Στην Ελευσίνα μια φορά

Του Χάρη Θεοχάρη

Δευτέρα πρωί ξεκινώ για την Ελευσίνα. Μία από τις 5 ιερές πόλεις της αρχαιότητας αλλά  και  μια πόλη ιστορικά άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελληνική Εκβιομηχάνιση. Στην περιοχή ακόμη και σήμερα παρά την οικονομική κρίση  λειτουργούν πάνω από 3.000 επιχειρήσεις.

Μηχανικοί, σπουδαγμένοι στη Ζυρίχη  οι πρώτοι βιομήχανοι.

Μα πάνω από όλα οραματιστές.

Διέκριναν τα πλεονεκτήματα της περιοχής. Λιμάνι για να έρχονται οι πρώτες ύλες και να φεύγουν τα εμπορεύματα. Ελιές γεμάτη η περιοχή. Με την υπερπαραγωγή της σταφίδας στην Κόρινθο άφθονη και συνάμα φθηνή πρώτη ύλη.

Σαπούνι, κονιάκ, χρώματα, σφαίρες, πλοία. Ελαιουργική, Βότρυς, Ίρις, Πυρκάλ, Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Εποχές ηρωικές αλλά και δύσκολες. Αγώνες, τα πρώτα σωματεία, απεργίες. 1925, 1929, 1936, Επιτάφιος του Ρίτσου.

«Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης…»

Άνθρωποι και Βιομηχανίες πλέκονται σε μια ιστορία δυσκολιών, αγώνων, κακουχιών, ελπίδας και ανάπτυξης.

Αυτά που που λείπουν από την Ελλάδα του σήμερα.

Και όλη η ιστορία  συγκεντρωμένη στο μουσείο της πόλης  στο χώρο του παλιού Ελαιουργείου.

Αποτυπωμένη η ιστορία μιας πόλης  και μιας εποχής μέσα από την ιστορία  των εργοστασίων και των ανθρώπων που μόχθησαν μέσα σε αυτά.

Και σήμερα τι; Κούφια λόγια για ανάπτυξη και για δικαιοσύνη.

Ανεργία μεγάλη στην περιοχή. Μικρότερη σε σχέση με άλλες,  αλλά μεγάλη. Εργοστάσια με μηχανήματα να υπολειτουργούν, απλήρωτοι εργαζόμενοι που διατηρούν εν ζωή τα ναυπηγεία με εθελοντική εργασία, διορισμένες από την κυβέρνηση διοικήσεις που κάνουν ταξίδια για το θεαθήναι χωρίς να φέρνουν πελάτες. Σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ που δε βγάζουν τις ειδικότητες που χρειάζονται τα εργοστάσια αλλά αυτές που ξέρει ο καθηγητής για να μην τον ξεβολέψουν.

Ώρα 11 το πρωί. Ναυπηγεία Ελευσίνας. Χέρια ροζιασμένα, πρόσωπα κουρασμένα από το χρόνο αλλά και με την ελπίδα ότι στο τέλος θα βρεθεί λύση. 500 εργαζόμενοι απλήρωτοι για όλο το 2015 και εν μέρει και για το 2016, που όμως πηγαίνουν κανονικά στις δουλειές τους. Σε αδράνεια η μεγάλη δεξαμενή τα τελευταία 5 χρόνια. 50 εκατομμύρια τα διαφυγόντα κέρδη. Ευελπιστούν ότι σύντομα θα επισκευαστεί με χρηματοδότηση από την τράπεζα αποφέροντας  έσοδα 11 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Εργαζόμενοι που παραδέχονται πως χρειάζονται επενδύσεις. Που βοηθάνε τους εργοδότες όταν έχουν δίκιο. Εργατικό Κέντρο που στηρίζει τους εργαζόμενους που δεν έχουν συνδικάτο να τους προστατεύσει. Συνδικαλισμός που δε βλέπει ταξικούς εχθρούς αλλά μόνο έναν εχθρό: την καχυποψία και την έλλειψη κουλτούρας διαλόγου.

