Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ: O ιός του ρατσισμού είναι πιο θανατηφόρος από τον κορωνοϊό

Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, στους Los Angeles Times για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ και τα γεγονότα που συνταράσσουν τις ΗΠΑ

  

Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, ο σπουδαίος Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, μίλησε στους Los Angeles Times για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ από την αστυνομία και τα γεγονότα που συνταράσσουν τις ΗΠΑ. Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του.

Σημείωση: Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται στη μετάφραση από το redtopia.gr – Στα αγγλικά μπορείτε να διαβάσετε τις δηλώσεις του Τζαμπάρ εδώ: latimes.com – 30/5/2020)

Ποια ήταν η πρώτη αντίδρασή σου όταν είδες το βίντεο όπου ένας λευκός αστυνομικός πατάει στον λαιμό με το γόνατο τον Τζορτζ Φλόιντ, ενώ αυτός φωνάζει “δεν μπορώ να αναπνεύσω”;

Αν είσαι λευκός, πιθανότατα μουρμούρισες ένα τρομαγμένο “ω, θεέ μου” ενώ κουνούσες το κεφάλι σου για την απάνθρωπη αδικία. Αν είσαι μαύρος, πιθανότατα σηκώθηκες όρθιος, να έβρισες και ίσως να πέταξες κάτι (σίγουρα ήθελες να πετάξεις κάτι). Φώναξες: «Όχι @#$%!  ξανά». Τότε θυμήθηκες τους δύο λευκούς φύλακες που κατηγορούνται για τη δολοφονία του Ahmaud Arbery. Περπατούσε στη γειτονιά του, τον Φεβρουάριο, κι αν δεν έβγαινε στη δημοσιότητα το βίντεο, πριν από μερικές εβδομάδες, οι δύο φύλακες θα τη γλίτωναν.

Οι αστυνομικοί στη Μινεάπολη υποστηρίζουν ότι ο Τζορτζ Φλόιντ αντιστάθηκε στη σύλληψη. Το βίντεο δείχνει το αντίθετο. Ο αστυνομικός που πατούσε τον Τζορτζ Φλόιντ στον λαιμό δεν είναι η περίπτωση του εκνευρισμένου τύπου. Φαινόταν πολύ ήρεμος και χωρίς οίκτο: η ενσάρκωση της κοινοτοπίας του κακού. Ίσως σκέφτεσαι την Karen στο Central Park, που κάλεσε την Άμεση Δράση υποστηρίζοντας ότι ο μαύρος άνδρας που της ζήτησε να βάλει λουρί στον σκύλο της, την απειλούσε, ίσως και τη μαύρη φοιτήτρια του Yale που, ενώ κοιμόταν στο δωμάτιό της, καταγγέλθηκε από έναν λευκό φοιτητή.

Συνειδητοποιείς πως δεν είναι απλά ένας υποτιθέμενος “μαύρος εγκληματίας” αυτός που στοχοποιείται, αλλά όλοι οι μαύροι από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Yale. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως θα ‘πρεπε όλοι οι μαύροι πολίτες να φέρουν κάμερες, κι όχι οι αστυνομικοί…

Τι βλέπεις όταν αντικρίζεις εξαγριωμένους μαύρους διαδηλωτές να μαζεύονται έξω από τα αστυνομικά τμήματα με σηκωμένες γροθιές;

Αν είσαι λευκός μπορεί να σκέφτεσαι “αυτοί δεν τηρούν την κοινωνική αποστασιοποίηση”. Μετά παρατηρείς ότι τα μαύρα πρόσωπα λεηλατούν τον στόχο τους και σκέφτεσαι: «Αυτό βλάπτει τον σκοπό τους». Μετά βλέπει το αστυνομικό τμήμα να φλέγεται και κουνάς το δάχτυλό σου, λέγοντας: «Αυτό κρύβει τα αίτια». Δεν είσαι λάθος, αλλά δεν είσαι ούτε και σωστός.

Η μαύρη κοινότητα είναι συνηθισμένη στο θεσμικό ρατσισμό, ο οποίος είναι σύμφυτος με την εκπαίδευση, το σύστημα δικαιοσύνης και τους εργασιακούς χώρους. Κι ενώ όλοι κάνουμε συμβατικές πράξεις για να κινητοποιήσουμε την κοινή γνώμη και να δοθεί πολιτική προσοχή – γράφοντας όμορφα και διορατικά κείμενα στο “Atlantic”, εξηγώντας τη συνεχιζόμενη καταστροφή στο CNN, υποστηρίζοντας υποψήφιους που υπόσχονται την αλλαγή – η κοινή γνώμη επηρεάζεται ελάχιστα.

Ο κορωνοϊός έχει επιφέρει δυσμενείς συνθήκες σε όλους μας, αλλά εμείς πεθαίνουμε σε μεγαλύτερο ποσοστό από τους λευκούς, είμαστε οι πρώτοι που χάνουμε τις δουλειές μας, και παρατηρούμε ανήμποροι/ες τους ρεπουμπλικάνους να προσπαθούν να μας αποτρέψουν να ψηφίσουμε.

