Η πίεση της τρόικας για απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε το μοντέλο ΕΡΤ να λειτουργήσει ως "πιλότος" για τον δημόσιο τομέα, δοκιμάζει τις εύθραυστες πολιτικές αντοχές της δικομματικής κυβέρνησης. Η γενίκευση των απολύσεων στον δημόσιο τομέα δεν οδηγούν στη βελτίωση των υπηρεσιών του, αλλά στη διάλυσή του, με δεδομένο ότι ο αριθμός των υπαλλήλων είναι μικρότερος από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και η τριετία του Μνημονίο έχει αποψιλώσει κρίσιμες υπηρεσίες που προσφέρουν κοινωνικό ή δημοσιονομικό έργο.
Η κυβέρνηση παίζει με ακραίες αντιλήψεις κοινωνικού αυτοματισμού. Οι απολύσεις στο Δημόσιο εμφανίζονται ως αντιστάθμισμα των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, κάτι σαν αυτόματη... κοινωνική δικαιοσύνη! Λες και ο απολυμένος του Δημοσίου δημιουργεί θέσεις εργασίας για τον απολυμένο του ιδιωτικού τομέα! Αντιθέτως η εμπειρία επιβεβαιώνει τους φόβους ότι όσα υφίστανται ως "διαρθρωτικές αλλαγές" οι δημόσιοι υπάλληλοι μεταφέρονται σε ακόμα πιο άγρια εκδοχή στον ιδιωτικό τομέα. Αυτή είναι η περιβόητη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης.
Η κυβερνητική κρίση που οδήγησε από την τρικομματική στη δικομματική κυβέρνηση δεν έχει ξεπεραστεί. Για πόσο ο Βενιζέλος, πολιτικά αιχμάλωτος και διαβλητός, θα τα καταπίνει όλα, ακόμη και την πολιτική κάλυψη Βορίδη από τον Σαμαρά για το θέμα του Ανδρέα Παπανδρέου; Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, παρά το δέλεαρ της δοτής εξουσίας που του παρέχει ο Βενιζέλος, δεν αντέχει διότι εξαερώνεται. Ο Βενιζέλος έχει δεσμευτεί ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, ο Σαμαράς εκφράζει ευχή να μην ληφθούν, αλλά αυτά λαμβάνονται. Ο Βενιζέλος έχει δεσμευτεί ότι θα εμποδίσει το "μαύρο" της ΕΡΤ, αλλά αυτό συνεχίζεται, παρά την απόφαση του ΣτΕ, και το μοντέλο "ΕΡΤ" επεκτείνεται παντού.
Υπό την πλήρη ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της νεο-ακροδεξιάς, του υβριδίου του εθνικόφρονος νεοφιλελευθερισμού, ο Βενιζέλος δεν μπορεί να δώσει το όποιο δικό του στίγμα στο νέο κυβερνητικό σχήμα (ακόμη δεν έχει εξασφαλίσει την περιβόητη νέα προγραμματική συμφωνία), ώστε να αποπειραθεί να διασωθεί εμφανιζόμενος ως χρήσιμος και αναγκαίος "ισότιμος πολιτικός εταίρος" πριν και μετά τις εκλογές. Η κρυφή ελπίδα Σαμαρά και Βενιζέλου ότι η τρόικα δεν θα επιμείνει σε νέα μέτρα, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, διαψεύδεται από την οδυνηρή πραγματικότητα.
Το Μνημόνιο ρίχνει κυβερνήσεις και διαλύει κυβερνητικά κόμματα. Δεν είναι μόνο η ελληνική εμπειρία. Αυτές τις μέρες δοκιμάζεται και η μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας στην Πορτογαλία. Τα αδιέξοδα της οικονομικής πολιτικής οδήγησαν σε παραίτηση τον υπουργό Οικονομικών, η επιλογή νέου υπουργού ορκισμένου νεοφιλελεύθερου οδήγησε σε παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών. Η κυβέρνηση συνεργασίας Κοέλιο, παρότι έχει αυτοδυναμία και παρά τις επιβραβεύσεις των δανειστών της χώρας στον "καλό μαθητή", κρέμεται κι αυτή από μια κλωστή.
Και εκεί και εδώ η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα αποδεικνύεται καταλυτική για την εκδήλωση των εσωτερικών αντιφάσεων στα κυβερνητικά σχήματα, που επιμένουν σε αντιλαϊκές και αδιέξοδες πολιτικές. Ο ευρωπαϊκός Νότος δίνει και πάλι το "παρών".
http://www.avgi.gr/