Τι κρύβεται πίσω από τα Όσκαρ;

Σαράντα οκτώ ώρες πριν από την ανακοίνωση των βραβείων Όσκαρ, αυτά είναι πλέον σχεδόν γνωστό σε ποιους θα πάνε. Η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία έχει διαμορφώσει το πλαίσιο. Τα περίπου 6.000 μέλη της Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών (Ampas), που ψηφίζουν για τα Όσκαρ, αναμένεται να βραβεύσουν ταινίες, όπως το «1917» του Βρετανού Sam Mendes, που χρηματοδοτείται και διανέμεται από την Universal. η πρόσφατη λίστα των Bafta, των βρετανικών ισοδύναμων των Όσκαρ, οι επιλογές των διαφόρων εταιρειών του Χόλιγουντ - σκηνοθέτες, παραγωγοί, σεναριογράφοι, ηθοποιοί ... - που γενικά προτιμούσαν το «1917» ή το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» του Ταραντίνο, τον «Ιρλανδό» του Σκορσέζε ή το «γάμο», από τον Noah Baumbach, που χρηματοδοτήθηκαν και μεταδόθηκαν από την Netflix.

Αντίθετα, ο «Τζόκερ» και τα «Παράσιτα» παραμένουν δύο περιθωριακές περιπτώσεις για τα Όσκαρ. Η ταινία του Τοντ Φίλιπς θα αρκεστεί μάλλον στο Όσκαρ ερμηνείας α΄ ανδρικού ρόλου (Χοακίν Φίνιξ). Ο Bong Joon-ho, ο κορεάτης σκηνοθέτης της ταινίας «Παράσιτα», θεωρείται μακράν ο καλύτερος σκηνοθέτης της χρονιάς, σύμφωνα με τους αναγνώστες των New York Times, οι οποίοι κλήθηκαν από την εφημερίδα τους να παρουσιάσουν τα δικά τους Όσκαρ. Όμως, οι Αμερικανοί επαγγελματίες του κινηματογράφου, οι οποίοι αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία των μελών του Ampas, δεν φαίνονται μάλλον έτοιμοι να διακρίνουν μια ταινία που γίνεται εκτός των ΗΠΑ, σε άλλη γλώσσα εκτός από την αγγλική, και μια άλλη κατηγορία εκτός από αυτή της "Ξένης ταινίας μεγάλου μήκους". Με την υποστήριξη του Netflix, ο μεξικανός Alfonso Cuaron είχε καταφέρει να κερδίσει το Όσκαρ για σκηνοθεσία το 2019. Αλλά ο συγγραφέας της Gravity είναι γνωστός (και ενταγμένος) στο σύστημα του Χόλιγουντ, σε αντίθεση με τον "σκηνοθέτη Bong" .

Συμπέρασμα: Τα Όσκαρ θα προωθήσουν την αμερικανική κινηματογραφική παραγωγή και όχι ταινίες όπως τα «Παράσιτα», που δεν είναι αμερικανική ταινία, αλλά ούτε και την ταινία «Τζόκερ», που είναι ανατρεπτική. Γιατί εκτός από το οικονομικό σκέλος που είναι το πρωταρχικό για τις βιομηχανίες, παίζει ρόλο και το περιεχόμενο. Έτσι, είναι λογικό ο Κεν Λόουτς να είναι απών.

Γιατί υπάρχει και η άλλη πτυχή του κινηματογράφου, αυτή που μας διαμορφώνει. Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μος(Essai sur le don) έγραφε πριν πολλά χρόνια: «ήμουν άρρωστος στη Νέα Υόρκη. Αναρωτιόμουν που είχα ξαναδεί κάποιες δεσποινίδες που περπατούσαν όπως οι νοσοκόμες μου. Είχα χρόνο για να σκεφτώ. Βρήκα τελικά πως ήταν στον κινηματογράφο. Όταν επέστρεψα στη Γαλλία, παρατήρησα συχνά αυτό το βάδισμα, προπαντός στο Παρίσι. Οι κοπέλες ήταν Γαλλίδες και περπατούσαν κι αυτές μ’ αυτόν τον τρόπο. Πράγματι, ο αμερικανικός τρόπος βαδίσματος, χάρη στον κινηματογράφο, άρχισε να έρχεται και σ’ εμάς. Ήταν μια ιδέα που μπορούσα να γενικεύσω…». Αυτό σημαίνει ότι το σώμα μας (αυτό που παλιά η επιστήμη της ιστορίας το αντιμετώπιζε ως μέρος της φύσης) τώρα θεωρείται προϊόν της κουλτούρας και του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Υπ’ αυτή την οπτική και το σώμα έχει… ψυχή και ιστορία, θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα ότι «σκέφτεται» με τον μηχανικό τρόπο της μίμησης, τη μόδα και άρα την κατανάλωση…

Υπ’ αυτή την οπτική, η απονομή των βραβείων Όσκαρ και τα κριτήρια επιλογής έχουν σχέση και με τον «αμερικανικό τρόπο…» και τη διάδοσή του σε όλον τον κόσμο.

Πηγή με πληροφορίες: Le Monde, Μαρσέλ Μος(Essai sur le don), Γ.Χ.Παπ