Νέο Γερμανικό Lebensraum; -του Θανάση Αλμπάντη

Lebensraum ή ζωτικός χώρος. Σύμφωνα με την στρατηγική αυτή, ένας λαός δικαιούται να επεκταθεί σε εδάφη, που του είναι αναγκαία, προκειμένου να ικανοποιηθούν δημογραφικές και οι εξ αυτών παραγόμενες οικονομικές ανάγκες του. 

Οι δημογραφικοί αυτοί λόγοι θεμελιώνονται επί της έννοιας πάντοτε του φυσικού δικαιώματος ενός λαού να μη στερείται του αναγκαίου γι αυτόν εδαφικού χώρου, άνευ της ικανοποίησης του οποίου κυοφορείται ο κίνδυνος να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες του υπερπληθυσμού. Από οικονομικής πλευράς η επιζητούμενη επέκταση αυτή δικαιολογείται από την ιδέα του να επιτευχθεί τουλάχιστον αυτάρκεια ως προς τα κυριότερα οικονομικά αγαθά και τις πρώτες ύλες. 

Βάσει λοιπόν της παραπάνω θεωρίας, ως Ζωτικός Χώρος κατά τη δεύτερη περίπτωση μπορεί να αφορά ένα απομακρυσμένο έδαφος όπως για παράδειγμα μια υπερπόντια κτήση ή αποικία.

Η επέκταση του ζωτικού χώρου χαρακτηρίζει την γερμανική πολιτική από την εποχή του Ότο φον Μπίσμαρκ, του σιδηρού καγκελάριου, που ενοποίησε την Γερμανία. Ο Μπίσμαρκ δεν είχε την δυνατότητα να κατακτήσει αποικίες, διότι τούτο θα τον έφερνε σε σύγκρουση με τις άλλες αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης και κυρίως την Αγγλία. Πιθανόν και να μην θεωρούσε τη χώρα του έτοιμη να προχωρήσει σε υπερπόντιες στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Παρέμεινε, λοιπόν, στα όρια της Ευρώπης, εφαρμόζοντας το δόγμα του ζωτικού χώρου μόνο σε βάρος της Αυστρίας και Δανίας, αρχικά, με την προσάρτηση των πριγκιπάτων Σλέσβιχ-Χολστάιν και εν συνεχεία σε βάρος της Γαλλίας, με τον πόλεμο του 1870, προσαρτώντας στη Γερμανία τις γαλλικές επαρχίες Αλσατίας και Λωραίνης. 

Πρέπει εδώ να επισημάνω, ότι ο Μπίσμαρκ είχε ακραιφνή πρωσική και προτεσταντική νοοτροπία. Στόχος του ήταν η δημιουργία ενός συμπαγούς γερμανικού κράτους, προστατευμένου από ένα πλαίσιο αυστηρών νόμων, στους οποίους θα υπακούνε όλοι, με ένα συμπαγές, επίσης, κοινωνικό status, ανάλογο, περίπου, των καστών της παραδοσιακής ινδικής κοινωνίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που επεχείρησε να περιορίσει και την επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας στη γερμανική κοινωνία και κράτος.

Είναι γεγονός, ότι ο Μπίσμαρκ, παρά τις στρατιωτικές και πολιτικές επιτυχίες του, ήταν ελάχιστα δημοφιλής. Η γερμανική κοινωνία ήταν αρκετά διαποτισμένη από τα κινήματα του Διαφωτισμού και του Ρομαντισμού, αλλά σε ένα εκρηκτικό μείγμα με την υπεροψία που δίνουν πρωσική νοοτροπία και παιδεία. Η έκρηξη επήλθε με την ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κοινωνική εξαθλίωση των Γερμανών, λόγω των σκληρών όρων της Συνθήκης των Βερσαλιών.

Αυτό το μείγμα εγώ το αποδίδω με τον όρο «πρωσισμός», ο Τόμας Μαν με τον όρο «γερμανισμός». Στον γερμανισμό ο Μαν αποδίδει και την κτηνώδη συμπεριφορά των Γερμανών στην περίοδο της χιτλερικής παντοδυναμίας. Δεν είναι τυχαία η τεράστια απήχηση του συνθήματος Deutschland uber alles, και υπεράνω όλων των λαών ήταν ο γερμανικός. 

