Από τις έξι μέχρι... να φέξει

 Η αντίληψη της απαγόρευσης κυκλοφορίας φαντάζει η πιο ελκτική διέξοδος για εκείνους που σχεδιάζουν τα μέτρα για τον Covid 19. Και υπάρχει λόγος γι αυτό.

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί πως το κυρίαρχο σενάριο των νέων κυβερνητικών μέτρων ανάσχεσης της πανδημίας είναι το να περιοριστεί η κυκλοφορία από τις έξι. Αντί από τις εννιά που ισχύει σήμερα. Αρχικά για τα Σαββατοκύριακα.

 

Ανεξάρτητα από το τι θα αποφασιστεί και στην συνέχεια θα ανακοινωθεί είναι φανερό πώς ένα «σχήμα» κυριαρχεί στο μυαλό όσων καταστρώνουν τα σχέδια: Η επιβολή κοινωνικών περιορισμών με το μικρότερο δυνατό δημοσιονομικό κόστος.

 

Με πιο απλά λόγια το πώς θα «λειτουργούν» όσες οικονομικές δραστηριότητες γίνεται. Κι ας πέσει όσο βάρος είναι να πέσει στις καθημερινές – φυσιολογικές- ανάγκες των ανθρώπων. Όπως και στην αίσθηση που έχουν για την ελευθερία τους.

 

Ως εκ τούτου μια καθημερινότητα που θα σταματάει «από τις έξι μέχρι να φέξει» (δηλαδή στις 5 το πρωί) φαντάζει στους αρμόδιους για τον σχεδιασμό της αντιμετώπισης της πανδημίας ως μία πολύ ελκτική λύση.

 

Ακόμη και αν η ευρωπαϊκή εμπειρία λέει ότι …δεν είναι λύση. Οπου εφαρμόστηκε, ώς βασικο μέτρο, δεν είχε καθόλου θετικά αποτελέσματα.

 

Με πρώτη και καλύτερη την Γαλλία. Την χώρα που – όπως φαίνεται- η κυβέρνηση έχει ως πρότυπο σε πολλά επίπεδα. Εκτός ίσως από ένα: Στο Παρίσι μπορείς να κάνεις όσα τέστ Covid 19 θέλεις, δωρεάν, στο φαρμακείο της γειτονιάς σου.

 

Αυτά ενώ γνωρίζαμε ότι οι επιλογές που έγιναν το προηγούμενο διάστημα -πάλι με τα ίδια κριτήρια- θα μας έφταναν εδώ που βρισκόμαστε. Οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει τι σημαίνει το άτσαλο άνοιγμα της αγοράς για τα Χριστούγεννα. Είχαν προειδοποιήσει για το αν και πώς πρέπει να γίνει το άνοιγμα των σχολείων.

 

Τώρα πάλι προειδοποιούν για το τι θα σημάνει το να περιορίσεις χρονικά για 3 ώρες τον συνωστισμό των ανθρώπων προκειμένου να εργαστούν και να κάνουν πράγματα απολύτως απαραίτητα για να μπορέσουν να συνεχίσουν να εργάζονται.Τα λύματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη συνεχίζουν να δείχνουν ενίσχυση του ιού, αλλά και των ψυχοφαρμάκων.

 

Η σκέψη όμως όσων αποφασίζουν δεν αλλάζει. Συνεχίζουμε από έξαρση σε έξαρση.

 

Όπως μας διδάσκει η στοιχειώδης γνώση της πολιτικής επιστήμης κάθε ασκούμενη πρακτική χρειάζεται και την θεωρία της. Το ανάλογο υπόβαθρο για να δικαιολογηθεί.

 

Έτσι λοιπόν ο «κακομαθημένος πολίτης» που κινήθηκε, περπάτησε, ψώνισε, μίλησε εκτός ορίων, επανέρχεται στο προσκήνιο. Με εκείνον που διεκδίκησε – όπως χθες οι φοιτητές κι οι εκπαιδευτικοί – να φέρει επαξίως τον τίτλο του «μεγάλου ανεύθυνου».

 

Το δεύτερο σκέλος αυτής της θεωρίας είναι οι περίφημες «ισορροπίες». Εκείνες που πρέπει να επιτευχθούν μεταξύ των μέτρων προστασίας και την λειτουργία της οικονομίας.

 

Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση δεν τηρούνται ισορροοπίες. Το αντιληφθήκαμε πολύ καλά αυτό το περασμένο … covid free (υποτιθεται) καλοκαίρι. Κι όταν τηρούνται ισορροπίες, οι κυβερνώντες θέλουν να συμβαίνει δίχως να δαπανώνται κονδύλια.

 

Εάν βρεθούν απέναντι στα αδιέξοδα των επιλογών τους, όταν στριμωχούν, τα κυβερνητικά στελέχη «μεταδίδουν» ένα κοινό υπολανθάνον μήνυμα προς τον πολίτη: «Αποφάσισε: Κορονοϊό σήμερα ή μνημόνιο αύριο;».

 

Το εκπληκτικό είναι πως μάλλον θα μας συμβούν και τα δύο.