Γιατί ο Μπαλτάς δεν κάνει για πολιτικός

γράφει ο Αδρέας Ζαμπούκας

Στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απομάκρυνση των «ακτιβιστών» του Λαφαζάνη, επικρατούν περίπου δύο ομάδες στελεχών. Αυτοί που «ωρίμασαν» μέσα σε μια συντεχνιακή κομματική «θερμοκοιτίδα» και κάποιοι άλλοι που διαθέτουν στοιχειώδες ήθος και αυτοσεβασμό. Οι πρώτοι είναι φανερό ότι «βιοπορίζονται» πολιτικά, δια μέσου του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς και ακολουθούν το δόγμα της επιβίωσης. Οι δεύτεροι όμως, όπως ο Φίλης και ο Μπαλτάς, κινούνται σε ένα επίπεδο «αφελούς εντιμότητας» η οποία δημιουργεί προβλήματα πρώτα στους ίδιους και μετά στην κυβέρνηση.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί τη γενναιότητα του Φίλη, όταν προτίμησε να υποστηρίξει την αμφιλεγόμενη άποψή του για τους Πόντιους; Και μάλιστα, όταν την επόμενη μέρα στη Βουλή, συνέχιζε να εμφορείται από οίστρο θαρραλέας στήριξης των απόψεών του. Αλλά και ο Μπαλτάς, με τη «ρετσινιά» της αριστείας; Ετυχε να μου εξηγήσει και προσωπικά, πως άλλο ήθελε να πει και άλλο είπε. Κι αυτός, όμως, δεν απαρνήθηκε ποτέ τις θέσεις του. Ούτε για τις δηλώσεις ούτε και για τα πανεπιστήμια. Πίστευε ας πούμε ότι μολονότι όλη η υφήλιος ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σύστημα ακαδημαϊκής κουλτούρας, η Ελλάδα θα έπρεπε να στραφεί σε ένα πιο ρομαντικό «σοσιαλιστικό» ιδεώδες σπουδών…

Και τώρα, ως υπουργός Πολιτισμού πλέον, διατύπωσε την άποψή του ότι θα πρέπει να σταματήσει η νομική διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα!

Τι λάθος κάνει ο Μπαλτάς, ο Φίλης και πολλοί άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται σε σημαντικές θέσεις εξουσίας; Δεν μπορούν να αντιληφθούν δύο απλά πράγματα: Το ένα είναι ότι το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα περνάει μέσα από μία αμείλικτη «μιντιακή Δημοκρατία», η οποία λειτουργεί σαν ένας τεράστιος μεγεθυντής συνθημάτων της κυρίαρχης διαμορφωμένης αντίληψης. Και το δεύτερο, ότι είναι υπουργοί και όχι συμμετέχοντες σε τηλεοπτικά πάνελ, ή σε ομήγυρη φιλοσοφικών απόψεων.

Εάν, λοιπόν, κάποιοι είναι βέβαιοι ότι η νομική διεκδίκηση των Μαρμάρων ήταν ένα πυροτέχνημα της σαμαρικής πτέρυγας της ΝΔ, αυτό δεν νομιμοποιεί την επόμενη διοίκηση του υπουργείου να την ανακόψει, διατρανώνοντας τη θέση της με τόσο εμφατικό τρόπο.

Αλλωστε, ο προηγούμενος υπουργός Νίκος Ξυδάκης, αν και πίστευε ακριβώς το ίδιο, ήταν πολύ πιο προσεκτικός στις θέσεις που διατύπωνε δημόσια. Προσωπικά, γνωρίζω πάρα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν έπρεπε καν η Μελίνα Μερκούρη να εμπλέξει τη χώρα σε μια ατέρμονη εκστρατεία, που συνεχώς θα τη φόρτωνε διπλωματικές ήττες. Είναι όμως, προσεκτικοί και δεν το διατυπώνουν δημόσια, εγκαταλείποντας τις έντιμες θέσεις τους στη βορά της μαζικής «εθνικοπολιτισμικής βουλιμίας».

Αυτά όμως και πολλά άλλα είναι ζητήματα που αποφασίζονται από μία εθνική συναίνεση και όχι από τις επιμέρους απόψεις εφήμερων διοικήσεων. Ακόμα πιο ενδεικτική περίπτωση είναι τα πανεπιστήμια. Δεν μπορείς, ας πούμε, επειδή ο ίδιος έχεις ένα «αγαθό όραμα» ενάντια σε όλον τον δυτικό κόσμο, να το επιβάλλεις ανατρέποντας έναν νόμο που ψηφίστηκε από τα δύο τρίτα της Βουλής. Μοιάζει τουλάχιστον παράδοξο, να επιμένεις εγωιστικά να βάζεις σε περιπέτειες τις νέες γενιές μόνο και μόνο επειδή είσαι για ένα μικρό διάστημα υπουργός.

Γι' αυτό λέμε και ξαναλέμε ότι για χάρη της σταθερότητας της χώρας και της κοινωνίας, χρειάζεται η μόνιμη θέσπιση ευδιάκριτων και πανίσχυρων ανεξάρτητων θεσμών που θα καθορίζουν την πολιτική τού ελληνικού κράτους σε σπουδαία εθνικά ζητήματα. Στην Παιδεία, στον Πολιτισμό, στην Οικονομία και στην εξωτερική πολιτική. Δεν είναι στη δικαιοδοσία  του κυρίου Μπαλτά να αποφασίζει μονομερώς, για ένα ζήτημα που θα δημιουργήσει νέες «εμφύλιες διαμάχες», παρόλο που έχει δίκιο στην ουσία της θέσης του. Μπορεί να είναι υπουργός αλλά το κράτος δεσμεύεται από μία συνέχεια πολιτικής που θέλει προσεκτικούς χειρισμούς και  ισορροπίες. Πάντα, στο πλαίσιο της πραγματικότητας και του εφικτού.

Σε κάθε περίπτωση, έχω την αίσθηση ότι μόλις ξεκινάει ένα νέο σίριαλ αντιπαραθέσεων. Τα τελευταία κρατούν περίπου μία «μιντιακή» εβδομάδα. Αυτό το κόβω για πολύ λιγότερο. Αν, βέβαια, δεν επανέλθει ο κ. Μπαλτάς με νέες δηλώσεις…