Τα δάκρυα μιας Όλγας που έθρεψε ένα φίδι

Της Όλγας Στέφου

Πριν δύο χρόνια ο Μ. ένα αγόρι 20 χρονών από το Πακιστάν, ήταν μαθητής σε κάποιο σχολείο μεταναστών. Έμεινε ορφανός πολύ μικρός, στα 6 του. Στα οχτώ του δούλευε σε καλλιέργειες οπίου (στα μάτια που γουρλώνουν κάθε φορά που το λέει, απαντά γελώντας: έτσι γίνεται στο Πακιστάν). Οπλοφορούσε, μάλιστα. Στα 16 πούλησαν οι θείοι του ένα χωράφι για να μπορέσουν να πληρώσουν τον δουλέμπορο και έτσι ο Μ. διέσχυσε χώρες ατελείωτες, εγκαταλείφθηκε στην Τουρκία και πέρασε τα σύνορα. Έκτοτε μεγάλωνε μόνος στην Ελλάδα. Δε γνωρίζω τι και πώς του συνέβη, από κάτι μισόλογα υπέθεσα πως ήταν περίεργα χρόνια, πολλές δουλειές, κακά αφεντικά. Ένας μικρός που δε μιλάει τη γλώσσα μόνος του στην Αθήνα.   Την περίοδο που πρωτοήρθε ο Μ. στην Ελλάδα, ξεκίνησε η πρώτη έντονη εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στους δρόμους. Οι μετανάστες, φυσικά, το είχαν πάρει χαμπάρι πριν από εμάς. Είχαν προηγηθεί οι δημοτικές εκλογές, όπου μια χούφτα -πιστεύαμε τότε- νεοναζί, απέσπασαν σε ορισμένα εκλογικά τμήματα της Α' Αθήνας τεράστια ποσοστά.  Τις πρώτες επιθέσεις ακολούθησαν δεύτερες και συνεχίστηκε.   Τότε τα κανάλια σχεδόν σιωπούσαν. Βλέπετε, στον απόηχο του κινήματος των πλατειών, είχαν ήδη εντοπίσει τους εχθρούς τους. Καθώς, όμως, η Χρυσή Αυγή με τον καιρό ανέβαινε, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να κλείνουν τα μάτια. Έτσι βρήκαν μια λύση: άρχισαν να πιπιλίζουν πως η φτώχεια συντηρητικοποιεί την κοινωνία, βεβαίως βεβαίως, κι έτσι είναι λογική η αύξηση του φασιστικού φαινομένου. Η ευθύνη είχε ήδη μετατοπιστεί, "έφταιγαν", είπαν, "οι αγανακτισμένοι". Τελεία και παύλα.   Μετά ήρθαν οι εκλογές. Η Χρυσή Αυγή μπαίνει στη Βουλή με ηχηρό ποσοστό (ηχηρό σαν τα "βοήθεια!" που φώναζαν όσοι έρχονταν αντιμέτωποι με τους μαχαιροβγάλτες). Περνά ο καιρός, αυξάνονται οι επιθέσεις, οι καταγγελίες, ακόμα και το οπτικό υλικό. Όλα αυτά είναι στη διάθεση του ρεπορτάζ. Το ρεπορτάζ βλέπει "μέλη ακροδεξιών οργανώσεων", αγνώστων λοιπών στοιχείων. "Ακροδεξιό κόμμα" είναι και η Χρυσή Αυγή. Δε μιλά κανένας τους για φασισμό. Τώρα υπάρχει νέα αιτιολογία: λέγεται θεωρία των δύο άκρων. Γράφτηκαν, ειπώθηκαν, θυμόμαστε πολλά. Την εξίσωση της δολοφονίας ανθρώπων με την πέτρα που θα μπορούσε να πετάξει ένας διαδηλωτής. Χτίστηκε το τέλειο άλλοθι για να πατήσει πάνω του η καταστολή, την ώρα που ως τέλειο γρανάζι του συστήματος η Χρυσή Αυγή αλώνιζε ανενόχλητη, ενώ στα ΜΜΕ διαφημίζονταν τα "μόνο για Έλληνες" τρόφιμα που μοίραζε.   