Οι κόνξες ενός πρώην πρωθυπουργού

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Γούστο έχουν τα νάζια τού και πρωθυπουργού διατελέσαντος –συνέβη κι αυτό, ακόμη κι αν ήταν για μία κολοβή θητεία, δύο χρόνια αν θυμόμαστε καλά– Αντώνη Σαμαρά. Συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί, σαν εκείνον που χόλιασε γιατί δεν τον διάλεξαν να μπει στην ομάδα. Είναι αλήθεια, όταν ήμασταν πιτσιρίκια, ότι όσοι αποκλείονταν από τους δύο αρχηγούς που επέλεγαν τις ενδεκάδες που θα έρχονταν αντιμέτωπες θεωρούσαν [ήσαν βέβαιοι και το διαλαλούσαν κιόλας] ότι ήσαν οι καλύτεροι παίκτες, παρότι το ανύπαρκτο ταλέντο τους και οι φιλότιμες προσπάθειές τους δεν συνηγορούσαν σε κάτι τέτοιο.

Ησαν αναλφάβητοι ποδοσφαιρικά και επέμεναν ότι ήξεραν απέξω τη γραμματική και το συντακτικό του ποδοσφαίρου. Ετσι με τον βουλευτή τώρα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν μπορεί να χωνέψει ότι βρίσκεται εκτός κυβέρνησης και ηγείται του ένδοξου κόμματος ένας που προέρχεται από το Κέντρο, κάποιος που δεν είναι εμποτισμένος με τις καταγωγικές, σκληρές θέσεις της Δεξιάς [ο φιλελευθερισμός θα φαντάζει στον νου του σαν μια απλή ανοησία – φαντάζομαι με τη σειρά μου].

Ο κόσμος κατάλαβε εγκαίρως τι κουβαλάει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος και απέσυρε την προς στιγμή εμπιστοσύνη του, συγκυριακή ούτως ή άλλως, που τον ώθησε στα ηνία της χώρας – ήταν όμως αναγκασμένος να συγκυβερνά με άλλο, αχώνευτο και μισητό κόμμα, αλλά τι να κάνει; Επρεπε να συμβιβαστεί, αφού τόσο πολύ ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Τώρα είναι επίσης αναγκασμένος να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι κάποιος άλλος είναι στη θέση που τόσο αγαπά.

Εκτός από τις εθνικιστικές του κορόνες, που ασύστολα διαχέει, θέλει και να εφαρμόζονται αυτές από τον νυν πρωθυπουργό· οι βουλές του όμως είναι γνωστές από τον τελευταίο, που δεν φαίνεται να παίρνει χαμπάρι, παρότι φαίνεται στριμωγμένος ανάμεσα σε σαμαρικούς και καραμανλικούς. Ποιος να το ’λεγε ότι θα υπήρχαν σαμαρικοί. Και όμως υπάρχουν, αν και τινές εξ αυτών προέρχονται από άλλα, σκοτεινά κόμματα.

Χαμπάρι μπορεί να μην παίρνει, αλλά δεν κάνει και τίποτα εναντίον της ανυπακοής [περί περιφρόνησης πρόκειται] του πρώην πρωθυπουργού. Ικανοποιήθηκε από την επίκληση εκ μέρους του προσωπικών λόγων; Μπα; Και πόσο σπουδαίοι μπορεί να είναι αυτοί οι λόγοι, πάντα σε κρίσιμες ψηφοφορίες; Είναι για γέλια και για κλάματα η στάση του αυτή και αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται, κάτι ασφαλώς πρέπει να κάνουν οι σύμβουλοί του [εάν είναι σε θέση να προβούν σε κάτι τέτοιο απέναντι σε έναν αλαζόνα, εάν ακούει συμβούλους... εάν ακούει κάποιον άλλο].

Είναι πιθανόν να είναι παθιασμένος με την οικογένεια Μητσοτάκη [τι δουλεία έχει αυτή η «κεντρώα» οικογένεια με τη σκληροτράχηλη Δεξιά;] και, όπως φρόντισε να ρίξει την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, ίσως κάτι τέτοιο να οραματίζεται και τώρα – τι άλλο μπορεί να οραματίζεται ένας πολιτικός που απέλυσε εκπαιδευτικό όταν η τελευταία συνέλαβε τον γιόκα του να αντιγράφει σε εξετάσεις του σχολείου; Οι κόνξες του, οι απουσίες του δηλαδή από τη Βουλή κατά τις δύο τελευταίες ψηφοφορίες, δηλώνουν ότι θα το συνεχίσει το «παιχνιδάκι» του – αλλά μάλλον θα το φάει το κεφάλι του. Δεν του φταίει κανείς.