Δανειοκάθαρση ή δανειοκτονία;

γράφει η Σταυρούλα Ματζώρου

Η εθνική συνείδηση διαμορφώνεται βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, γενιά τη γενιά. Ετσι περίπου δημιουργείται μια εθνική αλήθεια ή, καλύτερα, μια αδιατάρακτη και αταλάντευτη σταθερά.

Κατά καιρούς –και αναλόγως– εμφανίζονται διάφορες ασκήσεις επί σταθεράς, που έχουν πολύ ενδιαφέρον, εκτελούνται με ακρίβεια και είναι πλήρεις επιστημονικών κινήσεων και όρων.

Η σφαγή των Ποντίων είναι μία τέτοια σταθερά που η ιστορική της αλήθεια, βαθιά ριζωμένη στη συλλογική μνήμη, δεν κινδυνεύει από απόψεις-γλωσσικές ασκήσεις που με το πέρασμα του χρόνου –του πολύ χρόνου εν προκειμένω– ανταλλάσσονται γι’ αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός.

Πάντα θα μετράει το αποτέλεσμα.

Πόσο δηλαδή είναι σε θέση οι δύο έννοιες δανειοκάθαρση ή δανειοκτονία να μετακινήσουν τη σταθερά, ακλόνητη πεποίθηση ότι τα κόμματα τα «παίρνουν», δανεικά κι αγύριστα, σε μια χώρα που σκάβει στις τσέπες των πολιτών της για κείνο το ευρώ που θα ανακεφαλαιοποιήσει τις γαλαντόμες τράπεζες που καταχωνιάζουν, χαρίζουν, διαγράφουν τα κομματικά δάνεια;

Πρέπει να μας απασχολήσει τι ήταν από τα δύο αυτό που προσφέρθηκε στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ ή το αποτέλεσμα;

Ο κ. Μητσοτάκης αποδέχεται με τη συγγνώμη του για τα ληφθέντα και εσαεί ανεξόφλητα δάνεια τη δανειοκάθαρση.

Ο κ. Γεωργιάδης ζητάει τη δανειοκτονία, όπου δηλαδή κάτω από το όποιο δάνειο υπάρχει υπογραφή Νέας Δημοκρατίας, αυτό να διαγράφεται.

Και για να τονώσουμε τη συλλογική μνήμη, δεν πέρασαν καλά καλά δύο χρόνια από την ημέρα που η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. μεθόδευσε, με την τροπολογία σε νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης (!), κ. Χατζηδάκη και κ. Μηταράκη, την ακύρωση της διερεύνησης της τραπεζικής δανειοδότησης των δύο αυτών κομμάτων που είχε ξεκινήσει από τους οικονομικούς εισαγγελείς Πεπόνη και Μουζακίτη.

Τότε, η Λούκα Κατσέλη, επικεφαλής της Κοινωνικής Συμφωνίας, έκανε λόγο για «φωτογραφική τροπολογία που ψηφίστηκε εν κρυπτώ» και για σκανδαλώδη απαλλαγή των διοικήσεων τραπεζών, που έδωσαν δάνεια εκατοντάδων εκατ. ευρώ χωρίς ουσιαστικές εγγυήσεις στα πολιτικά κόμματα.

Εγινε λόγος, επίσης, για ευθεία παρέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, καθώς η τροπολογία «απαλλάσσει από την ενδεχόμενη δίωξη για απιστία τα μέλη της διοίκησης τραπεζών που έδωσαν δάνεια σε νομικά πρόσωπα».

Ηταν Οκτώβριος του 2014 όταν σε ερώτηση του νυν προέδρου της Βουλής, Ν. Βούτση, για τα δάνεια της Ν.Δ., ο τότε υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος απάντησε πως τα όποια δάνεια της Ν.Δ. έχουν ληφθεί με διαφάνεια και πως εξυπηρετούνται, και λάβρος επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή λασπολογούσε.

Πώς έπαιρναν τα δάνεια; Απλούστατον. Εβαζαν εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση των επόμενων ετών, στηριζόμενα στα ποσοστά που είχαν σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Εγγυητής εν ολίγοις η δική μας ψήφος. Κι επειδή τότε ψυχανεμίστηκαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος ότι φυλλορροούσαν τα κόμματά τους, φρόντισαν για το μέλλον τους με την τροπολογία αρ. 78 ν. 4146/2013. Απλούστατον.

Λοιπόν, δανειοκάθαρση ή δανειοκτονία. Ποιος από τους δύο όρους είναι ικανός να ταρακουνήσει τη σταθερά;

Ποιος από τους δύο όρους είναι ικανός να μας οδηγήσει έξω από τη Βουλή για να συνδιαμαρτυρηθούμε με την νυν και αεί «δανειοκαθαρθείσα» αξιωματική αντιπολίτευση –του μικρού πλην τιμίου ΠΑΣΟΚ μη εξαιρουμένου– για την κυβερνητική ολιγωρία να βρει ισοδύναμα για τα δικά μας «κόκκινα» κι «αχάριστα» δάνεια;