Ο ΣΥΡΙΖΑ στον καιρό της ήττας

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη στρατηγική ήττα στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει ολοκληρωτικά, παρά τις σπασμωδικές  κινήσεις να πείσει ότι εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος Παππά.

Το αναμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ο υπουργός αναγκάστηκε να αποσύρει τα κομβικά σημεία των στοχεύσεών του. Ο αριθμός των αδειών, οι καναλάρχες που επιλέγηκαν, το «μαύρο» σε  πέντε μέρες στα μη αδειοδοτηθέντα, ο αριθμός των εργαζομένων, κλπ, περνούν υπό την δικαιοδοσία του αρμόδιου οργάνου που είναι το ΕΣΡ, το οποίο τεχνηέντως είχε καταργήσει. Η μόνη νίκη του, ουχί αμελητέα, είναι πως πλέον καθίσταται αναπόδραστος ο διαγωνισμός για την παροχή αδειών. Αυτό όντως το έθεσε η κυβέρνηση στην δημόσια ατζέντα. 

Ωστόσο αντί μιας μετριοπαθούς  στάσης, την οποία  θα πιστωνόταν από τους νουνεχείς πολίτες, που άλλα θεωρούν ότι είναι τα προβλήματα της χώρας, αντιμετώπισε την υποχώρησή του με τους συνήθεις ψευδείς  και ακατανόητους λεονταρισμούς: «ηττήθηκαν οι καναλάρχες», «ετέθη τέλος στην αεροπειρατία», «ο νόμος Παππά ισχύει», «η ΝΔ αποδέχτηκε ότι ο αριθμός των αδειών δεν μπορεί να είναι απεριόριστος» (αυτό τι σχέση έχει με τον ετσιθελικό περιορισμό σε  4 ;).

Παράλληλα κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι δεν δείχνει την απαραίτητη συναίνεση, τροφοδοτώντας τον σαρκασμό στους πολίτες που θυμούνται  ότι το «όχι σε όλα», ήταν η μόνιμη πολιτική στάση του, καθ΄ όλη την πορεία , από το 4 στο 36%. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ βαλτώνει επικοινωνιακά μετά το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Δεν είναι φυσικά πρόβλημα προσώπων που αποτελούν την επικοινωνιακή ομάδα, ή κυβερνητικών εκπροσώπων. Άλλωστε  τόσο η πρώην όσο και ο νυν, υπερέχουν μορφωτικώς και επικοινωνιακώς του μέσου όρου των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να το έχει κατανοήσει: Έχει αλλάξει η εποχή και μαζί της η κοινωνία.

Για να περάσει μια ιδέα στο κοινωνικό σώμα πρέπει να υπάρχει εκείνη η «κρίσιμη μάζα» που θα την εγκολπωθεί και θα την αναμεταδώσει. Και αυτή πλέον δεν υπάρχει.

Κατά τη διάρκεια της αντιπολίτευσης και του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσε στα βοθροκάναλα του Πολάκη. Έθετε την ατζέντα της πολιτικής καθημερινότητας και των στρατηγικών στοχεύσεων, μετέφερε την οργή του κόσμου (την οποία φυσικά ανατροφοδοτούσε), κατήγγειλε με εκφράσεις μίσους οι οποίες δημιουργούσαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα και η οποία είχε εγκατασταθεί ως κανονικότητα, τροφοδοτούσε αυταπάτες (Τσίπρας), έκανε τα αδύνατα, τα οξύμωρα, τα φαντασιόπληκτα, να φαντάζουν εύκολα, δυνατά και πραγματοποιήσιμα.

Κάρβουνο έστελνε στα κανάλια, χρυσάφι εξέπεμπε, ή όπως μας είπε κάποιος, «Λαφαζάνη έστελνες… Ομπάμα έβγαινε».

(Παρεμπιπτόντως, δεν έχει εκτιμηθεί η προσφορά όσων έφυγαν με τον Λαφαζάνη στην επικοινωνιακή επικυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχέτως των απόψεών τους, ήταν η τάση με συνεκτικό πολιτικό λόγο, είχαν απαντήσεις – τις δικές τους – στα όποια προβλήματα, και κυρίως είχαν έναν παλαιάς κοπής έστω, οραματικό λόγο).

Με την βίαιη ενηλικίωση και την στροφή στην πραγματικότητα, εξέλειπε ο παραμυθητικός λόγος. Τα στελέχη του βρέθηκαν σε άγνωστο τοπίο, έξω από τις συντεταγμένες της συνθηματολογικής πολιτικής τους κουλτούρας. Αντί να καταγγέλλουν και να διεκδικούν «αγωνιστικά», ήταν υποχρεωμένα να υπερασπιστούν αυτά που πριν  κατήγγειλαν, από θέση πλέον «γερμανοτσολιάδων».

Αυτό επέφερε πολιτικό αποσυντονισμό. Σε αυτό κυρίως οφείλονται, αφενός οι «ηρωικές ανακοινώσεις», που μοιάζουν σαν υπονομεύουν την καθημερινή πρακτική και τον πολίτη να εισπράττει ως ειρωνεία τις διθυραμβικές μεγαλοστομίες, αφετέρου τα αδιανόητα επιχειρήματα που εξακοντίζουν κατά καιρούς τα στελέχη του στα παράθυρα (παραδειγματικά: «το  ΕΚΑΣ ήταν παράνομο και έπρεπε να κοπεί», «Οι συντάξεις δεν κόπηκαν», «όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα  ήθελαν να βγάλουν τη χώρα από ευρώ», ή στο σύνηθες – και εκ των προτέρων ηττημένο – «οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»).

Πλέον στην επικοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ χρυσάφι πιάνει, κάρβουνο γίνεται. Και δεν φταίει η επικοινωνία, φταίει η πολιτική, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει ότι θα ξεπεράσει με την επικοινωνία.