Έγιναν κι άλλα πολλά μέχρι να αποφασίσουν τα συστημικά Μέσα να μιλήσουν για τη Χρυσή Αυγή κάπως πιο αιχμηρά. Είναι λίγο που η Χρυσή Αυγή, ακίνδυνη και απαραίτητη, πήρε το μέρος των μεταλλωρύχων της Κασσάνδρας, που τάχθηκε υπέρ της εξόρυξης χρυσού, που αυτό κρίθηκε υπεύθυνη στάση; Όλο αυτό το διάστημα κι ενώ οι φήμες για τη χρηματοδότηση της συμμορίας φουντώνουν, οι βουλευτές της ΧΑ δίνουν συνεντεύξεις και βγαίνουν σε παράθυρα.    Μέχρι που με ενάμιση μήνα διαφορά, συνέβησαν δύο περιστατικά. Το ένα, που συγκλόνισε το MEGA, ήταν ο βουλευτής της ΧΑ, Χρήστος Παππάς, που ούρησε έξω από την είσοδο του σταθμού για να δείξει την απαξίωσή του. Τότε πρώτη (το τονίζω, πρώτη!) φορά, ο σταθμός μίλησε με πραγματικά σκληρά λόγια για τη συμμορία των νεοναζί.    Το δεύτερο περιστατικό, ενάμιση μήνα μετά απ'το πρώτο, ήταν αυτό που συγκλόνισε εμάς, τους άλλους. Ήταν η φασιστική επίθεση στον 14χρονο Αφγανό που του κόστισε 30 ράμματα στο πρόσωπό του. Αυτοί, οι καλοθρεμμένοι φασίστες, χτύπησαν ένα παιδάκι και το τραυμάτισαν με σπασμένα γυαλιά. Αυτοί, οι καλοθρεμμένοι φασίστες, οι δολοφόνοι, στο δελτίο των ειδήσεών σου, Όλγα Τρέμη, είχαν χώρο μόνο για ένα λεπτό. Τόσο χρειαζόταν για να περιγράψεις την είδηση, αλλά να μη χρειαστεί να φτάσεις στην περιγραφή της κτηνωδίας.   Εσύ σήμερα, Όλγα Τρέμη, βούρκωσες όταν είδες πως μαμάδες αναγκάζονται να αφήσουν σε δημόσια ιδρύματα τα παιδιά τους, γιατί δεν αντέχουν να τα ταΐσουν. Εσύ που με πάθος υπηρετείς αυτόν που χτυπά με την κουτάλα το χέρι του πεινασμένου παιδιού. Εσύ που λες στη μάνα να κόψει το λαιμό της. Εσύ που όταν η μάνα εξεγείρεται λες στις άλλες μανάδες πως "υπονομεύει την εθνική προσπάθεια". Εσύ που, ενώ κάνεις όλα τα παραπάνω, θυμίζεις από κοντά πόσο χρήσιμες είναι οι "σκούπες" και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυσοχοϊδη, οι "οροθετικές" του Γεωργιάδη και του Λοβέρδου, που τονίζεις με στόμφο την καταγωγή μόνο των αλλοδαπών όταν τυχαίνει να διαπράξουν κάποιο έγκλημα. Εσύ που κάνεις τη δουλειά σου.   Αν, λοιπόν, πρέπει για κάτι να κλάψεις, κλάψε για τη στράτευσή σου με την πλευρά εκείνου που σπέρνει φτώχεια, δυστυχία, παιδιά μακριά απ'τις μαμάδες αφημένα σε ιδρύματα. Κλάψε, όμως και για κάτι ακόμα: για το φίδι που εκτρέφεις τόσο καιρό, το εξυπηρετικό, καλόβολο φίδι που χαρακώνει παιδικά πρόσωπα.  - See more at: http://left.gr