Ακριβώς όπως αποκαλύπτεται το μαλακό υπογάστριο του θεσμικού ρατσισμού, αισθάνεσαι σαν να έχει ανοίξει η… κυνηγετική περίοδος για τους μαύρους. Για να χαθεί και η τελευταία αμφιβολία, τα τελευταία tweets του προέδρου Τραμπ επιβεβαιώνουν την τάση αυτή, καθώς αποκάλεσε τους διαδηλωτές κακούργους πλιατσικολόγους, που πρέπει να πυροβοληθούν.

Ναι, οι διαδηλώσεις χρησιμοποιούνται συχνά ως δικαιολογία για να τις εκμεταλλευθούν ορισμένοι, όπως όταν οι φίλαθλοι πανηγυρίζουν την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος από την ομάδα της πόλης τους, καίγοντας αυτοκίνητα και καταστρέφοντας τις βιτρίνες καταστημάτων. Δεν θέλω να βλέπω καταστήματα να λεηλατούνται και κτίρια να καίγονται. Οι Αφροαμερικανοί, όμως, ζουν σε φλεγόμενα κτίρια εδώ και πολλά χρόνια, πνίγονται στους καπνούς και οι φλόγες τους πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο.

Ο ρατσισμός στις ΗΠΑ είναι σαν τη σκόνη στον αέρα: μοιάζει αόρατη -ακόμα κι όταν πνίγεσαι από αυτή – μέχρι να αφήσεις τον ήλιο να μπει μέσα. Τότε, τη βλέπεις παντού. Όσο αφήνουμε το φως να λάμπει, τότε έχουμε μια ελπίδα να την καθαρίσουμε, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πρέπει, όμως, να παραμείνουμε σε επαγρύπνηση, γιατί παραμένει πάντα στον αέρα.

Συνεπώς, ίσως η βασική ανησυχία της μαύρης κοινότητας αυτή την στιγμή δεν είναι αν οι διαδηλωτές διατηρούν τις αποστάσεις ασφαλείας ή αν κάποιες απελπισμένες ψυχές έκλεψαν ένα t-shirt ή ακόμη αν ένα αστυνομικό τμήμα φλέγεται, αλλά αν τα παιδιά τους, οι σύντροφοί τους, τα αδέλφια και οι πατεράδες τους θα δολοφονούνται από αστυνομικούς (ή αυτούς που θέλουν να γίνουν αστυνομικοί), την ώρα που έχουν πάει απλά μια βόλτα για περπάτημα, για τρέξιμο ή βόλτα με το αυτοκίνητο.

Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεις καταφύγιο στο σπίτι σου για το υπόλοιπο της ζωής σου, επειδή ο ιός του ρατσισμού που μολύνει τη χώρα είναι πιο θανατηφόρος από τον κορωνοϊό.

Αυτό που πρέπει να δεις, όταν αντικρίζεις μαύρους διαδηλωτές την εποχή του Ντόναλντ Τραμπ και του κορωνοϊού είναι άνθρωποι που ωθήθηκαν στα άκρα, όχι επειδή θέλουν ανοιχτά τα μπαρ και τα κέντρα αισθητικής, αλλά επειδή θέλουν να ζήσουν. Να αναπνεύσουν.

Το χειρότερο όλων είναι πως περιμένουν να δικαιολογήσουν την οργισμένη συμπεριφορά μας κάθε φορά που το καζάνι βράζει κοχλάζει.

Σχεδόν πριν από εβδομήντα χρόνια, ο Langston Hughes ρωτούσε στο ποίημά του “Harlem”:

“Τι συμβαίνει σε ένα όνειρο που αναβλήθηκε; / …Ίσως να γέρνει  / σαν βαρύ φορτίο. / Ή μήπως εκρήγνυται;»

Πριν από πενήντα χρόνια, ο Marvin Gaye τραγούδησε στο “Inner City Blues”:

“Κάνε με να θέλω να ουρλιάξω, με τον τρόπο που το κάνουν στη ζωή μου”.

Και σήμερα, παρά τις παθιασμένες ομιλίες ηγετών που είχαν καλές προθέσεις, λευκών και μαύρων, θέλουν να σιγήσουν τις φωνές μας, να κλέψουν την αναπνοή μας.

Συνεπώς, αυτό που βλέπεις όταν αντικρίζεις έναν μαύρο διαδηλωτή εξαρτάται,  από το εάν μένεις στο φλεγόμενο κτίριο ή παρακολουθείς τηλεόραση με ένα μπολ γεμάτο ποπ – κορν στα πόδια σου, ενώ περιμένεις το “NCIS” (τηλεοπτική σειρά) να ξεκινήσει.

Αυτό που θέλω εγώ να δω είναι όχι ορμή στην κρίση, αλλά ορμή στη δικαιοσύνη. 

πηγή