Ρήξη, λοιπόν. Και μετά;

γράφει η Αγγελική Σπανού

Η διαφήμιση στο ραδιόφωνο έλεγε “κάψτε το λίπος ακίνητοι”. Δεν γίνεται αλλά δεν έχει πάντα σημασία η πραγματικότητα. Κάποιες φορές μια ψευδαίσθηση είναι τόσο ισχυρή που αποκτά το βάρος της βεβαιότητας. Αρκεί να πιστεύεις στη μαγεία και να μην ξέρεις ότι όσο υπάρχει η αιτία του κακού υπάρχει και το σύμπτωμα.

Η πρόταση των πιστωτών ήταν ένα αληθινό σοκ. Δικαιολογημένη η οργή, αναμενόμενη η απελπισία, δραματική η απορία για τις προθέσεις και τις σκέψεις τους. Πολύ δημοφιλές να καταλήξει κανείς, θυμικά, ότι μόνος δρόμος είναι η ρήξη. Το είπαν ήδη αρκετοί παρόλο που ο πρωθυπουργός δεν κινείται προς τα εκεί. Και αφού χειροκρότησαν τον εαυτό τους αποσύρθηκαν χωρίς να ολοκληρώσουν το συλλογισμό τους: Θα συγκρουστούμε, δεν θα υποχωρήσουμε σε έναν ανέντιμο συμβιβασμό, θα σταματήσουμε να πληρώνουμε τις δόσεις επισημοποιώντας τη χρεοκοπία - και μετά;

Η πρόταση των “θεσμών” είναι ένα κείμενο ιδεολογικά φορτισμένο που στηρίζεται στην αναζήτηση εσόδων μέσω της υπερφορολόγησης χωρίς καμία έγνια κοινωνικής δικαιοσύνης. Αντίθετα, εκδηλώνεται αγριότητα, αφού μπαίνουν στο στόχαστρο οι χαμηλοσυνταξιούχοι με την κατάργηση του ΕΚΑΣ, φτωχοί με την κατάργηση του επιδόματος θέρμανσης και όλοι αδιακρίτως με την αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα και σε άλλα βασικά αγαθά.

Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη σχετικά με τον διαβόητο αδήλωτο πλούτο, καμία ιδέα για το πώς θα πληρώσουν αυτοί που δεν πλήρωναν και δεν πληρώνουν, καμία επεξεργασία για το πώς θα πάει ο λογαριασμός στην αφορολόγητη ελίτ ώστε να μην χτυπηθούν και πάλι οι “κάτω”.

Εχει σημασία που έπεσαν οι μάσκες, για να φανεί πώς έχει είναι η κατάσταση στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας. Οχι για να ενισχυθεί το ρεύμα υπέρ της ρήξης, αφού οι επιπτώσεις θα ήταν φοβερές ειδικά για τους οικονομικά ασθενέστερους, αλλά για να γίνει, επιτέλους, κοινά αποδεκτό ότι εθνική επιδίωξη πρέπει να είναι η έξοδος στις αγορές (ώστε να απαλλαγεί η χώρα από τους καταναγκασμούς των δανειακών συμβάσεων) και η δημιουργία παραγωγικής βάσης (για να παραχθεί πλούτος και να μοιραστεί δικαιότερα).

Προφανώς και είναι αδήριτη η ανάγκη για μια συμφωνία διαφορετική από την πρόταση που κατέθεσαν οι δανειστές και αυτή η προσπάθεια θα βοηθηθεί αν έχει την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική στήριξη. Ομως, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οι υπέρμαχοι της ρήξης, που προτείνουν το άλμα στο κενό, θα πρέπει να περιγράψουν την την επόμενη μέρα. Θα πρέπει να εξηγήσουν ποια ζωή περιμένει την κοινωνική πλειοψηφία αφού ξεμπερδέψουμε με τον ορατό εχθρό και να ζητήσουν συνειδητή στήριξη σε μια επιλογή που δεν θα φέρει μείωση συντάξεων αλλά τον μηδενισμό τους. Ο λόγος που η χώρα βρίσκεται στην ομηρεία του ΔΝΤ είναι ότι δεν έχει τις προϋποθέσεις να είναι οικονομικά ανεξάρτητη. Η αναγκαία ρήξη είναι με τις αιτίες της ελληνικής χρεοκοπίας.

Δεν υπάρχει ασφαλέστερο σύστημα στον κόσμο από την ΕΕ, έχουμε πολλά να χάσουμε αν συμβεί το ατύχημα και πολλά να κερδίσουμε αν εγκαταλείψουμε το ναρικισσισμό του θύματος και αρχίσουμε να σκαρφαλώνουμε για να βγούμε από το πηγάδι. Το λίπος δεν καίγεται σε συνθήκες ακινησίας παρά την αυτοπεποίθηση της φωνής που το διαφημίζει. Και δεν αρκεί η θέληση, η πίστη, η συναισθηματική ένταση ούτε κάποιο μαγικό προϊόν. 

Πηγή