Πολιτική λύση ή αδιέξοδο

Του Απόστολου Διαμαντή

Η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος έχει μπλοκάρει. Η κυβέρνηση δυσκολεύεται με το ασφαλιστικό και το αγροτικό, τα οποία προκαλούν την πρώτη σοβαρή κοινωνική αντίδραση. Και ο Σόιμπλε ψιθυρίζει εκ νέου το grexit.

Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση έχει ενεργοποιήσει όλα τα όπλα που διαθέτει. Προτάσσει το προσφυγικό για να ζητήσει ελαστικότητα στο δημοσιονομικό. Κάνει διαπραγματεύσεις με την ομάδα Τσακαλώτου, με κλειστές τις πόρτες, έτσι ώστε να μην υπάρξει ατύχημα. Ενεργοποιεί τον Παυλόπουλο. Και τέλος, ο ίδιος ο Τσίπρας αναλαμβάνει τα ηνία, έτσι ώστε να γίνει δεκτό το ελληνικό αίτημα αποδοχής του σχεδίου Κατρούγκαλου. Ειδάλλως;

Υπάρχει ένα εμφανές πολιτικό αδιέξοδο: η κυβέρνηση Συριζα - Ανελ δείχνει για πρώτη φορά αδύναμη, καθώς διογκώνεται εντυπωσιακά η κοινωνική αντίδραση. Το αδιέξοδο προκύπτει από το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρίσκεται μεταξύ δύο πυρών. Από τη μια οι επαγγελματικές τάξεις και οι συνταξιούχοι πιέζουν για απόρριψη του σχεδίου και από την άλλη η ευρωζώνη απαιτεί πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων, μείωση συντάξεων, λύση του ασφαλιστικού και μετά αξιολόγηση. Οι δύο πλευρές δεν μπορούν να βρουν σημείο επαφής. Και επομένως η κυβέρνηση είναι σε αδιέξοδο.

Οπότε μένει η δυνατότητα πολιτικής λύσης, δηλαδή ελαστικότητας εκ μέρους των δανειστών. Μπορούν όμως οι ευρωπαίοι, στο μέσον του προσφυγικού που αποσταθεροποιεί πολιτικά τις κυβερνήσεις, να δείξουν ελαστικότητα απέναντι στην Ελλάδα; Δύσκολο. Και επομένως τα περιθώρια για τον Αλέξη Τσίπρα έχουν στενέψει και κυριολεκτικά παίζει τα ρέστα του σ' αυτή τη φάση.

Η ΝΔ του Κυριάκου παρακολουθεί διακριτικά τις εξελίξεις, σε μια άτυπη γραμμή συναίνεσης που εξαντλεί την αντιπολιτευτική τακτική στις πραγματικά ανόητες ανακοινώσεις του γραμματέα της νεολαίας του Συριζα, αλλά και τις εντελώς άστοχες αποφάσεις διορισμών συγγενών κομματικών στελεχών σε θέσεις μετακλητών.

Το ζήτημα αυτό επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το κλίμα, καθώς δημιουργεί μόνιμες ιδεολογικές και πολιτικές παρενέργειες. Φυσικά, κάθε υπουργός δικαιούται να έχει τους συμβούλους της επιλογής του. Πλην όμως, για λόγους προφανείς, εξαιρούνται απ' αυτό τα συγγενικά πρόσωπα.

Άρα, οι δηλώσεις Βερναρδάκη είναι απολύτως ατυχείς, καθώς το ζήτημα είναι πως δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση, εκ μέρους κομματικών στελεχών και κυβερνητικών παραγόντων, ο διορισμός των συγγενών τους στο δημόσιο.

Κάποτε, επί πρωθυπουργίας Νικολάου Πλαστήρα, το εργοστάσιο ΦΙΞ ζήτησε την πρόσληψη οδηγού. Ο αδελφός του πρωθυπουργού, άνεργος τότε, έσπευσε να κάνει αίτηση. Μόλις όμως ο αρμόδιος υπάλληλος είδε το όνομα και έμαθε το βαθμό συγγένειας ενημέρωσε αμέσως τον στρατηγό. Κι αυτός είπε στον αδελφό του, αν έχει οικονομικό πρόβλημα, να τσακιστεί να έρθει να μείνει μαζί του, σε ένα μικρό διαμέρισμα που διατηρούσε ο Πλαστήρας στο Παγκράτι.

Όταν είσαι λοιπόν υπουργός, πρωθυπουργός, γραμματέας ή βουλευτής, για λόγους πολιτικής και ηθικής τάξης, δεν ασχολείσαι με τους συγγενείς σου. Διότι, σε διαφορετική περίπτωση, στην περίπτωση του Συριζα, εκτός των άλλων, δυσκολεύει αφάνταστα και η αποδοχή από την κοινωνία του προγράμματος περικοπής εισοδημάτων, στο οποίο προστίθεται και η αθέτηση πολλών προεκλογικών δεσμεύσεων.