Ανθρωποφαγία στα ΜΜΕ: «Να τον τυλίξω ή θα τον φάτε στον αέρα;»

«Και τότε ρίξανε τον κλήρο... και τότε ρίξανε τον κλήρο... να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί...» Αλήθεια, ποιος θα φαγωθεί αυτή την εβδομάδα από τα ΜΜΕ; Σαββατοκύριακο έρχεται. Ποιον θα εντοπίσουν σε άθλια κατάσταση, άνεργο, πτωχευμένο, μόνο, απελπισμένο για να τον βγάλουν στον αέρα;

Αν αυτό δεν είναι ανθρωποφαγία, τι είναι; Φιλανθρωπία;

Αυτόν το έρημο ηθοποιό, τον Σταύρο Μαυρίδη τον έχουν κάνει κομματάκια... Τραβάει ένα κομμάτι η Τηλεόραση, τραβάει ένα κομμάτι ο Τύπος, τραβάνε άλλο κομμάτι τα social media... Μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία  της σαββατοκυριακάτικης εκπομπής που τον εντόπισε τον άνθρωπο, κατεστραμμένο οικονομικά και επαγγελματικά, με άθλια ψυχολογία, βουτηγμένο στη μοναξιά και την κατάθλιψη...

Η ρεπόρτερ του καναλιού χτυπούσε - λέει - επίμονα το κουδούνι... Ο άνθρωπος δεν θέλει να δει κανέναν, δικαίωμά του δεν είναι; Τους λέει ότι θα φύγει στο εξωτερικό  για να πάψουν να τον αναζητούν. Το ρεπορτάζ επιμένει να αποσπάσει ένα παράπονο, μια κλάψα, ένα δάκρυ... Λίγο...«ψαχνό».

Ο παρουσιαστής συγκινείται, σμίγουν τα φρύδια, τρεμοπαίζει το χειλάκι... Οι πανελίστες κρύβουν το πρόσωπο μέσα στη χούφτα τους... Ποιος ξέρει αν το κάνουν από συμπόνοια για τον άνθρωπο ή από ντροπή για τα θέματα της εκπομπής τους... [Μπορεί και να είναι χορτοφάγοι...]

Και σαν να μην φτάνει η τηλεόραση που πήρε τη μερίδα του λέοντος, έρχονται σαν τα κοράκια και τα sites να κατασπαράξουν όσες σάρκες έμειναν...

Τα ίδια έκαναν και με την περίπτωση της Νανάς Καραγιάννη... Τα κανάλια την περιέφεραν  από εκπομπή σε εκπομπή με το πρόσχημα ότι αφυπνίζουν το κοινό σχετικά  με τη νευρική ανορεξία... Εμένα μου λες; Πες ότι έκανε τηλεθέαση το θέμα... ότι πουλούσε φύλλα η εικόνα της... ότι αποσπούσε clicks μια ανάρτηση με το όνομά της κι έναν σπαρακτικό τίτλο...

Παλιότερα τουλάχιστον, έπρεπε να την θες κι εσύ τη δημοσιότητα... να το ζητάει κι εσένα το δέρας σου να εκτεθείς… Τώρα δεν χρειάζεται. Έρχονται και σε βρίσκουν όπου κι αν είσαι. Σε ξετρυπώνουν σε όποιο λαγούμι κι αν κρυφτείς. Πάντα για το καλό σου.

Ποιο καλό σου; Ποιος [επ]ωφελείται από αυτά τα ρεπορτάζ εκτός από τα ίδια τα Μέσα που τα προβάλλουν; Σε τι ακριβώς ευεργετείται ο άνθρωπος αυτός που εκτίθεται [παρά τη θέλησή του] αφού χάνει και την ελάχιστη αξιοπρέπεια που του είχε μείνει; Κι αν χρειάζεται να καλέσει κάποιος τις υπηρεσίες να φροντίσουν για έναν άνθρωπο, πρέπει να το κάνει on camera;

Όσα άρθρα κι αν γραφτούν, όσο κράξιμο κι αν πέσει στο διαδίκτυο, όταν οι εκπομπές που προβάλλουν τέτοια θέματα κάνουν τηλεθέαση ή το site κάνει ρεκόρ στα clicks... δεν φέρουν μόνον τα ΜΜΕ  ευθύνη αλλά και εμείς, οι τηλεθεατές, το αναγνωστικό κοινό ή οι χρήστες του διαδικτύου που καταναλώνουμε αχόρταγα «ειδήσεις» και «ρεπορτάζ» σαν αυτά.

Έχουμε κι εμείς ευθύνη για την ανθρωποφαγία  αυτή. Εκτός από το να γκρινιάζουμε, μπορούμε με τις επιλογές μας να δείξουμε τι θέλουμε από τα ΜΜΕ:

Λιγότερη έκθεση – περισσότερη ενσυναίσθηση

Λιγότερη αμετροέπεια – περισσότερη αξιοπρέπεια

Λιγότερη ανθρωποφαγία – περισσότερη ανθρωπιά

Το εικαστικό είναι το έργο του Jean- Louis Théodore Géricault: «the raft of the medusa» [1819], και βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου. Απεικονίζει τους τελευταίους επιβάτες της σχεδίας  που επέζησαν από το ναυάγιο του πλοίου Μέδουσα, το 1816.

Στο πλοίο που βγήκε σε ξέρα, επέβαιναν 150 άτομα που μετεπιβιβάστηκαν στη σχεδία  για να σωθούν αλλά αποδεκατίστηκαν μέσα σε δεκατρείς ημέρες. Όταν  τους βρήκε το πλοίο Argus, είχαν μείνει μόνο 15 ζωντανοί κι αυτοί χρειάστηκε να καταφύγουν στον κανιβαλισμό για να κρατηθούν στη ζωή.

Τελικά επέζησαν οι δέκα. Το περιστατικό εκτός από τον πίνακα του Géricault, ενέπνευσε και το τραγουδάκι: «il etait un petit navire...». Στα ελληνικά: «ήταν ένα μικρό καράβι...».   

Ιφιγένεια Κοντού