Το δόγμα του Lebensraum προσπάθησε να εφαρμόσει η Γερμανία με τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. 

Πιστεύει κανείς, πως η Γερμανία άλλαξε; 

Το Lebensraum του Μπίσμαρκ και του Χίτλερ (βλέπετε, οι σοβαρές χώρες σχεδιάζουν μακροχρόνια εξωτερική πολιτική και σπανίως αφίστανται αυτής), ισχύει ακόμη. Δεν αναφέρομαι μόνο στα όσα συμβαίνουν προσφάτως και αφορούν άμεσα στην Ελλάδα. Η Γερμανία, εδώ και δεκαετίες, με συντονισμένες ενέργειες, διευρύνει τον ζωτικό της χώρο, με ειρηνικά μέσα, αλλά με όλως αποικιοκρατικό τρόπο. Αν τώρα αυτή η διεύρυνση θα έχει ως αποτέλεσμα την ανθρωπιστική κρίση σε άλλες χώρες ή στις φτωχές τάξεις της ιδίας, δεν την απασχολεί καθόλου. 

Η μεθοδικότητα της Γερμανίας είναι αξιοθαύμαστη. Έχει εκπονήσει το πρόγραμμα εφαρμογής του δόγματος με εξαιρετικά λεπτομερή τρόπο και πιθανόν έχει προνοήσει για ασφαλιστικές δικλείδες, σε περιπτώσεις διακλαδώσεων. Η εφαρμογή γίνεται με ακρίβεια γερμανικής τεχνολογίας, εξαιρετικό συντονισμό και χωρίς αναισθητικό. 

Η Γερμανία, μέσω της Ο.Ν.Ε., έχει δημιουργήσει γύρω της ένα συμπαγές τοίχος κρατών, που εξαρτώνται οικονομικά από αυτήν. Τα λοιπά κράτη έχουν υποκύψει σ’ έναν οικονομικό και, πλέον, πολιτικό απομονωτισμό απέναντι στον λοιπό κόσμο, με αποτέλεσμα να ελέγχει αυτή πλήρως τις τύχες των Ευρωπαίων. Είναι η γερμανική εκδοχή του δόγματος Μονρόε.

Το ενεργειακό πρόβλημά της το αντιμετωπίζει με την στροφή στις καθαρές μορφές ενέργειας. Σήμερα η Γερμανία είναι κυρίαρχη στον τομέα αυτή. Πρωτοπόρος ήταν η Ισπανία, αλλά η Γερμανία απέκτησε την αποκλειστικότητα των ισπανικών καινοτομιών. Παράλληλα επεκτείνει το δίκτυο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. Για τον λόγο αυτό, μάλιστα, υποχρεώθηκε, λόγω «μνημονίων» η Ελλάδα να υποτιμήσει το ρεύμα που παράγεται από τις πηγές αυτές. Παράλληλα, με τον τρόπο αυτό, η Γερμανία κατόρθωσε να αποκλείσει ανταγωνιστές της (κυρίως Κινέζους), αφού πια οι επενδύσεις έχουν καταστεί ασύμφορες. 

Στον τρόπο άσκησης της ενεργειακής πολιτική της και της προάσπισης του ζωτικού της χώρου, εντάσσεται και η πολιτική της έναντι της Ρωσίας. Οι ενεργειακές πηγές της Ρωσίας την ενδιαφέρουν, βεβαίως, αλλά θέλει να θέσει τους δικούς της όρους και να δημιουργήσει ένα τόξο δορυφόρων χωρών της (Πολωνία-Ουκρανία) γύρω από την Ρωσία, όπου είναι πιθανόν να εγκατασταθούν, εφόσον αυτή το εγκρίνει, πυραυλικές και στρατιωτικές βάσεις, στα πλαίσια –υποτίθεται- του ΝΑΤΟ.

