί ότι η μεταφορά προσφύγων και μεταναστών μέσω της Τουρκίας είναι μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του Σουλτανάτου, αφήνοντας κέρδη δισεκατομμυρίων σε όσους υποστηρικτές του καθεστώτος έχουν την έγκριση του νεοσουλτάνου Ερντογάν να ασκούν το επάγγελμα μεταφορέα ανθρώπων σε απόγνωση.

Αν η Ευρώπη της Μέρκελ αποφάσιζε κάποια στιγμή να πάρει αυτό το απάνθρωπο παιχνιδάκι από τα χέρια του Ερντογάν και να σώσει τους ανθρώπους που θαλασσοπνίγονται, τότε αυτομάτως θα θύμωνε τον σύμμαχό της, θα τον απομόνωνε, θα του στερούσε ένα τεράστιο όπλο διαπραγμάτευσης για πολλά και διάφορα, χάνοντας όμως ταυτόχρονα την εύνοιά του προς τα συμφέροντα των γερμανικών εταιρειών στην Τουρκία. Γεωστρατηγικά δε, θα οδηγούσε τον Ερντογάν να ενταχθεί πλήρως στο στρατόπεδο των ΗΠΑ κάτι που φυσικά θα στοίχιζε στις προσπάθειες της Γερμανίας να αναδειχθεί και πάλι σε Αυτοκρατορία.

Εντελώς ψύχραιμα, λοιπόν, το θέμα του πνιγμού παιδιών και οικογενειών ολόκληρων στη Μεσόγειο είναι αποτέλεσμα οικονομικών συμφωνιών, πολέμου συμφερόντων και επίδειξης δύναμης δύο τρελών αυτοκρατόρων, κάποιων θρησκόληπτων ηγετών κι ενός σφαγέα Νετανιάχου. Οι λοιποί ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης, τσιράκια είναι, εντολές εκτελούν και όλοι μαζί δεν αξίζουν ούτε μία τρίχα από τ’ αρχίδια των εθελοντών και των κατοίκων της Λέσβου και άλλων νησιών που ξημεροβραδιάζονται να σώζουν ανθρώπους.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό αύξησης κερδών πολυεθνικών και κύκλου εργασιών πολεμικών βιομηχανιών, μέσα σε όλο αυτό τον φασισμό που αναγνωρίζει την Τουρκία ως δημοκρατία και συνομιλητή, δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος για ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει από την πίεση επιχειρημάτων ανθρωπιστικού περιεχομένου που χρησιμοποιούν ομάδες πολιτών προς τις κυβερνήσεις τους. Την ελάχιστη ειλικρίνεια δε, αν διέθετε η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα έπρεπε να περάσει το θέμα των μεταναστών και προσφύγων από την αρμοδιότητα του Επιτρόπου Μετανάστευσης στην αρμοδιότητα του Επιτρόπου Εμπορίου, διότι ως εμπόρευμα τους αντιμετωπίζουν, για κόστος μιλάνε, κέρδη βγάζουν, συμφέροντα μετράνε.

Επί της ουσίας, ναι, η υποδοχή δύο ή τριών εκατομμυρίων ανθρώπων θα ήταν δύσκολο έργο για την Ελλάδα μόνη της, για την Ιταλία μόνη της, για την Ισπανία μόνη της. Όμως 750 εκατομμύρια είναι ο πληθυσμός της Ευρώπης, είναι γελοίο να θεωρούμε ότι θα δημιουργηθεί πρόβλημα αν γίνουμε 753 εκατομμύρια. Και μόνο σε μία απλή σύσκεψη μεσαίων στελεχών των υπουργείων Εσωτερικών χωρών της Ευρώπης θα μπορούσαν να λυθούν τα πρακτικά θέματα. Όμως φυσικά επιλέγονται «Συσκέψεις Κορυφής» για να δείξουμε ότι το «πρόβλημα» είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες και ότι το «πρόβλημα» αυτό είναι τεράστιο. Ένας έξυπνος τρόπος για να κρύψουν οι ένοχοι τις ευθύνες τους και να εξαφανίσουν τη λύση του «προβλήματος».

Σε κάθε περίπτωση, τα τόσα πνιγμένα παιδιά αποδεικνύουν ότι εδώ και καιρό οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι έχουν χώσει στους κώλους τους τον διαφωτισμό, τους Καντ και τους Ρουσσώ τους, έχοντας βομβαρδίσει το ανθρωπιστικό καταφύγιο που θέλει την οδύνη του καλώς πράττειν ως τη μόνη πραγματική απόδειξη για την αρετή. Στυγνοί φονιάδες είναι, κοινοί φασίστες είναι και το μόνο που τους αξίζει είναι το ό,τι χειρότερο. Εύχομαι να πνιγούν από εφιάλτες που θα έχουν τα χέρια των πνιγμένων μωρών. Αν είμαστε τόσο ανίκανοι πια να τους τιμωρήσουμε εμείς, ας ελπίσουμε στους εφιάλτες.