Οι καλές προθέσεις της κυβέρνησης

Του Κώστα Γιαννακίδη

Η κυβέρνηση αποσύρει το πολυνομοσχέδιο που αντιστοιχούσε στο παράλληλο πρόγραμμα της. Και το αποσύρει λίγες ώρες μετά τη δήλωση του Γ. Δραγασάκη, ο οποίος προανήγγειλε πως η κυβερνητική διαχείριση θα έχει πλέον 80% παράλληλο πρόγραμμα και 20% μνημόνιο -ούτε κοκτέιλ να ήταν.

Το πολυνομοσχέδιο αποσύρθηκε επειδή οι θεσμοί εξέφρασαν τη δυσφορία τους. Τώρα κάποιος μπορεί να βγει και να δηλώσει ότι οι δανειστές ενοχλήθηκαν από την αποποινικοποίηση των μαθητικών κινητοποιήσεων επειδή «θέλουν να έχουν τα παιδιά μας πειθήνια όργανα». Ως άποψη θα βρει ανταπόκριση, αλλά δεν θα αντιστοιχεί στην αλήθεια. Το νομοσχέδιο με τον ευρηματικό τίτλο «Μέτρα για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου και άλλες διατάξεις» ξαναμπήκε στο συρτάρι επειδή οι δανειστές δεν είδαν μία πειστική αιτιολόγηση του κόστους που προϋποθέτει. Αντίστοιχες αναστολές είχαν και στο Γενικό Λογιστήριο, αλλά εκεί οι αντιρρήσεις γίνονται ελαστικές με πολιτική εντολή.

Πόσο θα κόστιζε το πολυνομοσχέδιο; Στην πραγματικότητα κανένας δεν ξέρει. Προέβλεπε, ας πούμε, τη μετακίνηση αδιόριστων επιτυχόντων του ΑΣΕΠ στον πίνακα διοριστέων. Πότε θα έπιαναν αυτοί οι άνθρωποι δουλειά; Αγνωστο. Ορισμένοι δε από τους επιτυχόντες του 1997 μπορεί να πλησιάζουν πλέον τις παρυφές της σύνταξης. Αυτό, φυσικά, δεν απασχολεί τον υπουργό που θα τους εγγράψει στον πίνακα, φέροντας τους λίγο πιο κοντά στο δημόσιο. Για αυτόν το λόγο, άλλωστε, ψηφίστηκε. Επίσης το πολυνομοσχέδιο, που είχε μέτρα από τη μισθολογική αποκατάσταση υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα μέχρι την αποτέφρωση νεκρών και τη λειτουργία των σχολείων, έριχνε σε ένα καλάθι δράσεις από διάφορα υπουργεία, πολλές φορές χωρίς ειρμό και λογική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «ΚΕΠ των Φτωχών», δηλαδή δημοτικούς φορείς διαχείρισης κοινωνικών προγραμμάτων, όταν ήδη οι Δήμοι διαθέτουν αντίστοιχη οργανωτική υποδομή. Αν το δείτε πιο απλουστευτικά, το πολυνομοσχέδιο ήταν μία προεκλογική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, αλλά σε υπηρεσιακή γλώσσα. Εννοείται ότι στην κυβέρνηση γνώριζαν ότι οι δανειστές δεν πρόκειται να το δεχθούν. Είναι λυπηρό, φυσικά, αλλά, βλέπετε, για μία δόση και μερικές υποδόσεις ζούμε πλέον σε αυτόν τον τόπο.

Τότε για ποιο λόγο κάθισαν και έγραψαν νομοσχέδιο 90 σελίδων; Πρώτον, κόσμος υπάρχει στα υπουργεία. Και δεύτερον, για το προφανές. Η κυβέρνηση πολιτεύεται πουλώντας προθέσεις. Συμπεριφέρεται ως συνδικαλιστής που διεκδικεί «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά», αλλά στην πραγματικότητα φωνάζει επειδή κάτι πρέπει να πει σε αυτούς που εκπροσωπεί. Εχει τις καλύτερες προθέσεις, το δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση. Και μετά δείχνει τους δανειστές και την αντιπολίτευση. Εύκολο και, όπως δείχνει το εκλογικό σκορ, περνάει στο κοινό. Αύριο, ας πούμε, μπορεί να καταθέσει πρόταση ψηφίσματος στα Ηνωμένα Εθνη για ειρήνη και αφοπλισμό και μετά να καταγγείλει τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε. Οπως λένε για το πνεύμα που είναι πρόθυμο, πλην όμως η σαρξ ασθενεί.