Επόμενος σταθμός τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα. Τοπίο φθινοπωρινό. Κτίριο που νομίζεις ότι ο χρόνος σταμάτησε στις αρχές της δεκαετίας του 70. Κόμπος στο στομάχι. Εγκατάλειψη και παραίτηση.  Αρχές του 2015 η εταιρεία είχε 40 εκατομμύρια μετρητά και 130 εκατομμύρια σε παραγγελίες. Σήμερα οι παραγγελίες έχουν χαθεί, οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, οφείλονται 10 εκατομμύρια σε προμηθευτές.

Οι υποσχέσεις για αναδιάρθρωση και επιστροφή στη βιωσιμότητα κενά λόγια.

Και όμως αυτή η πόλη έχει μια νότα αισιοδοξίας. Γιατί δεν είναι όλα μαύρα τελικά.

Ένας δήμος – ένας δήμαρχος – που συμμάζεψε τα οικονομικά και θα μειώσει τα τέλη των δημοτών! Ναι στην περίοδο της κρίσης παρέχει δωρεάν σίτιση στους παιδικούς σταθμούς, δεν απορρίπτει αιτήσεις παιδιών και μειώνει και τα δημοτικά τέλη.

Και τελικά μας δείχνει και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε.

Γιατί αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε. Τάξη, οργάνωση, νοικοκύρεμα. Όχι όμως ως αυτοσκοπός. Στην υπηρεσία των πολιτών και των επιχειρήσεων. Μείωση στο λίπος των εξόδων που περνάει στη μείωση των τελών και των φόρων. Όχι μείωση στην ποιότητα της υπηρεσίας όπως βλέπουμε στα νοσοκομεία των κ. Ξανθού και Πολλάκη

Όπου και να πάω αυτό το μήνυμα παίρνω. Ο κόσμος δεν αντέχει. Η χώρα θέλει χτίσιμο από την αρχή. Όχι γκρέμισμα, αυτό το έκαναν ήδη οι άλλοι. Τώρα θέλει χτίσιμο. Και σε κάθε πέτρα και σε κάθε τούβλο που βάζουμε, να έχουμε πάντα στο νου τη δικαιοσύνη.

Η ανεργία, η ανισότητα και η διαφθορά πρέπει να είναι στο κέντρο των στοχεύσεών μας. Δε μπορούμε να τις ανεχτούμε άλλο, δε μπορούμε να παραβλέψουμε πως δε θα λυθούν από τη μια μέρα στην άλλη.

Κυρίως πρέπει να δουλέψουμε απαλλαγμένοι από ιδεοληψίες: Καλοί επιχειρηματίες- κακοί συνδικαλιστές, Κακό δημόσιο- καλός ιδιώτης λένε οι "δεξιοί". Κακοί επιχειρηματίες- καλοί συνδικαλιστές, καλό δημόσιο- κακός ιδιώτης λένε οι "αριστεροί". Και όμως στα εργοστάσια της Ελευσίνας καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχουν "καλοί" και "κακοί": Εκεί η εταιρεία υπό τον ιδιώτη επιχειρηματία είναι στα όρια της πτώχευσης. Και η εταιρεία όμως του Δημοσίου το ίδιο. Για παρόμοιους λόγους. Το κοινωνικό σύνολο όμως στηρίζει τη μονάδα όταν αυτή έχει ανάγκη.

Ο δρόμος της ανάπτυξης περνάει από την Ελευσίνα: Αλληλεγγύη, συνεννόηση, κοινοί δρόμοι. Σωστή υγιής επιχειρηματικότητα (ιδιωτική ή δημόσια δεν έχει σημασία). Δουλειά από όλους. Δουλειές για όλους. Τήρηση του νόμου από όλους.

Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα: Μέγαρα,  Ελευσίνα, Ασπρόπυργος.

Φεύγοντας  κάποιος εργαζόμενος μου είπε “εσείς οι πολιτικοί νομίζετε ότι ο κόσμος τελειώνει στο Κολωνάκι”..

Η Δυτική Αττική αξίζει και τη ματιά μας και την προσοχή μας. Έχει πολλά να μας διδάξει-με τα θετικά και τα αρνητικά της- αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε τη χώρα από την αρχή.

Τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα έχει ανακοινωθεί αν η Ελευσίνα ανακηρύχθηκε πολιτιστική πρωτεύουσα 2021. Το εύχομαι για την Ελευσίνα και για κάθε Ελευσίνα που αγωνίζεται, προσπαθεί, αισιοδοξεί…