Στον τομέα της γεωργίας προωθεί τις πράσινες καλλιέργειες, μέσω της ΚΑΠ. Τους πειραματισμούς της τις κάνει σε τρίτες χώρες (Αίγυπτο και Βραζιλία, απ’ όσο ξέρω) και η τεχνογνωσία της είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Έχει την πρόνοια να μην στραφεί στην τεχνολογία των μεταλλαγμένων, όπου δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί Η.Π.Α., Κίνα και Ινδία. Έχει οικολογική συνείδηση; Είναι γεγονός, ότι οι Γερμανοί είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι σε θέματα περιβάλλοντος. Όμως, η οικολογική αυτή στροφή τής επιτρέπει να θέτει περιορισμούς, όσον αφορά στα φθηνά μεταλλαγμένα, προς όφελος της δικής της βιομηχανίας παραγωγής ειδών διατροφής. 

Ήδη έχει κάνει και μια δυναμική παρέμβαση στον τομέα του ελαιολάδου, αφού μπορεί κανείς να βρει «γερμανικό» εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, παραγόμενο σε ελλαδικούς ελαιώνες (Μάνη, Πήλιο), γερμανικής ιδιοκτησίας. Το αν θα μπορέσει να ελέγξει πλήρως τον τομέα αυτό, δεν γνωρίζω. Σημειωτέον, όμως, ότι μία μνημονιακή υποχρέωση της Ελλάδας ήταν η κατάργηση των τοπικών ελαιοτριβείων και η δημιουργία δύο (2) μόλις κεντρικών σε όλη την Ελλάδα.

Τι σημαίνει αυτό; α) δεν θα υπάρχουν ελαιόλαδα Π.Ο.Π. και β) πλήρης έλεγχος του κύκλου παραγωγής, επεξεργασίας και τυποποίησης του ελαιολάδου. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψη εδώ, ότι το μνημόνιο επιβάλλει μονοπωλιακές πρακτικές, πρακτικές που ευνοούν (και η Ελλάδα αποδέχεται, μέσω Τράπεζας της Ελλάδας και Τραπεζών) τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Τα δύο αυτά ελαιοτριβεία, λοιπόν, θα είναι τερατώδεις επενδύσεις, που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από Έλληνες για πολλούς λόγους. 

Τονίζω, τέλος, ότι οι δύο μεγάλες ελαιουργικές βιομηχανίες της Ελλάδας, η ΕΛΑΪΣ και η ΜΙΝΕΡΒΑ, μάλλον δεν βρίσκονται υπό ελληνικό έλεγχο και είναι πολύ πιθανόν να απαξιωθούν (εδώ και καιρό δεν έχουν κάνει εκσυγχρονισμό και επενδύσεις), για να μεταφερθούν στο εξωτερικό. Οι συνέπειες για την ελληνική ελαιοπαραγωγή θα είναι εξαιρετικά δυσμενείς, αν συμβεί κάτι τέτοιο.

Στον τομέα υγείας και φαρμάκων βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο που άνοιξε τις πόρτες της στους Έλληνες γιατρούς. Η παιδεία στην Γερμανία είναι εντελώς ταξική, διότι, όπως προανέφερα, δεν επιθυμεί την ανατροπή του κοινωνικού-οικονομικού status της. Διαπιστώνει, όμως, την ανάγκη της να ανανεώσει το επιστημονικό δυναμικό της. Αν ανοίξει την παιδεία στις λαϊκές τάξεις, υπάρχει κίνδυνος ανατροπής του status της.

Προτιμά, λοιπόν, το επιστημονικό παιδομάζωμα. Ήδη έχει διδαχτεί από το λάθος του ναζιστικού καθεστώτος, που εξαπέστειλε τους Γερμανοεβραίους και αντικαθεστωτικούς επιστήμονες στις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα να κατασκευάσουν οι τελευταίες την ατομική βόμβα και όχι η Γερμανία, που είχε προχωρήσει περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην ατομική επιστήμη. Επισημαίνω, τέλος, ότι η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ειδικεύεται κυρίως στα γενόσημα και όχι στην φαρμακευτική έρευνα και πρωτοτυπία, τα οποία κυρίως εξάγει. 

