Φέρτε πίσω τα ενεχυροδανεισμένα

Γράφει η Μαριάννα Τζιαντζή

Η μυθοπλασία σμίγει με την πραγματικότητα και το θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ ζωντανεύει στις οθόνες μας. Μόνο που δεν βρίσκεται στη Λιμνούπολη, αλλά στην Αττική. Δεν περιέχει μόνο χρυσά νομίσματα, αλλά και ράβδους χρυσού, κοσμήματα, ρολόγια, εικονίσματα, κυνηγετικές καραμπίνες, ασημένια μαχαιροπίρουνα. Είναι ο θησαυρός του Ριχάρδου.

Αφήνω στους πιο ειδικούς το ποινικό μέρος της υπόθεσης. Αυτό που κυριαρχεί στις εικόνες είναι η πληθωρική παρουσία του χρυσού. Ο Ριχάρδος πλάι σε ένα ογκώδες χρυσό τηλέφωνο. Ο Ριχάρδος και πλάι του ένα χρυσό κύπελλο. Ογκώδες χρυσό ρολόι στον καρπό. Ο Ριχάρδος καθισμένος σε έναν χρυσό θρόνο. Σε ένα άλλο βίντεο κάθεται σε έναν άλλο χρυσό θρόνο με διαφορετικό ντιζάιν. Μόνο στην οικία Πατούλη είχαμε δει τόσο πολύ χρυσό (προφανώς χρυσαλοιφή) σε έπιπλα.

Μετά τη σύλληψη του επιχειρηματία, προβλήθηκαν βίντεο που δείχνουν τη μεγαλοπρεπή ημιτελή κατοικία του σε ένα αχανές οικόπεδο σε μια ερημιά στην Ανάβυσσο. Τσιμεντένιοι κίονες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε δωρικούς, ένα αέτωμα άνευ γλυπτών και μια χρυσίζουσα δίφυλλη πύλη. Μια πισίνα σαν τη λίμνη του Μαραθώνα. Και πλάι στην είσοδο ένα ιδιωτικό παρεκκλήσι…

Εντελώς ασύμβατος φαίνεται ο τρόπος ζωής και επαγγελματικής δράσης του Ριχάρδου με ό,τι περιγράφει στη θρυλική «Ουτοπία» ο Τόμας Μορ. Εκεί, στο νησί της Ουτοπίας, ο χρυσός θεωρείται το πιο άχρηστο απ’ όλα τα μέταλλα γιατί δεν μπορείς μ’ αυτόν να φτιάξεις ούτε σκεύη ούτε εργαλεία. Τον έχουν μόνο για τα δοχεία νυκτός και για τις αλυσίδες και τους χαλκάδες με τους οποίους δένουν τους αιχμαλώτους πολέμου.

Ο κ. Τσίπρας καμαρώνει για την εξάρθρωση του δικτύου λαθρεμπορίας χρυσού. Ομως η δυστυχία, η φτώχεια του κόσμου που γέννησε το φαινόμενο των ενεχυροδανειστηρίων διαιωνίστηκε και επί των ημερών του. Τα κίτρινα μαγαζιά πολλαπλασιάστηκαν. Και δεν μας παρηγορεί η σκέψη ότι «ένας άλλος Ριχάρδος θα βρεθεί, καλύτερος απ’ αυτόν». Γιατί πιο σοκαριστικό από τις όποιες παρανομίες του Ριχάρδου είναι τα αθέατα δράματα πίσω από κάθε ενέχυρο.

Αντί για «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», να πούμε «Φέρτε πίσω τα ενεχυροδανεισμένα»; Ομως τα έχουμε ξεγράψει. Βέρες, δόντια, κουταλάκια. Οπως τείνουμε να ξεγράψουμε και να ξεχάσουμε ό,τι κάποτε θεωρούσαμε αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα – καλύτερα ας μην τα αναφέρω, τα ξέρουμε.

Ο Ριχάρδος δεν είναι μόνος του. Μοιάζει να εκπροσωπεί έναν ολόκληρο κόσμο. Τα χρυσά παιδιά των επιχειρήσεων, του θεάματος, της τάχα υψηλής δημοσιογραφίας, της κοσμικής φιλανθρωπίας κ.λπ. Εναν κόσμο επιδεικτικής κατανάλωσης, κυνισμού, σκληρότητας και αμάθειας. Εναν κόσμο κυρίαρχο.