Ο διαχρονικός ρόλος των ΜΜΕ στην ελληνοτουρκική κρίση

γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου   

Μια σειρά από ΜΜΕ χρησιμοποίησαν χτες για τις δηλώσεις του τούρκου υπουργού Άμυνας Χουλούσι Ακάρ τον εμπρηστικό τίτλο: “Έλληνες σωπάστε για να μη γίνετε μεζές”

Η ακριβής όμως δήλωση είναι: “Συμβουλεύουμε τη γείτονα μας την Ελλάδα, να μην επιτρέπει στον εαυτό της να την εκμεταλλεύονται ορισμένες χώρες και να μη γίνεται ο “μεζές” τους».

Κοινώς δεν απειλεί ο Ακάρ την Ελλάδα να το βουλώσει, γιατί διαφορετικά θα την κάνει μεζέ η Τουρκία, όπως προκύπτει ως συμπέρασμα από τον τίτλο, αλλά αυτό που λέει ο τούρκος υπουργός άμυνας είναι να μη γίνεται θύμα (μεζές) και παίζει η Ελλάδα τα παιχνίδια άλλων χωρών (που προφανώς έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Τουρκία, όπως η Γαλλία, με τον Ακάρ κάνει αυτή τη δήλωση στο πλαίσιο ενός διεθνούς μπρα ντε φερ και όχι για να πάρει το Καστελόριζο).

Η τάση αυτή των ΜΜΕ να παρουσιάζουν διαφορετικά τις δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων δεν είναι καινούρια. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια τριβής μεταξύ των δύο χωρών, τα ΜΜΕ έχουν παίξει μεγάλο ρόλο ώστε να πολώνεται το κλίμα. Άλλοτε το επιχειρούν για να πουλήσουν. Κάποτε για να διαθέσουν περισσότερα φύλλα, σήμερα για να προσελκύσουν περισσότερα κλικς. Άλλοτε εξυπηρετούν σκοπιμότητες, καλλιεργώντας ένα πολεμικό κλίμα που θα μπορεί μετέπειτα να δικαιολογήσει ακόμη και την πλέον δαπανηρή απόφαση για την αγορά εξοπλιστικών. Ενώ κάποια άλλα μέσα το κάνουν από ιδεολογική αγκίλωση και υπό την επήρεια του φαντασιακού για μια Ελλάδα «που πάλι με καιρούς πάλι δικά της θα ναι.»

Όλα αυτά όμως είναι πολύ επικίνδυνα.

Ο εμπρηστικός λόγος των ΜΜΕ, ακόμη κι από σάιτ τoυ λεγόμενου προοδευτικού τόξου μπορεί να μην αποτελέσει ποτέ τον κυριότερο λόγο για να οδηγηθούμε σε πόλεμο (αν και στα Ίμια τα κανάλια κόντεψαν να τα καταφέρουν) αλλά μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά ώστε να μη βρεθεί ποτέ άκρη μεταξύ των δύο πλευρών.

Ένας από τους λόγους που οι πολιτικοί έχουν τα χέρια τους δεμένα στις εκάστοτε διαβουλεύσεις είναι γιατί η κοινωνία ταυτίζει οποιαδήποτε προσπάθεια για συμβιβαστική λύση με ταπεινωτική υποχώρηση. Φταίνε βέβαια και οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι οποίοι επενδύουν στον εθνικιστικό λόγο για να εκλεγούν, με κορυφαίο παράδειγμα τον Ανδρέα Παπανδρέου του «Βυθίσατε το Χόρα» και πιο πρόσφατο τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τη στάση που κράτησε στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Όμως παραείναι, δαπανηρός αυτός ο φαύλος κύκλος. Ειδικά σε ημέρες βαθιάς οικονομικής κρίσης και συνολικά πρωτοφανούς συνθηκών εξαιτίας της πανδημίας.

Θα ήταν σίγουρα πιο ωφέλιμο να προβάλλονται μέσα από τα σάιτ προτάσεις για λύσεις στην περιοχή μέσω έγκριτης αρθρογραφίας. Θα ήταν σίγουρα προτιμότερο αντί να δίνονται δις για φρεγάτες, μαχητικά κι αναβαθμίσεις των F16 να δίνονται λεφτά σε μεριές που θα πιάσουν τόπο και θα λύσουν πραγματικά προβλήματα για την κοινωνία.

Έχουμε πολλά να καταθέσουμε στην λίστα με τις ανάγκες που θα μπορούσαν να καλύψουν τα 10 δις ευρώ που σκοπεύει να δαπανήσει η κυβέρνηση σε βάθος χρόνου για τα εξοπλιστικά. Ας πούμε, θα μπορούσε να κρατήσει μια κλινική ανοικτή για παιδιά με πρόβλημα στην καρδιά. Ή να βρει σπίτι στις οικογένειες που κοιμούνται σε νεκροταφεία στην Λέσβο. Να προσλάβει για τους στα νοσοκομεία. Καθηγητές στα σχολεία. Να δώσει διέξοδο στους ανέργους. Αμέτρητα είναι όσα θα μπορούσαν να γίνουν και αφορούν άμεσα την καθημερινότητά μας. Όχι μόνο τις δυο ημέρες των εθνικών εορτών που κοιτάζουμε με περηφάνια τους ελιγμούς των μαχητικών στον αττικό ουρανό.

Η κοινή λογική όμως σταματά εκεί που ξεκινούν τα οικονομικά συμφέροντα. Πώς θα ζήσει κι αυτή η έρμη βιομηχανία όπλων;