Ένας άλλος τομέας που αποδεικνύει την γερμανική πολιτική του ζωτικού χώρου είναι οι επενδύσεις της στην Ελλάδα. Ήδη έχει στραφεί στην εκμετάλλευση του συνόλου, σχεδόν, των περιφερειακών αεροδρομίων και ειδικά όσων συνδέονται με εμπορικά λιμάνια και θελκτικούς τουριστικούς προορισμούς. Η Ελλάδα είναι κομβικό σημείο για το διαμετακομιστικό εμπόριο προς τις αγορές της Αφρικής και της Ασίας, θέση που ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε. 

Η Γερμανία θα αποκτήσει πρώτο και κυρίαρχο λόγο στον τομέα αυτό, ώστε και νέες αγορές να δημιουργήσει και πηγές πρώτων υλών να βρει. Για τον λόγο αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαία: α) Η διείσδυση της SIEMENS και της DEUTSCΗE TELEKOM στις τηλεπικοινωνίες της Ελλάδας, σε σημείο που η χώρα μας να εξαρτάται πλήρως από την τεχνολογία της πρώτης και το software της δεύτερης, σε κάθε τομέα τηλεματικής. β) Η απαξίωση των Ελληνικών Ναυπηγείων και της ελληνικής ναυτιλιακής τεχνολογίας.

Τα ναυπηγεία είχαν πολυσχιδή κατασκευαστική ικανότητα (οχήματα κ.λπ.), ερευνητική επάρκεια, προσόντα πλέον ανύπαρκτα και για τον λόγο αυτό προστρέχουμε στα αντίστοιχα γερμανικά προϊόντα και οι τομείς συγκοινωνίας και επικοινωνίας εξαρτώνται από την Γερμανία απολύτως. γ) Η έξοδος των Γερμανών από το αεροδρόμιο των Σπάτων, που εξυπηρετεί κυρίως επιβάτες. 

Επειδή, πλέον, η παγκόσμια οικονομία έχει στραφεί προς τον χρηματιστηριακό-τραπεζικό καπιταλισμό, κατόρθωσε (η Γερμανία) να επιβάλει την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, με ασφυκτικά δεσμευτικούς όρους και με απόλυτο έλεγχο του ΕΥΡΩ και της ροής του. Όλες οι χώρες της Ζώνης επαιτούν από την Γερμανία και αυτή είναι επαρκώς εξασφαλισμένη από τις διακυμάνσεις και ισοτιμίες άλλων νομισμάτων, ειδικά του δολαρίου, ενώ μπορεί να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο, αλλά η ίδια δανείζει εκ του ασφαλούς και με κέρδος.

Να μην περιμένουμε “έλεος” από τους Γερμανούς. Η πρωσική παιδεία τους και το ηθικό υπόβαθρο του προτεσταντισμού θα οδηγήσουν την κατάσταση στα άκρα.

Η Ελλάδα σήμερα ακολουθεί μία σαφώς πιο ικανοποιητική πολιτική έναντι των προβλημάτων της. Είναι προφανές, ότι αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την τακτική που επιβάλλει η θεωρία των παιγνίων. Ο Βαρουφάκης έχει ειδικευτεί σ’ αυτήν. Καλό θα ήταν να πάρει και ως σύμβουλο τον Κων/νο Δασκαλάκη, που σήμερα θεωρείται ο κορυφαίος μαθηματικός στον τομέα αυτό. Πρέπει να ανατρέψει την υπάρχουσα συμπαγή κατάσταση, με την εξεύρεση ισχυρών συμμάχων, εντός και εκτός Ευρώπης.

Η στάση των ΗΠΑ δεν είναι τυχαία υπέρ της Ελλάδας, διότι οι ΗΠΑ διαβλέπουν τον γερμανικό κίνδυνο. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί δεν έχουν κατανοήσει μάλλον τον κίνδυνο, την κατάστασή τους και το δυσμενές μέλλον που τους επιφυλάσσεται. Η Ελλάδα πρέπει να τους το επισημάνει και, προφανώς, θα ανεύρει, στις χώρες αυτές, σημεία της αδυσώπητης γερμανικής διείσδυσης. 

Ίσως έτσι τις ταρακουνήσει και τις πάρει με το μέρος της και επιτύχει τους στόχους της.

Θανάσης Αλμπάντη