Με Παναρίτη η ελληνική αποστολή στο eurogroup

Την Έλενα Παναρίτη, εκλεκτή του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, η οποία είχε δηλώσει στον Guardian “δεν είμαι Ελληνίδα είμαι Αμερικάνα” επέλεξε για σύμβουλό του στις διαπραγματεύσεις με το eurogroup ο Γ.Βαρουφάκης.

Η ίδια είχε διαψεύσει τη συγκεκριμένη δήλωση, ο συντάκτης της εφημερίδας όμως είχε επιμείνει στο κείμενό του.

Τη στιγμή λοιπόν που Κίνα και Ρωσία προσκαλούν τον Έλληνα πρωθυπουργό και ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών δήλωνε ότι η χώρα του “είναι έτοιμη να εξετάσει την παροχή οικονομικής βοήθειας αν του ζητηθεί”, το Μαξίμου στρέφεται όπως φαίνεται στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού.

Η φήμη για τη συμμετοχή της Παναρίτη σε θέση συμβούλου του Βαρουφάκη κυκλοφορούσε σε δημοσιογραφικούς διαδρόμους μερικές εβδομάδες πριν από τις εκλογές, χωρίς όμως πολλοί να δίνουν σημασία σε ένα τόσο… τραβηγμένο σενάριο.

Σχετικά με το παρελθόν της κα Παναρίτη αντιγράφουμε από το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Alfavita

“Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρί­τη στο Περού θεωρείται και από την ίδια μοντέλο, επιβάλλεται να ρί­ξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποια αποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.

Η κυρία Παναρίτη, λες και το ‘ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).

Η«προσφορά» της στο Περού

Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.
Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.

Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:
Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στον συνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.

Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.
Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.
Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό…)”

Πηγή