Ο νέος μας δικομματισμός

Μετά τη νίκη Μητσοτάκη κυριάρχησε η άποψη ότι -μετά την στροφή της ΝΔ προς την Κεντροδεξιά- περνάμε σε μια φάση νέου, πιο σύγχρονου ας πούμε, δικομματισμού. Δεν είναι όμως και τόσο απλό!

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Δεν πρόλαβε να αναδειχθεί στην ηγεσία της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης – παρά τις περισσότερες προβλέψεις, ας είμαστε ειλικρινείς – και άνθισαν οι προβολές στο μέλλον και περιγραφές των επιπτώσεων. Επόμενος Πρωθυπουργός ο Κυριάκος. Στα αμέσως προσεχή γκάλοπ, προπορευόμενη η ΝΔ (Τα δυο αυτά, εύκολα μαντεύει κανείς πόθεν προκύπτουν). Τέλος η συζήτηση για Οικουμενική ή/και Κυβερνήσεις συνεργασίας/ευρύτερης στήριξης. Εγκατάσταση σε εποχή απόλυτης αντιπαράθεσης. (Για την πηγή αυτών των απόψεων, αν υπήρχε αμφιβολία, μερίμνησε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής»…)

Πάντως πίσω και πάνω απ’ όλα αυτά, εκείνο που κατέλαβε όλο το προσκήνιο ήταν η άποψη ότι – μετά την στροφή της ΝΔ προς την Κεντροδεξιά (που υποτίθεται ότι υποδηλώνει η εκλογή Κυριάκου), με δεδομένη και την ταλάντωση Ποταμιού και Δημοκρατικής Συμπαράταξης, ήδη μάλιστα με την στροφή ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισμό – περνάμε σε μια φάση νέου, πιο σύγχρονου ας πούμε, δικομματισμού. Θα μας επιτραπεί να πούμε: όχι και τόσο απλό!

Πάμε σιγά-σιγά από την αρχή. Η Ελλάδα είναι, εδώ και πάρα πολύν καιρό, μια χώρα του 60/40. Ενα 60% του πληθυσμού είναι εγκατεστημένο στην Κεντροαριστερά, ένα 40% στην Κεντροδεξιά. (Το πώς και το γιατί – Προσφυγικό του Μεσοπολέμου, πέτρινα χρόνια από την δεκαετία του ’40 και μέχρι το ’60 τόσα, επίδραση της Χούντας – δεν έχει μεγάλη σημασία. Ομως… έτσι είναι). Με έξωθεν επιβολές, με εκλογικά συστήματα, με συνεργασίες και «συνεργασίες» μπορεί η Δεξιά/Κεντροδεξιά να άσκησε εξουσία – όμως αραιά και πού και, κυρίως, χωρίς να μεταβάλλεται το κοινωνιολογικό υπόστρωμα του 60/40. Γι’ αυτό άλλωστε ο Κώστας Καραμανλής πήγε να παίξει με τον «μεσαίο χώρο»^. γι αυτό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε επιχειρήσει να δημιουργήσει «Νέα» Δημοκρατία αντί ΕΡΕ.

Από το τι θα κάνει τώρα θα εξαρτηθούν πολλά: αν πάει να «κατακτήσει» τον χώρο των καραμανλικών άγαρμπα, πλήττοντας πρόσωπα κυρίως, τότε μπορεί να αρχίσουν απ’ εκεί να μετοικούν προς τον (συγγενέστερο, γι αυτούς) χώρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων

Τώρα, «μετά τα μνημόνια», το 40% της Κεντροδεξιάς είχε μείνει μόλις γύρω στο 30%. Το άλλο, ψηφοφόροι κυρίως, έχει φύγει είτε προς την Χρυσή Αυγή (και διατηρείται εκεί, αν και «σταματημένο») είτε προς τους Ανεξάρτητους Ελληνες (εδώ έφυγαν και στελέχη, πήγαν να χαθούν στην έρημο του εκλογικού νόμου, πλην όμως… επιβιώνουν και συμμετέχουν στον παράδοξο αριστεροδέξιο σχηματισμό της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το 30%, τώρα, χωρίζεται στα τρία: προς το Κέντρο βρίσκεται ένα σχετικά μικρό τμήμα, εκεί όπου στρατεύεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ας πούμε των «εκσυγχρονιστών/μεταρρυθμιστών» της ΝΔ. προς τα δεξιά βρίσκεται η δεξιο-Δεξιά, εκείνοι που μπορεί κάποια στιγμή να είχαν σχέση με ΛΑ.Ο.Σ., ή με βασιλοφροσύνη, ή με αυστηρά Δεξιά, εδώ ιδεολογικά είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης, ή ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ή ακόμη ο Μάκης Βορίδης.  στο κέντρο όμως της ΝΔ είναι το μεγαλύτερο τμήμα, εκείνο που μάλλον κατά συνεκδοχήν και όχι κατά κυριολεξίαν (το έδειξαν τα αποτελέσματα της 10ης Ιανουαρίου) λέγεται «Καραμανλικό», του μεσαίου χώρου.

Τι έκανε λοιπόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Για να μπορέσει – ξεκινώντας από το μικρότερο, «δικό του» κομμάτι του 30% της ΝΔ, άντε και με μερικούς κεντρώου χώρου που πήγαν στις κάλπες – να κερδίσει, όπως και κέρδισε, δεν συμμάχησε με τους μεσαιοχωρίτες/καραμανλικούς, αλλά με τους δεξιότερους. Από το τι θα κάνει τώρα θα εξαρτηθούν πολλά: αν πάει να «κατακτήσει» τον χώρο των καραμανλικών άγαρμπα, πλήττοντας πρόσωπα κυρίως, τότε μπορεί να αρχίσουν απ’ εκεί να μετοικούν προς τον (συγγενέστερο, γι’ αυτούς) χώρο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Οι οποίοι διαθέτουν και κάτι σαν εξουσία, μικρή αλλά υπαρκτή. Υπ’ αυτήν την έννοια, οι του Καμμένου δεν λένε ψέματα – άσχετα πώς εκφράζονται! – όταν θυμίζουν ότι έχουν καραμανλική ρίζα.

Αν ο Μητσοτάκης πάει αριστερότερα, προς τον κεντρώο/εκσυγχρονιστικό χώρο, τότε από πέρα από τη ΝΔ κινδυνεύει να δει να διαρρέουν προς άλλο σχηματισμό οι κανονικοί δεξιοί ψηφοφόροι – αυτοί, πορευόμενοι ακόμη και προς το κομμάτι του 10% του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» αρπάζοντας πίσω ψήφους από την (εγκληματική οργάνωση, ακραία, μη-αστική) Χρυσαυγή. Αν, πάλι, πάει να βαρύνει η συνεργασία του με τους καθαρόαιμους Δεξιούς (όπως π.χ. συμβολικά είδαμε την νύχτα της εκλογικής του νίκης, όπου οι αγκαλιές με τον Αδωνι ήταν ένα πράγμα, εκείνες όμως με π.χ. τον Πέτρο Μαντούβαλο εντελώς άλλο!) τότε κάθε προσδοκία αλίευσης ψήφων από την δεξαμενή του 60% πάει χαμένη, ελευθερώνοντάς την για αλίευση από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μην βιάζεστε, λοιπόν να μιλήσετε για «νέο δικομματισμό» ακόμη.