Λουπάκη Ευγενία
Σήμερα θα σας μιλήσω για τον ΣΥΡΙΖΑ. Λοιπόν:
Τον Ιούνιο του 2010, μόλις τρία χρόνια πριν, μια αποφυλάκιση λόγω παρόδου του 18μηνου που προβλέπει ο νόμος προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Μετά από συνεχείς αναβολές της δίκης που οφείλονταν στην προκλητική κωλυσιεργία της υπεράσπισης του κατηγορουμένου, αποφασίστηκε η αποφυλάκιση του ειδικού φρουρού Κορκονέα, δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, επειδή ο νόμος ορίζει ρητά ως ανώτατο όριο προφυλάκισης τους 18 μήνες. Δεν περιγράφω άλλο.
Όχι, η δικαιοσύνη στην Ελλάδα, σήμερα, δεν είναι τυφλή. Βλέπει μια χαρά. Και μάλιστα χρησιμοποιεί σκόπευτρο, γιατί στοχοποιεί ανθρώπους ανάλογα με την πολιτική και ιδεολογική τους τοποθέτηση και όχι ανάλογα με τις πράξεις τους. Και στη ζυγαριά της υπάρχουν άλλα μέτρα και σταθμά για τους ένστολους δολοφόνους και άλλα για τους οργισμένους, ένοπλους έστω, αρνητές του συστήματος.
Ο νεαρός αναρχικός Κώστας Σακκάς, απεργός πείνας για δεύτερη φορά, παράνομα κρατούμενος, με το κράτος στον ρόλο αυτού που κωλυσιεργεί και δεν τον προσάγει σε δίκη, δεν ζητάει χάρη. Ζητάει δικαιοσύνη. Και ρίχνει τη ζωή του στα πόδια μας, μπας και σκουντήξουμε και τον δούμε.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γεννήθηκε στα Σεπόλια και γλίτωσε το "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ" επειδή τον διάλεξε το NBA. Ψηλός και όμορφος και παικταράς ήταν και πριν, αλλά όχι άξιος να 'ναι συμπατριώτης του Κασιδιάρη. Γιατί είχε άλλο (όχι και πολύ πιο σκούρο, πάντως) χρώμα δέρματος. Και του απεδόθη η υπηκοότητα περίπου ως "ρουσφέτι", λόγω, λέει, "εξαιρετικών υπηρεσιών" και όχι ως αναφαίρετο δικαίωμα ενός παιδιού που γεννήθηκε, ζει, σπουδάζει και αθλείται στην Ελλάδα, την πατρίδα του. Οι προσβολές, οι διακρίσεις, οι ταπεινώσεις, οι επιθέσεις, που είμαι σίγουρη πως έχει υποστεί μέχρι σήμερα, δεν ξέρω αν θα ξεχαστούν με τη θητεία στους Μιλγουόκι Μπακς.
Σήμερα, λοιπόν, που βρισκόμαστε πίσω κι απ' τη Γαλλική Επανάσταση, το ερώτημα είναι εξατομικευμένο αυστηρά: Εγώ τι θα κάνω; Και με ποιους;
Δεν γουστάρω το "τουπέ" του τάδε, τη δημοσιοσχεσίτικη τακτική του δείνα, τον στρογγυλεμένο λόγο του Χ, τη μικρομεγαλίστικη αλαζονεία του Ψ. Και έχω πολλές αμφιβολίες για το τι θα ισχύσει από όσα λέει σήμερα ως αντιπολίτευση αύριο αν θα γίνει κυβέρνηση. Και μου τη δίνουν οι μάχες χαρακωμάτων και οι δίκες προθέσεων, τόσο προσφιλείς αιωνίως στους κόλπους της Αριστεράς.
Αλλά σ' αυτό το βαθύ σκοτάδι, βλέπω μια αχτίδα στην επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ (έστω και καθυστερημένα μερικές φορές) να υπερασπίζεται "αντιδημοφιλή" ζητήματα, που μπορεί να τρομάζουν τους περίφημους "νοικοκυραίους". Ζητήματα που αγγίζουν το μεδούλι κι όχι το περίβλημα της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς - τους Ινδιάνους κι όλους τους χαμένους...
Πίσω είν' ο γκρεμός, πίσω και το ρέμα. Μπροστά ένας αχαρτογράφητος ωκεανός. Μπορεί και να πνιγούμε, μπορεί και ν' ανακαλύψουμε μια νέα ήπειρο.