Το κόλπο και οι «εχθροί»…

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται «ασφαλής» με τους 153 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, όπως είπε στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ; Πιθανότατα. Γιατί, με το κόλπο της «συναίνεσης» που έβαλε μπροστά, μπορεί να υπολογίζει βάσιμα ότι δεν θα βρεθούν τρεις βουλευτές να καταψηφίσουν κρίσιμα νομοσχέδια, τώρα που η, πρόθυμη το καλοκαίρι, αντιπολίτευση τον «υπονομεύει».

Το «κόλπο» αυτό (περισσότερα εδώ) φαίνεται ότι του αρκεί, επί του παρόντος. Ομως, φροντίζει να το ενισχύει και με άλλα «επιχειρήματα», κλασικά και παλαιάς κοπής, που έχουν όμως ακόμα πέραση, έστω για λίγο. Αργότερα κάτι άλλο θα εφευρεθεί.

Οσοι πρόσεξαν τη «δομή» της χτεσινής συνέντευξης του Πρωθυπουργού στην κρατική τηλεόραση ίσως αντιλήφθηκαν πώς χτίζει τον προπαγανδιστικό πύργο της κυβέρνησής του. Βασικό υλικό του οι «εχθροί», εγχώριοι και αλλοδαποί, που έχει απέναντί του. Δεν είναι τίποτα νέο, το έχουν κάνει και κάποιοι από τους προκατόχους του. Το χρησιμοποίησε και ο ίδιος κατά κόρον από τον Γενάρη έως σήμερα.

Εχθρός πρώτος, φυσικά, η αντιπολίτευση. Είναι η πρώτη φορά που Πρωθυπουργός, ο οποίος έχει ένα βουνό προβλημάτων μπροστά του, ασχολείται τόσο πολύ με άλλα κόμματα. Με τη ΝΔ, που «ούτε εκλογές δεν μπορεί να κάνει». Και με το ΠΑΣΟΚ, που δεν συνεργάζεται μαζί του, «όπως γίνεται στην Πορτογαλία» (μόνο που σκόπιμα διαστρέφει την πραγματικότητα: στην Πορτογαλία συνεργάζονται οι Σοσιαλιστές με άλλα δύο κόμματα της Αριστεράς, στην Ελλάδα ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με τον -άνευ άλλων προσδιορισμών- δεξιό Πάνο Καμμένο). Τι συμβαίνει επί της ουσίας; Ο κ. Τσίπρας θυμίζει τη λαϊκή παροιμία «καλόμαθε η γριά στο μέλι…». Το καλοκαίρι είχε την αμέριστη υποστήριξη της αντιπολίτευσης και τώρα πρέπει να τα καταφέρει μόνος του με τα προβλήματα. Τα κουσούρια της αντιπολίτευσης δεν είναι φάρμακο για διαρκή θεραπεία των αδυναμιών της κυβέρνησής του.

Εχθρός δεύτερος, εγχώριος κι αυτός, τα «συμφέροντα», που εδώ ταυτίζονται με το «μιντιακό κατεστημένο». Είναι ο αγαπημένος «εχθρός» των περισσότερων πρωθυπουργών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε μια δύσκολη φάση της πρωθυπουργίας του, τα είχε βάλει με τα «οχτάστηλα» των εφημερίδων (τότε δεν υπήρχαν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί). Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εφηύρε τον όρο «διαπλοκή». Ο Κώστας Καραμανλής ανακάλυψε τους «νταβατζήδες». Και πάει λέγοντας. Οχι ότι δεν υπάρχουν αυτά τα συμφέροντα. Ομως, η επίκλησή τους γίνεται, συνηθέστατα, για να καλυφθούν οι κυβερνητικές αδυναμίες, όταν έρχονται τα δύσκολα. Αλλωστε, όπως φάνηκε όλο αυτό το διάστημα, η ισχύς τους δεν είναι και τόσο μεγάλη. Αν υποθέσουμε ότι ήταν εχθρικά απέναντί του, σε τι εμπόδισαν τον κ. Τσίπρα να καταγάγει απανωτές νίκες; Επομένως, η κατά κόρον προβολή (και) αυτού του «εχθρού» αλλού αποβλέπει: είναι ένα άλλοθι για την πιθανή αδυναμία -και εντέλει αποτυχία- της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου να διαχειριστεί τα προβλήματα και να ικανοποιήσει ελάχιστες έστω από τις υποσχέσεις της.

Εχθρός τρίτος, αυτή τη φορά εξωτερικός: οι «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι» στη Γερμανία και, γενικά, στην Ευρώπη. Σ’ αυτούς τους κύκλους ο κ. Τσίπρας δεν εντάσσει την κυρία Μέρκελ, αλλά υπονοεί τον κ. Σόιμπλε, σε μια επανάληψη του γνωστού σχήματος «η καλή και ο κακός». Ομως, αυτοί οι «ακραίοι» πάντα ήθελαν και έλεγαν το ίδιο. Είναι οι ίδιοι που «υπονόμευσαν» την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία ήταν φιλικότερη -υποτίθεται- από τη σημερινή. Σήμερα «υπονομεύουν» την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Αν είναι έτσι -που δεν είναι- καταρρέει το επιχείρημα ότι αυτοί οι «ακραίοι» ξεχωρίζουν τις κυβερνήσεις με ιδεολογικο-πολιτικά κριτήρια. Αν ήταν έτσι, γιατί «άδειασαν» μεγαλοπρεπώς την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Απλούστατα διότι  έβλεπαν ότι δεν θα μακροημερεύσει και ήθελαν να διαπραγματευθούν με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που ερχόταν. Οπως και έγινε. Και η αντιμετώπιση της νέας κυβέρνησης από την ευρωπαϊκή -και γερμανική- ηγεσία μέχρι στιγμής κάθε άλλο παρά εχθρική είναι. Και γιατί να είναι; Ποια συντηρητική κυβέρνηση στην Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, όπως τα περνάει η αριστερή κυβέρνηση, χωρίς να ανοίξει μύτη;

Η επίκληση, λοιπόν, αυτού του εξωτερικού «εχθρού» είναι εντελώς προσχηματική. Για την περίπτωση  που η κυβέρνηση  δεν αντέξει ή δεν μπορέσει να εφαρμόσει όσα υπέγραψε.

Επιμύθιον: οι κυβερνήσεις έχουν σταθερούς εχθρούς και ανακαλύπτουν κι άλλους, για ώρα ανάγκης. Ο μεγαλύτερος, όμως, εχθρός  που τις απειλεί είναι μέσα τους και έχει πολλά ονόματα: ιδεοληψίες, λαϊκισμός, ψέματα, ανικανότητα. Αν αυτά νικήσουν ξανά, κανένα κόλπο και κανένας άλλος «εχθρός», σαν κι αυτούς που κατασκευάζει ο κ. Τσίπρας, δεν θα είναι σε θέση να τον σώσουν.