Ένα βήμα πίσω για τον Ρωμανό...

Του Γιάννη Παντελάκη

Και τώρα, λοιπόν, τώρα που τα είπαμε όλα για τον Ρωμανό, τώρα που βγάλαμε τα εσώψυχα και τα απωθημένα μας, τους φόβους μας, την οργή και το μίσος μας, τώρα που μετείχαμε και στους μικρούς εμφυλίους του διαδικτύου αλλά και εκτός αυτού, μήπως ήρθε η ώρα ν' ασχοληθούμε με κάτι υπέρτερο; Να δούμε πώς μπορεί να σωθεί η ζωή του. Γιατί αυτό προέχει πάνω απ' όλα. Να σωθεί η ζωή του.

Τα υπόλοιπα, έχουμε χρόνο να τα δούμε αργότερα πάλι. Κάποια αφορμή θα βρούμε εμείς οι υπεράνω όλων κριτές. Οι νοικοκυραίοι, οι φανατικοί υποστηρικτές της απαρέγκλιτης τήρησης των νόμων, οι πολιτικά ορθοί, αυτοί που δεν κάνουν και πολλές εκπτώσεις στις αρχές της ομαλότητας, που είδαν στο παιδί αυτό όλες τις κακοδαιμονίες αυτού του τόπου, ας κάνουν μια μικρή παραχώρηση, αυτή της σιωπής, έστω για λίγο. Για μια ζωή πρόκειται, ας το σκεφτούν. Αλλά και οι άλλοι, αυτοί που νομίζουν πως μέσα από τον αγώνα ενός παιδιού, μπορούν να παίζουν ανέξοδα τους επαναστάτες, ας ακολουθήσουν την ίδια στάση. Το καταλάβαμε, είναι κι αυτοί αντικαθεστωτικοί, το συνειδητοποιήσαμε πως βρίσκονται μέσα στο σύστημα όλα αυτά τα χρόνια απλά και μόνο για να το πολεμούν... εκ των έσω, κάτι σαν εισοδιστές!

Τα περιθώρια για να σωθεί η ζωή του δεν είναι απλά μικρά, είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Βρίσκεται στην 26η ημέρα απεργίας πείνας, είναι απόλυτα εξαντλημένος και αυτό που όλοι φαντάζομαι ότι απεύχονται, είναι πολύ κοντά. Αυτό είναι δεδομένο. Δεδομένο είναι και κάτι άλλο. Ο Ρωμανός, δεν είναι από τα παιδιά εκείνα που θα κάνουν πίσω, πιστέψτε με, έχει περίσσια οργή και αποφασιστικότητα να φτάσει ως το τέλος αυτό που έχει αρχίσει.

Άρα, τα μάτια μας και η όποια πίεση μπορούμε να ασκήσουμε, πρέπει να στραφούν στους απέναντι, στην άλλη πλευρά αυτής της ιστορίας. Αυτή πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω. Και αυτό, όχι γιατί αυτή η υπόθεση ως τώρα ανέδειξε πόσα τρωτά έχει αυτό το κράτος (δίνει το δικαίωμα των σπουδών, αλλά όχι τον τρόπο για να γίνονται αυτές κ.ο.κ.), αλλά επειδή το κράτος αυτό δεν έχει το δικαίωμα της εκδίκησης. Ας μην το δει ως μια ήττα, ας το δει ως μια μικρή αναγνώριση των ευθυνών που σχεδόν διαχρονικά έχει στη διαμόρφωση όλων αυτών που συμβαίνουν. Δεν νομίζω πως κανένας θα το κατηγορήσει αν κάνει μια μικρή δόση αυτοκριτικής...

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών