Με φωτογραφικές διατάξεις "καθαρίζουν" τα δικά τους παιδιά και τα διορίζουν

Γράφει ο INSIDER

Όσοι γνωρίζουν εκ των έσω τί ακριβώς συζητά ο κ. Τσίπρας με το επιτελείο του, εντυπωσιάζονται από ένα και μόνο πράγμα: Την πίεσή του προς αυτούς, να βρουν τρόπους για να ικανοποιήσουν τις προσλήψεις κομματικών παρατρεχάμενων, συγγενών και φίλων!

Οποιοσδήποτε θα περίμενε, η κυβέρνηση αυτή να ήταν αγχωμένη με το ασφαλιστικό, ή το αγροτικό, ή με την γενικότερη πορεία της οικονομίας. Κάθε άλλο. Αυτό που τους απασχολεί είναι πώς θα βρουν τρόπο, για να διορίσουν τα δικά τους παιδιά, μιας “και η πίεση από το κόμμα είναι πολύ μεγάλη” όπως παραδέχονται στις εμπιστευτικές εκμυστηρεύσεις τους.

Ποιο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς και πράσινα άλογα; Δεν τους νοιάζει. Αυτό που τους απασχολεί είναι να ικανοποιήσουν τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει.

Τελευταίος διορισμός (που έγινε γνωστός) είναι εκείνος του Γιάννη Μυλόπουλου, πολιτικού φίλου του κ. Τσίπρα, στην εταιρία “Αττικό Μετρό”.

Προηγουμένως, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είχε ανεπιτυχώς επιχειρήσει να τον επιβάλλει στην διοίκηση της ΕΡΤ 3, όπου η τότε “αντικειμενική” οπτική του για τα πολιτικά πράγματα, τον οδήγησε στην (ατιμωτική) έξοδό του.

Τί απαιτείται όμως προηγουμένως, για να μπορεί ο κ. Μυλόπουλος να αναλάβει τα καθήκοντά του; Να μην έχει νομικές εκκρεμότητες!

Και πώς θα το πετύχει αυτό η κυβέρνηση; Μα με νομοθετική διάταξη ασφαλώς!

Μην τυχόν και μας προκύψει θέμα αντίστοιχο της κας Σαββαΐδου, και πρέπει να απολογούμαστε γιατί εφαρμόσαμε δύο μέτρα και δύο σταθμά σε (υπόδικους) δημόσιους λειτουργούς.

Έτσι λοιπόν η κυβέρνηση, δια του υπουργείου Παιδείας, έφερε προς διαβούλευση σχέδιο Νόμου, που αφορά στην Έρευνα, την Τεχνολογική Ανάπτυξη και την Καινοτομία, όπου μεταξύ άλλων στο άρθρο 20 προβλέπει ότι:

“Δαπάνες του νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου με την επωνυμία «ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ», οι οποίες πραγματοποιήθηκαν παρά την απουσία έγκρισης του προϋπολογισμού του από το εποπτεύον Υπουργείο, σύμφωνα με το άρθρο 63 του ν. 4270/2014, δεν πάσχουν ακυρότητας εξ αυτού του λόγου”.

Τι, δηλαδή, ακριβώς λέει η πρόβλεψη της κυβέρνησης; Ότι όποιος χρηματοδοτούμενος από τον κρατικό προϋπολογισμό φορέας παρανομεί και δαπανά δημόσιο χρήμα χωρίς καν να έχει υποβάλει αναλυτικό προϋπολογισμό, όπως ορίζουν οι νόμοι και οι Ευρωπαϊκές οδηγίες, μπορεί να συνεχίσει ανεμπόδιστα (και χωρίς συνέπειες) να το κάνει.

Και τί σχέση μπορεί να έχει με αυτή την πρόβλεψη ο κ. Μυλόπουλος; Απλούστατα, ο κ. Μυλόπουλος από το 2010 έως το 2014 ήταν πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του εν λόγω Κέντρου.

Υπενθυμίζεται ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε επιβάλει περιορισμό της σπατάλης, ασφυκτικό έλεγχο στα οικονομικά των ΑΕΙ και των ερευνητικών κέντρων σε βάθος πενταετίας, ενώ είχε ενσωματώσει κοινοτική οδηγία (άρθρο 13(2) οδ. 2011/85/ΕΕ) με την οποία καμία δαπάνη επιχορηγούμενου φορέα δεν μπορεί να εγκριθεί, αν προηγουμένως δεν έχει καταθέσει αναλυτικό προϋπολογισμό!

Υπενθυμίζεται επίσης, ότι για τον κ. Μυλόπουλο είχε ενδιαφερθεί στο παρελθόν ο εισαγγελέας όταν αποκαλύφθηκε ότι επιβαρύνθηκε ο ειδικός λογαριασμός του Πανεπιστημίου όπου ήταν επικεφαλής, με προσωπικές δαπάνες, με έξοδα δημοσίων σχέσεων, αλλά και με υψηλότατου κόστους ανακαινίσεις σε κτηριακές εγκαταστάσεις.

Ασφαλώς, η φωτογραφική αυτή διάταξη που περιλαμβάνεται στο Νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας δεν είναι η μόνη. Στο ίδιο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι “Ποσά τα οποία έχουν καταλογισθεί, ως αχρεωστήτως καταβληθέντα, σε Διευθυντές Ερευνητικών Κέντρων – Ινστιτούτων... δεν αναζητούνται και διαγράφονται. Επίσης, διαγράφονται οι τυχόν προσαυξήσεις και δεν εκτελούνται οι σχετικοί καταλογισμοί”.

Προφανώς η πρόβλεψη αυτή αφορά κάποιο άλλο παιδί με “αγώνες των προγόνων του στην Αριστερά”.

Δεν πα’ να υπάρχει αντίθετη απόφαση του ΣτΕ (42/2008) που ουσιαστικά απαγορεύει ρητά αντίστοιχα νομοθετήματα για αντίστοιχες περιπτώσεις, η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον δρόμο της άγαρμπης τακτοποίησης των εκκρεμοτήτων των φίλων της.

Έτσι λειτουργούν οι κυβερνήσεις μόνον σε δύο περιπτώσεις: Ή όταν είναι πολύ ισχυρές ή όταν διανύουν τις τελευταίες τους μέρες.

Και επειδή ισχυρή η κυβέρνηση δεν φαίνεται να είναι, μήπως τελικά διανύει τις τελευταίες της μέρες;